Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

...


Εδώ και κάμποσο καιρό έχει τεθεί το θέμα του δικαιώματος ψήφου των μεταναστών. Η αριστεροδεξιά, η δεξιά και η ακροδεξιά όρθωσαν το ανάστημα και φωνάζουν: ΟΧΙ τέτοιο δικαίωμα... στην πραγματικότητα το "όχι στο δικαίωμα ψήφου" αντιπροσωπεύει το "όχι σε δικαιώματα στους μετανάστες".
Εδώ και μια 10ετία (ίσως και 15ετία) ο χαιρετισμός του χίτλερ αρχίζει και γίνεται εμφανής. Η τεντωμένη παλάμη νομιμοποιείται και αρχίζει να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά...
Γιατί η επανάληψη του φασισμού και του ναζισμού δεν είναι αναγκαίο να γίνει επί των εβραίων: άλλωστε οι εβραίοι της εποχής εκείνης ενσάρκωναν την Ιδέα του Άλλου. Σήμερα αυτή την Ιδέα την ενσαρκώνουν οι μετανάστες.
Και όπως λέει και ο Σαρκοζύ (με την γλώσσα του σώματος):





[Τον παίζουν πολύ τελευταία τον Χίτλερ, 'η όχι; ]

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

...

Η χθεσινή έκρηξη βόμβας κοντά στο κτήριο της βουλής, ήταν όντως συμβολική όπως είπε ο παπουτσής. Το ζήτημα όμως είναι τι συμβόλισε και ποια είναι τα σύμβολα που εμπλέκονται στον συμβολισμό. Και φυσικά ποια είναι η χρήση των διαφόρων αυτών συμβολισμών.
Επειδή γενικά δεν μπορούμε να ξέρουμε, σχεδόν, τίποτα για το τι ήθελαν να υπονοήσουν συμβολικά οι κύριοι "βομβιστές", θα παραμείνουμε αναγκαστικά στην ερμηνεία της χρήσης και διαχείρισης από την πλευρά της εξουσίας αυτού του γεγονότος.

Επειδή έχουμε γενικά μια λατρεία στους συμβολισμούς και επειδή μας αρέσει να αναλύουμε βάσει του μηχανισμού των ταυτίσεων (άλλωστε η γλώσσα είναι η ίδια μια ταύτιση συμβόλων) που χρησιμοποιεί η εξουσία έχουμε και λέμε:

κοινοβούλιο = δημοκρατία

δημοκρατία = (η δημοκρατία είναι ταμπού, αυτοαναφορά, δεν ισούται παρά μόνο με τον εαυτό της)

κοινοβούλιο = κράτος = κοινωνία (το υγιές της κομμάτι)

εύζωνας = γνήσιος λαϊκός πατριώτης

πρωθυπουργός-υπουργός = ενσάρκωση της δημοκρατίας

βόμβα = επίθεση

αστυνομία = προστασία

και φυσικά όλα αυτά μέσα από τις κάμερες, και τις στήλες των μμε, άρα

μμε = παράθυρο στον κόσμο, του κόσμου ως έχει

Η οικονομική κρίση που ξετυλίγεται στον πλανήτη, αρχίζει πλέον και δείχνει απροκάλυπτα ποιες είναι οι πολιτικές κινήσεις της εξουσίας για να διατηρηθεί το σύστημα σε λειτουργία. Οι κινήσεις αυτές δεν είναι μια απλή αναδιανομή του πλούτου, δεν τον παίρνουν απλώς από τους φτωχούς και τον δίνουν στους πλούσιους. Οι κινήσεις αυτές δείχνουν ότι σκοπός τους είναι να ενταθεί η εκμετάλλευση και το δηλώνουν με κάθε δυνατό τρόπο.

Γενικά υπάρχει η «επανεμφάνιση» του κράτους στο προσκήνιο. Αυτό, βέβαια, ισχύει εν μέρει. Το κράτος ήταν πάντα παρόν (παρ’ όλες τις νεοφιλελεύθερες, δήθεν, προσταγές ότι το κράτος πρέπει να περιοριστεί στον ρόλο της διασφάλισης λειτουργίας των αγορών και παρ’ όλες της αριστερές φραστικές μπαλωθιές για την έλλειψη του κράτους ) με τρόπο που ευνοούσε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το κεφάλαιο. Στην πραγματικότητα ο ρόλος του κράτους ήταν διττός: αφενός να «απέχει» στο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής (δηλαδή όσα είχαν κοινωνικοποιηθεί παλιότερα με κοινωνικούς αγώνες, να υποτιμηθούν για να περάσουν στα ιδιωτικά χέρια-δηλαδή στο κεφάλαιο) και αφετέρου να είναι παρόν όπου χρειάζεται, έτσι ώστε να συντονίζει τις πράξεις ταξικής επίθεσης από την μεριά του κεφαλαίου και να καταστέλλει (φυσικά ή ιδεολογικά) τις διάφορες αντιστάσεις αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας.

Η εικόνα των τελευταίων χρόνων ήταν ότι το κράτος συρρικνώνεται και οι αγορές ρυθμίζουν την κοινωνία, μια κοινωνία που ως ενιαία ωφελείται καθολικά από τις αγορές, αποκρύπτοντας έτσι την ταξική σύνθεσή της και την εκμεταλλευτική σχέση της λειτουργίας των αγορών. Στα χρόνια της κρίσης όμως, όπου το κεφάλαιο επιτίθεται με τέτοιον τρόπο που γίνεται εμφανής (παρ΄όλη την προσπάθεια για το αντίθετο) η ταξική διάρθρωση της κοινωνίας και με τέτοιον τρόπο που οξύνει τις ταξικές συγκρούσεις, επαναδιαμορφώνοντας τα ταξικά υποκείμενα, έχει σε μεγαλύτερο βαθμό ανάγκη (το κεφάλαιο) την πολιτική και θεσμική εκείνη οντότητα (παρουσιαζόμενη ως δημοκρατικά εκλεγμένη) για δυο κύριους λόγους: αφενός να επιβάλει με τρόπο «νομιμοποιημένο» την όξυνση των κοινωνικών σχέσεων της εκμετάλλευσης και αφετέρου να αμβλύνει τις αυτοκαταστροφικές τάσεις του συστήματος, δηλαδή να κάνει την ταξική επίθεση πιο αποτελεσματική υπέρ του κεφαλαίου.

Η «επανεμφάνιση» του κράτους προϋποθέτει την επανεδαφοποίησή του: ενώ μέχρι τώρα τα πράγματα φαινόταν να αποεδαφοποιούνται, λόγω της αιθέριας κινητικότητας του κεφαλαίου, το κράτος σαν οντότητα χρειάζεται πραγματικό χώρο: για παράδειγμα το κοινοβούλιο. Οπότε μια βόμβα έξω από το κοινοβούλιο σημαίνει την έδραση και οχύρωση της δημοκρατίας επί του κρατικού μηχανισμού (και το αντίστροφο). Αυτό που λένε έξω από τα δόντια, προς όλες τις κατευθύνσεις, είναι ότι πλέον κρατικός μηχανισμός υπό την σημαία της δημοκρατίας (η επιβολή της πλειοψηφίας επί των μειοψηφιών) θα είναι (ξανά) οι μορφές της διαχείρισης της εξουσίας.

Οι μεταπολιτευτικοί μύθοι που εννοούσε ο χρυσοχοϊδης δεν αφορούν φυσικά την ασφάλεια των «πολιτών. Αφορούν τις δομικές αλλαγές που έχει ανάγκη το σύστημα για να επιβιώσει. Αυτό που δεν κρύβουν βέβαια είναι ότι οι αλλαγές αυτές θα είναι επίπονες για την πλέμπα. Οπότε, μια βόμβα έξω από το κοινοβούλιο δεν μπορεί παρά μόνο να δηλώνει ότι: η δημοκρατία αμυνόμενη θα επιτεθεί προς τα έξω. Γκέ-γκε; Η θυματοποίηση του θύτη έχει ξαναπαιχτεί πολλές φορές. Θα ξαναπαιχτεί ακόμα μια.

Τελικά, μπορεί, ένα χελιδόνι να μην φέρνει την Άνοιξη, ένα βαρελότο όμως μπορεί να φέρει πολλές αλλαγές, θεσμικές αλλαγές.

Ένα τελευταίο για τους ευζώνους που ενώ ενημερώθηκαν ότι υπήρχε βόμβα, επέλεξαν (από πότε στο στρατό επιλέγει κανείς;) να παραμείνουν στις θέσεις τους ώστε να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου: δηλαδή την δημοκρατία. Οι εύζωνοι αντιπροσωπεύουν το πατριωτικό «ευγενές» κομμάτι της πλέμπας: όσοι αυτοθυσιάζονται για την δημοκρατία, για τα αφεντικά τους δηλαδή, θα υμνούνται, αλλά όσοι προτάξουν αντιστάσεις και άρνηση θα γίνουν εχθροί. Και ως γνωστόν η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα: περνάει πάνω από τα πτώματα, αρκεί να επιβιώσει…