Κάλπη ή Λουκουμά;

Πλησιάζει η μέρα των ευρωεκλογών και σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο (συν των αριστερών τύπου ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) προσπαθούν να μας πείσουν να "μην πάμε στις παραλίες αλλά να πάμε να τους ψηφίσουμε".
Σωστά ειπώθηκε από κάποιους ότι ο τρόπος παρουσίασης του διλήμματος αγγίζει τα όρια του εκβιασμού. Αλλά θα ήθελα να ζουμάρω λίγο παραπάνω στο πως τίθεται το δίλημμα.
Αρχικά, υπό άλλες συνθήκες, η ψηφοφορία ή οι εκλογές είναι η τελική φάση μιας διαδικασίας διαλόγου και ζύμωσης των διάφορων τάσεων μιας κοινωνίας (εννοώ τοπικής κοινωνίας και όχι εθνικής ή υπερεθνικής). Οι εκλογές εκφράζουν την χρονική κατάληξη της διαδικασίας και την όσο το δυνατόν μορφοποίηση και αντικειμενικοποίηση των διαφόρων τάσεων. Με άλλα λόγια οι εκλογές είναι το σημείο εκείνο όπου τίθεται: "και τώρα πρέπει να αποφασίσουμε".
Οι εθνικές και υπερεθνικές εκλογές όμως, στην πορεία της αστικής κυριαρχίας διαμόρφωσαν το εξής κλίμα: διαλέξτε μεταξύ των υποψηφίων ποιος θέλετε να σας κυριαρχήσει εκπροσωπώντας σας (φυσικά παρουσιάζεται με πιο δημοκρατικούς όρους).

Μια αρχική διαφορά στις παραπάνω εκλογικές διαδικασίες είναι η ίδια συμμετοχή. Φαινομενικά και στις δύο υπάρχει συμμετοχή. Αλλά, η ουσιαστική διαφορά τους έγκειται σε αυτό που δείχνουν οι τωρινές ευρωεκλογές (και όλες οι άλλες τέτοιου τύπου): στην συμμετοχή ως θετική συμμετοχή συνδιαμόρφωσης και της συμμετοχής ως μη-αποχή.
Η μη-αποχή εκφράζει ακριβώς την θετική συμμετοχή από την ανάποδη: την παθητική συγκατάβαση επιβολής της εκλογικής διαδικασίας. Με άλλα λόγια: διαλέξτε εσείς ποιος θα εφαρμόσει δεδομένες πολιτικές, πολιτικές αναμφισβήτητες από το ίδιο το σύστημα. Η αστικοδημοκρατικές εκλογές λειτουργούν με όρους εγκλωβισμού, εσωθεσμικά. Δεν αναγνωρίζουν άλλες διαδικασίες έξω από αυτές. Στην ουσία είναι η υπαγωγή του συνόλου μιας κοινωνίας στις επιταγές μιας τάσης (από τις πολλές) της κοινωνίας και για αυτό είναι διαδικασία με έντονο ταξικό ανταγωνισμό. Η μη-αποχή είναι πραγματικά συγκατάβαση και αναγνώριση της διαδικασίας και παραδοχή αδυναμίας ή απουσία άλλης, εξωτερικής, διαδικασίας.

Κι επειδή οι αριθμοί ποτέ δεν λένε από μόνοι τους τίποτα, μια αποχή μεγάλης κλίμακας μπορεί να δείχνει ακριβώς αυτό που δεν θέλουν να δούνε οι αφέντες: την, σε ένα βαθμό, απονομιμοποίησή τους. Και για αυτό, τάχα μ' η μεγάλη αποχή θα οφείλεται στην επιλογή του εκλογικού σώματος να πάει στην παραλία...

Προσωπικά δεν αναγνωρίζω την εκλογική διαδικασία ως επίσημη. Δεν αναγνωρίζω τους μηχανισμούς που έχουν προκύψει μέχρι τώρα από τέτοιες εκλογές, σε υπερεθνικό αλλά και εθνικό επίπεδο.

Η δικιά μου αποχή θα εκφράζει ακριβώς αυτό που φοβούνται: της συνείδησης ότι δεν είναι νόμιμοι...