...

ΟΗΕ: Σε κίνδυνο η διατροφική ασφάλεια λόγω κλιματικής αλλαγής... (εδώ).

Οι κλιματικές αλλαγές όλο και περισσότερο θεωρούνται πιο δεδομένες από κάποιους, αλλά επίσης όλο και πιο πολύ αμφισβητούνται από άλλους. Δεν αμφισβητούνται αυτές καθ' εαυτές, αλλά τα αίτια που τις προκαλούν όπως και οι επιπτώσεις τους (στο περιβαλλοντικό και κοινωνικό επίπεδο).
Στην προκειμένη περίπτωση, για την διατροφή, ο ΟΗΕ μας λέει ότι λόγω των κλιματικών αλλαγών θα υπάρξει επισιτιστικό πρόβλημα. Και το πρόβλημα αυτό θα το υποστούν οι φτωχότερες και πιο ευάλωτες χώρες.

Οι κλιματικές αλλαγές, σαν όλα τα "μεγάλα" προβλήματα του "κόσμου" είναι διαχειρίσιμα. Αυτό τι σημαίνει; Ότι τους προσδίδονται άλλα χαρακτηριστικά από αυτά που έχουν, ιδεολογικοποιώντας τα και χρησιμοποιώντας τα για κάλυψη των πολιτικών πρακτικών που βρίσκονται πίσω από τα μεγάλα προβλήματα.
Για παράδειγμα η ερημοποίηση. Όντως υπάρχει ένα τέτοιο φαινόμενο. Αλλά αναρωτήθηκε κανείς ότι η ερημοποίηση μπορεί να μην είναι κλιματικό-περιβαλλοντικό φαινόμενο αλλά κοινωνικό; Κοινωνικό γιατί η δεδομένη πρακτική (γεωργική-οικονομική), που ωθείται από την λογική του κέρδους (άρα και της συντήρησης καθεστώτος σπάνης αγαθών), επιτάσσει την εγκατάλειψη των γαιών και την ερημοποίησή τους, ή την χρήση τους με τέτοιο τρόπο που απλώς δεν μπορεί να διατηρηθεί ο βιολογικός κύκλος-ισορροπία τους.
Ειδικά σε καιρούς οικονομικής κρίσης, η καταστροφή προϊόντων είναι μια επιβεβλημένη πρακτική για να μπορέσουν να φτάσουν οι τιμές σε επίπεδα κερδοφορίας. Και αυτό έχει ολέθριο αντίκτυπο στους προλετάριους. Η εμπειρία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στον μεσοπόλεμο το στηρίζει αυτό.

Επίσης το ζήτημα με το διοξείδιο του άνθρακα.
Όντως υπάρχει συσσώρευση και αύξηση της συγκέντρωσής του στην ατμόσφαιρα. Αλλά δεν είναι καθόλου σαφές αν επιδρά, όσο διατείνονται κάποιοι, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Με αυτή την έννοια είναι ένα μεγάλο πεδίο για την πολιτική του χρησιμοποίηση.

Αλλά η ιδεολογική χρήση όλων αυτών των περιβαλλοντικών ζητημάτων έχει σαν κύριους σκοπούς 1) να δημιουργήσει την αίσθηση της παγκοσμιότητας των αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν 2) να αποκρύψουν τις κοινωνικό-οικονομικές ζημιές του καπιταλιστικού συστήματος και 3) να αποτελέσουν πάτημα για την αναδιάρθρωσή του.

Με άλλα λόγια, οι κλιματικές αλλαγές γίνονται σύμμαχος για τον καπιταλισμό: οι καταστροφές που θα πρέπει να δημιουργήσει (ακριβώς αυτό: δημιουργική καταστροφή, αλλά όχι με την έννοια της καταστροφής των αγορών και την δημιουργία άλλων, αλλά με την έννοια της δημιουργίας αγοράς της καταστροφής και της καταστροφής μέσω του ανταγωνισμού) δεν θα είναι από αυτόν, αλλά από την υπερθέρμανση του πλανήτη.

...

Η ζωή, λένε, είναι γεμάτη αντιφάσεις.
Ναι, όντως είναι.

Αλλά κάποιες αντιφάσεις δεν είναι αντιφάσεις...
...αλλά πολιτική διαχείριση.
Παράδειγμα: ο Ομπάμα.
Που μόλις παρέλαβε το Νόμπελ Ειρήνης ενώ ταυτόχρονα στέλνει άλλους 30.000 φονιάδες-στρατιώτες στο Αφγανιστάν για να διευρύνει τον Πόλεμο.

Αν η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις, όπως Μίσος-Αγάπη, ο καπιταλισμός είναι από τα πάνω μέχρι τα κάτω συνεπής: Κυριαρχία-Πόνος, Πόνος-Θάνατος.

...

Όταν μιλάμε και αναφερόμαστε στο Σύστημα, δεν έχουμε κατά νου κάποιο εκ των προτέρων σχεδιασμένο και αλγοριθμικό κοινωνικό μόρφωμα. Τουναντίον, μιλάμε για ένα δίκτυο ρευστών κοινωνικών σχέσεων που την κάθε του στιγμή την καθορίζει ο συσχετισμός των δυνάμεων: υπέρ του ενός ή του άλλου. Και οι πολιτικοί θεσμοί, όπως τα συντάγματα, οι νόμοι κλπ και φυσικά η ερμηνεία τους, ακολουθούν ακριβώς αυτό το μοτίβο: τίποτα δεν είναι δεδομένο και άπαξ. Όλα εξαρτώνται από τον προσδιορισμό και τον επαναπροσδιορισμό των πραγμάτων και των αληθειών. Όλα υπηρετούν τις δυνάμεις που καθορίζουν την ισχύ και την αξία τους. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός παρεμβαίνει στο σημείο εκείνο που πρέπει να οδηγήσει τα πράγματα προς την μια ή την άλλη πλευρά. Και οι έντονα πολιτικές περίοδοι χαρακτηρίζονται ακριβώς από αυτό: από τον ανταγωνισμό του ποιος θα αποκτήσει το πάνω χέρι για να επαναπροσδιορίσει τα πράγματα προς όφελός του.
Πέρα από την ιδεακή υφή των πραγμάτων υπάρχει και η πραγματική: η έμπρακτη επιβολή των σχέσεων. Όταν η ιδεολογία αποτυγχάνει να πείσει τους υποτελείς, αναλαμβάνει η βία. Η κρατική βία. Όταν η πολιτική αντιπροσώπευση περνά κρίση, τότε το σύστημα κυριαρχίας καταφεύγει στα μέσα (όποια μέσα) που θα του επιτρέψει να συνεχίσει να υφίσταται.

Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει μετά τον περσινό Δεκέμβρη είναι η πολιτικοποίηση ευρύτερων κοινωνικών κομματιών και την αντίδραση των κυρίαρχων σε αυτό το γεγονός. Τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει μαζεμένοι αγώνες και διεκδικήσεις όσοι δεν έχουν συμβεί τα 10 προηγούμενα. Και όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση (για να μην ξεχνιόμαστε) τόσο θα πολιτικοποιούνται οι συμπεριφορές: η κρίση ως πεδίο ανασχηματισμού αναδύει τις επιλογές σε κοινωνικό επίπεδο. Οι πολιτικές επιλογές, ως "αυθαίρετες", ενέχουν τον ανταγωνισμό γιατί ακριβώς δεν υπάρχουν εκ των προτέρων και ούτε είναι δεδομένες. Υπάρχουν απλώς οι κατευθύνσεις και οι προεργασίες τους. Υπάρχουν οι μηχανισμοί που ωθούν προς μια κατεύθυνση.
Έχει σημασία σε περιόδους ανασχηματισμού η διαπραγματευτική δύναμη αυτών που αναζητούν έναν καλύτερο κόσμο για όλο τον κόσμο, να είναι ισχυρή και πιεστική. Ει δυνατόν και ανατρεπτική. Έχει σημασία σε πολιτικούς καιρούς, η παρουσία των κοινωνικών κινημάτων να είναι αισθητή. Ει δυνατόν και ανατρεπτική.

Αυτές τις μέρες υπάρχει, από την μεριά της κυριαρχίας, ένας επαναπροσδιορισμός των κατασταλτικών μέσων. Η πρόληψη αντί της θεραπείας, δεν είναι μόνο ιδεολογία του υγειινισμού. Είναι μια νέα μορφή μεταφυσικού φασισμού. Ό,τι μπορεί να αποτραπεί ας αποτραπεί. Η θρησκευτικού τύπου προσέγγιση των πραγμάτων με την πρόληψη εδράζεται στο γεγονός ότι όποιος πείθει ότι κατέχει την γνώση για τα μέλλοντα, αυτός μπορεί να τα προλαμβάνει επίσης.
Το κρατικό ιερατείο, έχει πάρει ήδη θέση.

...

Όταν ο φασισμός φοράει καπότα δημοκρατισμού (εδώ)...

...

Μια μέρα πριν την "επέτειο" της δολοφονίας του Γρηγορόπουλού, ο κρατικός μηχανισμός στήνει σκηνικό έντασης: τα τάγματα ασφαλείας επιτέθηκαν, σπάζοντας πόρτες και τζάμια, στο αυτοδιαxειριζόμενο στέκι στο Κερατσίνι. Επίσης, υπήρξαν μαζικές προσαγωγές διαφόρων ατόμων στα Εξάρχεια. Επίσης έχουν, λέει, στήσει κάμερες στο κέντρο της Αθήνας, για live μετάδοση των γεγονότων που ΘΑ γίνουν.

Πάλι θα παίξουν οι τηλεοράσεις φωτιές. Πάλι το θέαμα θα επιτύχει το σκοπό του: να ρίξει την περσινή εξέγερση στη φωτιά της παραποίησης και της διαστρέβλωσης. Να αναβάλει για ακόμα μια φορά την σκέψη για τα αίτια. Πάλι θα εστιάσει στα αποκαΐδια, ξεζουμάροντας από τα πολιτικά υποκείμενα, τους εξεγερμένους.

Πάλι οι κυρίαρχοι θα επιβάλουν τους όρους τους: καμιά άρνηση, καμιά αντίδραση και αντίσταση δεν θα ξεφύγει από τον παραμορφωτικό τους φακό. Κανένας υποτελής δεν πρέπει να κοιτάξει αλλού, παρά μόνο στον φακό τους, να στηθεί, να χαμογελάσει, να κάψει και μετά, αφού γυρίσει σπίτι, να δει στις ειδήσεις των οχτώ τα κατορθώματά του.

Και το κακό είναι ότι θα τσιμπήσουν πολλά επαναστατημένα ψάρια.

Οι εξεγέρσεις δεν γίνονται με ραντεβού.

...

Ο κύριος σε-χορεύω (δεξιά) και ο κύριος με-χορεύεις (αριστερά).
Φωτογραφία μιας προαποφασισμένης διαπραγμάτευσης.

...

Τι μαθαίνουμε τόσο καιρό; Ότι η κουκούλα είναι κακή, και όσοι την φοράνε είναι τρομοκράτες, βάνδαλοι και εχθροί της κοινωνίας.

Τι είναι αυτό που χρησιμοποιεί ο μηχανισμός των ταυτίσεων και του θεάματος για να δημιουργήσει την εικόνα και το αυτόματο συναίσθημα ότι μια 22χρονη είναι τρομοκράτισσα, βάνδαλος και εχθρός της κοινωνίας; Μα φυσικά την κουκούλα. Αλλά την κουκούλα δεν την φοράει η 22χρονη αλλά οι συνοδοί της.

Δεν έχει σημασία…

…τι έλεγε ο γκαίμπελς; Πες, πες κάτι θα μείνει. Έτσι και εδώ: Δείξε, δείξε κάτι θα αποτυπωθεί.

Αυτό που μένει όμως είναι η διπλή γλώσσα: οι προστάτες της κοινωνίας είναι ταυτόχρονα οι τρομοκράτες, οι βάνδαλοι και οι εχθροί της. Η διπλή γλώσσα που έχει την εξής λειτουργία: προσαρμόζει την φράση στην περίσταση. Σαν σύμβολο και σαν πράξη, οι μπάτσοι είναι και τα δύο μαζί, για να είναι ευέλικτοι: να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις. Και φυσικά για να είναι αποτελεσματικοί.

Και μην μου πείτε ότι το στήσιμο και ο συμβολισμός των ομάδων Δ, δεν πηγάζει κατευθείαν από το Mad Max. Οι συμμορίες μηχανόβιων δεν διαφέρουν σε τίποτα.

Και ένα τελευταίο τσιτάτο, για το μέχρι που πρέπει να φτάνει ο αντιμπατσισμός αυτών που θέλουν την κοινωνική ανατροπή: οι μπάτσοι δεν είναι στόχος, είναι εμπόδιο.

«Ο Χρυσοχοϊδης θα μας βρει μπροστά του...»

Αναπαράγω από εδώ

Με μια "διόρθωση": οι μπάτσοι δεν είναι κοινωνικοί λειτουργοί. Είναι ο κατασταλτικός μηχανισμός των κυρίαρχων. Είναι η συμμορία και οι μπράβοι της εξουσίας. Είναι η βίαιη επιβολή των επιταγών των αφεντικών.
Και οι κυρίαρχοι, οι εξουσιαστές και τα αφεντικά δεν είναι έννοιες από το υπερπέραν. Είναι έννοιες που αφορούν όλους αυτούς που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατέχουν τα μέσα εκείνα (θεσμικά ή οικονομικά) και επηρεάζουν τις κοινωνικές σχέσεις.

...

Όλα αυτά τα περί "προστασίας του πολίτη" και του "αστυνομικού της γειτονιάς" δεν είναι τίποτα άλλο από τον εκφασισμό του κατασταλτικού μηχανισμού. Μην μας ξεγελάν οι τίτλοι και τα λόγια.
Έχει τονιστεί πάμπολες φορές αυτό το ζήτημα από αυτό το blog.

Κι ένα "διαφωτιστικό" άρθρο: εδώ.

...

Μετά από τόσο πράσινο, ποιος μπορεί πλέον να κατηγορήσει την Ν.Δ. για καμμένα δάση;

...

Αύριο είναι εκλογές, για όσους δεν το πήραν πρέφα. Εκλογές. Αυτή η διαδικασία-τελετουργία που εγγυάται την δημοκρατία και που εγγυάται από την δημοκρατία. Λέμε τώρα.
Αυτή η συμπύκνωση, χρονική και χωρική, των πολιτικών επιλογών και πράξεων. Χρονική συμπύκνωση: ενός λεπτού ψήφος. Χωρική συμπύκνωση: μισού τετραγωνικού παραβάν.



[Φωτογραφία:

Σημεία φωτογραφίας: Αρχαία Ελλάδα, παραβάν, ψηφοφόρος, εκλογές.

Ταυτίσεις: Αρχαία Ελλάδα, δημοκρατία, εκλογές]...

...

για όλα υπάρχει λύση!

Δεν θα μπορούσε ο διαφημιστής του πασοκ να τα καταφέρει καλύτερα. H αναπαράσταση έχει κάτι απ’ την στιβαρότητα και την επιθετικότητα εκείνης της καμπάνιας των εκλογών του ‘81.
Σημασία έχει η παράσταση· και θα έρθουν δύσκολοι καιροί που θα την αναθυμηθούν πολλοί, οπότε επιτρέψτε μας να την αποτυπώσουμε στο χαρτί. Έρχεται ο κ. KPATOΣ! - ποιός (εκτός από εμάς τους «κασσάνδρες») θα το πιθανολογούσε αυτό έστω πριν από ένα χρόνο; Έχουμε και λέμε, πρόχειρα και σημειολογικά: A) O διαφημιστής (δηλαδή ο διαφημιζόμενος...) θα μπορούσε να επιλέξει την πολύ πιο ήπια λέξη ΔHMOΣIO. Aλλά όχι: KPATOΣ ρεεεε! - κι όποιος δεν χαμπαριάζει... B) H αναστύλωση του κράτους θέλει δουλειά, ε; Πολύ και φιλότιμη. Kαθαρίστριες (θα το αναλάβουν... ξέρετε ποιοί) μπογιατζήδες· γενικά χειρωνακτική εργασία. Tο πιάνεται το υπονοούμενο; Γ) Mόλις τελειώσουμε την αναστύλωση όλα είναι όμορφα κι ωραία... κάτω απ’ τον «νέο παρθενώνα». KPATOΣ ρεεε!
Kι όμως. Mέσα στην επιθετικότητά του (πώς λοιπόν μπορεί να αναπαρασταθεί το κράτος σαν «αίτημα»; Iδού!!!) ο διαφημιστής δίνει μορφή σε μια κοινωνική (μικροαστική / μεσοαστική) διαδικασία που ωριμάζει χρόνια (τολμάμε να πούμε: τουλάχιστον δέκα) κάτω απ’ την όλο και πιο λεπτή πέτσα της επίσημης (νεο)φιλελεύερης ιδεολογίας. Όποιος πει ότι ο διαφημιστής (και μέσω αυτού το κρατικό κόμμα) υποβάλλει στο κοινό μια ανάγκη που το ίδιο δεν την έχει, κάνει τεράστιο και ασυγχώρητο λάθος! Όχι: αυτές οι εικόνες εκφράζουν ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνικής κίνησης. Aκόμα κι αν πρόκειται «μόνο» (τι πάει να πει «μόνο»;) για την απελπισία της...
Γράφαμε πριν εννιά μήνες:

... Eν τω μεταξύ, επειδή έχει μαζευτεί η ανάγκη πολλών λύσεων (για τις ανάγκες του συστήματος, της κρίσης και της αναδιάρθρωσής του) και επειδή βλέπουμε τι μαστορεύεται διεθνώς ... το πράγμα βρωμάει «εθνική ενότητα». H πατρίς κινδυνεύει και τέτοια. Yπάρχουν περιεχόμενα για τέτοιες απειλές, υπάρχουν οι υπεύθυνοι πολιτικοί οργανισμοί για να τις μοστράρουν... Kαι το κυριότερο: παρά τους όποιους αντικατοπτρισμούς δημιουργήθηκαν απ’ την εξέγερση, υπάρχουν τα πλειοψηφικά κοινωνικά υποκείμενα, οι τάξεις, τα υλικά και ιδεολογικά συμφέροντα, που θα επενδύσουν εκεί...

Aν έχετε καλή ιστορική γνώση και σκέψη, κι αν οι αισθήσεις σας και το μυαλό σας «κόβουν», δείτε πόσο χαριτωμένα τοποθετείται το βαρύ υπέρθυρο αυτής της «εθνικής ενότητας»: ο κ. Kράτος! Aν το πασοκ τοποθετείται κάπου στο «κέντρο» ποιοί νομίζετε ότι διαφωνούν σ’ αυτό; Oι «δεξιοί»; Oι «αριστεροί»;

Tα υπόλοιπα, τα γλυκερά και τα φιλάνθρωπα (του κ. κράτους) είναι βέβαια για τους ανόητους. (αναδημοσίευση από εδώ)

...

Είπε κανείς ότι τα καθεστώτα δεν ετοιμάζονται για πόλεμο; (Εδώ)

Είπε κανείς ότι δεν έχουμε πόλεμο; (Εδώ)

...

Η επιστροφή του Κράτους συνοδεύεται με πετυχίες... ένα πετυχημένο κράτος: το μπατσοκράτος ενάντια στον εσωτερικό <<εχθρό>> (εντός κι εκτός εισαγωγικών).



(...αναφέρομαι στις γιάφκες, στους τρομοκράτες, στις βόμβες και σε όλα αυτά που με τον έναν ή άλλον τρόπο αποτελούν θέαμα για την διαχείριση πραγματικών καταστάσεων).

...

Το σύστημα χρειάζεται κράτος... και
...έρχεται το ΠΑΣΟΚράτος ...

Slavery in Πελοπόννησο

Slavery is not one type of domination and exploitation among others, not
merely an aspect of one bygone phase of history. Slavery is the primary and
primordial relation of exploitation, that form out of which serfdom and wage
labor arise, and that form toward which the master always strives: only force
can compel the master to forgo the use of slaves. Whence the many “ends “
of slavery, and its many rebirths.

—Pierre Dockes, Medieval Slavery and Liberation (1982)

Για αυτή την είδηση: εδώ

Διαβάστε αυτό: εδώ

Διαδηλώσεις κατά του «κρατισμού» στην Ουάσιγκτον

(Εδώ) το άρθρο της καθημερινής...

Οι αμερικάνοι αντιδρούν, λέει, στον κρατισμό που προσπαθεί να επιβάλει ο Ομπάμα. Λογικό είναι: όταν επί δεκαετίες η προπαγάνδα έλεγε ότι ο κρατισμός = σοσιαλισμός = κομουνισμός = ΚΑΚΟ, τώρα που χρειάζεται (περισσότερο) κράτος ο κόσμος αντιδράει.

Αδιέξοδο για το σύστημα.

Η ελεύθερη αγορά χρειάζεται ετερορύθμιση... έντονη ετερορύθμιση. Και για την ελεύθερη αγορά, ρύθμιση σημαίνει ανακατανομή του πλούτου.

Δείτε και (εδώ).
Ο υπότιτλος του άρθρου "Οι μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη έχουν δαπανήσει κατά μέσο όρο 10.000 για τον κάθε πολίτη στα πλαίσια των προσπαθειών τους να «νικήσουν» την οικονομική κρίση", εσκεμμένα δημιουργεί την εντύπωση ότι οι κυβερνήσεις (η επίσημη πολιτική δηλαδή) έδωσαν στους "πολίτες" από 10.000 δολάρια για να ξεπεράσουν την κρίση.
Στην πραγματικότητα αυτό που έγινε είναι το αντίστροφο. Πήραν από κάθε "πολίτη" και τα έδωσαν στο σύστημα, δηλαδή στο τραπεζικό σύστημα. Αυτό και αν είναι αυτόρυθμιση της αγοράς...
...και στο τέλος θα μας λένε ότι οι αγορές έχουν τον τρόπο να ρυθμίζονται. Φυσικά.

Εν αρχή είναι ο μύθος

Ένα βίντεο για δύο μύθους:
1) το δήθεν άβατο των Εξαρχείων
2) την δημόσια ασφάλεια



και το άρθρο της ελευθεροτυπίας (εδώ)

Θοδωρής Ηλιόπουλος

...γιατί, κάποιος πρέπει να την πληρώσει.

Η λογική της αστικής κυριαρχίας.

Λένγκσφελντ vs Μέρκελ

Λεζάντα φωτογραφίας: Η υποψήφια του κόμματος της Χριστιανικής Δημοκρατικής Ένωσης (CDU), Βέρα Λένγκσφελντ επέλεξε αυτό τον τρόπο για να συγκριθεί με την Άνγκελα Μέρκελ.

Σχόλιο: Μέσω του μηχανισμού των ταυτίσεων, η Βέρα Λένγκσφελντ προσπαθεί να ταυτιστεί με την Α. Μέρκελ... αλλά η Μέρκελ έχει ταυτιστεί ήδη με την Ζαν ντ' Αρκ... (δες κούρεμα).

Εργασία, ρομποτ, δημοκρατία και τέλος του τέλους, ανήν...

Ενδιαφέρον άρθρο (εδώ) το οποίο παραπέμπει σε δύο άλλα άρθρα (εδώ και εδώ).

Αρχικά θα ήθελα να επισημάνω μια κακή απόδοση του όρου degrowth ως απο-ανάπτυξη. Το growth δεν είναι ανάπτυξη, είναι μεγέθυνση.
Είναι στοιχειώδεις έννοιες της πολιτικής οικονομίας. Η μεγέθυνση μετρείται μόνο με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ), δηλαδή είναι ένα μέγεθος τυφλό για τα πού πάει ο πλούτος που παράγεται: δεν ενδιαφέρεται δηλαδή για την κατανομή του πλούτου.
Η ανάπτυξη έχει κάποιους ποιοτικούς δείκτες, που υποτίθεται ότι δείχνουν την κατανομή τού παραγόμενου πλούτου (υποτίθεται, γιατί σε με μια καπιταλιστική διαχείριση όλα αυτά μεταμορφώνονται με τέτοιον τρόπο, ώστε κάθε φορά να δείχνουν τα πράγματα καλύτερα από όσο είναι).

Μια απο-μεγέθυνση λοιπόν, στα πλαίσια του καπιταλισμού, δεν μπορεί να παρέχει καμιά εγγύηση για την ποιότητα της ζωής: μπορεί να παράγεται λιγότερος πλούτος αλλά να τον καρπώνονται ακόμα λιγότεροι, αφήνοντας όλους τους άλλους να ψωμολυσσάν. Η απο-ανάπτυξη, με το πρόσχημα του οικολογικού, μπορεί να αποτελέσει το όχημα για μια ευρεία επίθεση συντηρητικών δυνάμεων και την φτωχοποίηση μεγάλων πληθυσμών.
Όσο παραμένει η καπιταλιστική σχέση κυριαρχίας, η πρόσβαση στις πρώτες ύλες και στα βασικά αγαθά, ελέγχεται από το κεφάλαιο. Και όσο τα ελέγχει το κεφάλαιο, θα τα κατανέμει με τον κατάλληλο τρόπο: τα δυνατόν λιγότερα για τους προλετάριους.

---

Η τοποθέτηση του GreekRider, για το ότι η μείωση του χρόνου εργασίας αυξάνει την ποιότητα της ζωής του προλετάριου και το ότι είναι η μόνη λογική ταξική διεκδίκηση το έχει πει ο Μάρξ στο Μισθός, Εργασία και Κεφάλαιο.
Όλο αυτό όμως τίθεται μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και στα πλαίσια της ταξικής πάλης. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι μια μορφή εκμετάλλευσης της εργασίας και των προϊόντων της. Υλικά ή μη.

Αλλά, την μείωση του χρόνου εργασίας δεν θα τον προκαλέσουν η διείσδυση των μηχανών στην εργασία (αυτό έχει γίνει ήδη, δείτε στην αυτοκινητοβιομηχανία -επ΄αυτού ετοιμάζουμε ένα κείμενο). Θα γίνει μόνο με ταξικούς αγώνες: αλλά η μείωση του ωραρίου από μόνο του πάλι δεν σημαίνει τίποτα. Το θέμα είναι ο μισθός να επαρκεί για την προλεταριακή αναπαραγωγή.
Σήμερα αυτό που συμβαίνει είναι μείωση του ωραρίου με ανάλογη μείωση των μισθών. Από προλεταριακής σκοπιάς κάτι τέτοιο είναι απορριπτέο.

Όλη η ιστορία με την εργασία, την διάρκειά της, την έντασή της και την διανομή των καρπών της είναι στον διαμεσολαβητικό ρόλο του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι η διαχειριστική (κυριαρχική) σχέση που όχι μόνο κατευθύνει την εργασία, αλλά κατευθύνει και την ίδια την αγορά και τις προϋποθέσεις της.
Όσο υπάρχει η καπιταλιστική σχέση, η οποία παράγει προϊόντα ως το ουσιαστικό της υλικό διαμεσολάβησης, η εργασία θα κατευθύνεται από μία και μόνο λογική: περισσότερη εκμετάλλευση στη μονάδα του χρόνου. Που σημαίνει, πιο εντατικά, πιο γρήγορα και πιο αποδοτικά. Με ή χωρίς ρομπότ. Αλλά τα ρομπότ από μόνα τους, μπορεί να παράγουν προϊόντα, αλλά δεν παράγουν υπερ-αξία. Υπερ-αξία παράγει μόνο η ανθρώπινη εργασία. Γιατί το κεφάλαιο μέσω της υπερ-αξίας σκοπεύει να κυριαρχήσει πάνω στους ανθρώπους και όχι πάνω στα ρομπότ.

Όσο δεν ανατρέπεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, τόσο η μείωση των ωραρίων και οι αυξήσεις των μισθών (και όσο υποχωρεί και η ταξική συνείδηση) θα απομακρύνονται σαν δυνατότητες. Και για να μην ξεχνιόμαστε: τα ρομπότ είναι μηχανές. Και οι μηχανές είναι ταξικά όπλα των αφεντικών για την απαξίωση των προλετάριων (θα ακολουθήσει ποστ και επ΄αυτού).

Όσο υπάρχει καπιταλιστικός τρόπος κυριαρχίας, ένα θα είναι σίγουρο: θα αναπαράγεται και θα εντείνεται αυτός το τρόπος κυριαρχίας. Και όταν μιλάμε για κυριαρχία, μιλάμε για ανισότητα. Και όταν μιλάμε για ισότητα, πρέπει να το τονίζουμε: δεν υπάρχει ισότητα χωρίς την ισότητα στην υλική της βάση. Και για να υπάρχει ισότητα στην υλική βάση θα πρέπει να ανατραπεί ο καπιταλισμός, που θα σημαίνει την απελευθέρωση των ανθρώπων από τον κυριαρχικό τρόπο εργασίας. Αυτό όμως δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο, από την α-κρατική και κομουνιστική οργάνωση των ανθρώπων.

----
Άσχετα αν θα συμφωνήσουμε ότι αυτό το σύστημα που ζούμε, μόνο δημοκρατία δεν είναι. Αλλά πάλι η δημοκρατία είναι από την φύση της ανίκανη να απαντήσει στα θεμελιακά και σοβαρά πολιτικά ζητήματα στα οποία θα θεμελιωθεί: δηλαδή πάνω στις κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις.
Η δημοκρατία δεν αντιτίθεται στην κυριαρχία. Αντίθετα, είναι μια μορφή της: οι πλειοψηφία κυριαρχεί στις μειοψηφίες...
Η βασιλευομένη δημοκρατία είναι λιγότερο α-νόητη από τον δημοκρατικό έλεγχο της παραγωγής... από προλεταριακής σκοπιάς.

Και όσον αφορά στο ζήτημα της κατάργησης της εργασίας και των τοιούτων, παραπέμπω στο κείμενο του Caffentzis (εδώ), "Το τέλος της εργασίας ή η αναγέννηση της σκλαβιάς; Μια κριτική στον Rifkin και τον Negri".
----
Και παρεμπιπτόντως, κάντε μια βαρκάδα στο ιστολόγιο του Sarajevo (εδώ), ίσως ανακαλύψτε έναν καινούριο κόσμο εκεί μέσα... (ελπίζοντας ότι το ιντερνετικό μέσα να γίνει κοινωνικά έξω).

Καθρεφτάκι μου καλό...

Όταν η ερμηνεία μιας εικόνας γίνεται έχοντας ως επίκεντρο εστίασης τα αντικείμενα και φυσικά την ιδεολογία, τότε η εικόνα μεταμορφώνεται σε αυτό που οι λέξεις περιγράφουν.
---
Κοιτάξτε (εδώ) την φωτογραφία, λίγο βιαστικά στην αρχή.
Είναι ένα καθρεφτάκι, ροζ, μια φανταρίνα να κοιτιέται μέσα σε αυτό και γύρω-γύρω άλλες φανταρίνες.
Τώρα διαβάστε όσα γράφει ο λεζαντογράφος.
---
Μεταξύ των διάφορων λέει για "καλλωπισμό και φιλαρέσκεια"!!! Δηλαδή μας λέει ότι ο στρατός συνάδει με την αισθητική και τον ατομικισμό, δύο πράγματα ταμπού του "συστήματός μας".
---
Αν κοιτάξει όμως κανείς πιο προσεκτικά τη φωτογραφία καλλωπισμός και η φιλαρέσκεια μήπως εξανεμίζονται; Μήπως το σκηνικό που περιγράφει η πρώτη και βιαστική ματιά, είναι διαφορετικό από το σκηνικό που συνθέτει μια πιο προσεκτική ματιά;

Δηλαδή, μήπως στην φωτογραφία αναπαριστάνεται μια φανταρίνα που κοιτάζει σε ένα καθρεφτάκι, πού ποιος ξέρει από πού βρέθηκε, το πρησμένο μάγουλό της; Πρησμένο μάγουλο από το ξύλο, ίσως, που έφαγε από τον καραβανά αξιωματικό της;

Αλλά και πάλι, αυτό είναι μια εικασία, γιατί μια εικόνα δεν είναι απλώς χίλιες λέξεις, είναι χίλιες συνθέσεις διαφορετικών χιλιάδων λέξεων. Γιατί η φωτογραφία είναι μια στιγμή της συνεχούς πραγματικότητας. Και γιατί το θέαμα είναι η αποσπασματική περιγραφή της πραγματικότητας. Αποσπασματική γιατί μόνο έτσι το θέαμα μπορεί να είναι εφικτό.
Γιατί θέαμα για μας είναι αυτό που πλασάρει ο λεζαντογράφος, και πραγματικότητα για την φανταρίνα είναι ότι ζει εκεί που ζει και ότι υφίσταται όσα υφίσταται.

Αλλά η κυριαρχία του θεάματος δεν επιτρέπει εικασίες. Η βεβαιότητα της εικόνας είναι η βεβαιότητα της ιδεολογίας.

Φτώχια macht frei, (μπορεί και όχι).

Το Spiegel αυτής της εβδομάδας έχει κεντρικό άρθρο με τίτλο: "Η μεγάλη φροντίδα για τους αγαπημένους μικρούς". Και υπότιτλος: "Έκκληση για μεγαλύτερη ελευθερία κατά την ανατροφή".
Γενικά το άρθρο είναι εκτενές και πολύ, μα πολύ, κοινότοπο. Αναλύει και αναδεικνύει όλες εκείνες τις καταστάσεις που κάνουν τον άνθρωπο πραγματικά "μικρό".
Δεν ξέρω αν το είχε σκοπό, αλλά περιγράφει, όχι όλα αυτά που υπάρχουν γύρω από τα παιδιά σαν αναγκαία πράγματα για τα παιδιά, αλλά τα ίδια τα παιδιά σαν αναγκαία συνθήκη για να υπάρχουν τα πράγματα. Άρρητα, μας περιγράφει την λογική πίσω από το ζήτημα παιδί: ότι παιδί είναι αυτό που δημιουργούν τα ίδια τα προϊόντα. Τα προϊόντα κάνουν το παιδί, το ορίζουν, το επινοούν, όχι το παιδί τα προϊόντα.

Το άρθρο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά μετά από όλη αυτή την υστερία των γονέων πάνω τους, αρχίζουν να είναι εξαρτημένα, να φοβούνται τη ζωή, να γίνονται παθητικά ή να φλιπάρουν τελείως.

Η εικόνα που επιλέχτηκε να συνοδεύσει το άρθρο είναι εύστοχη: συμπυκνώνει τις κυριότερες ιδεολογίες γύρω από το ζήτημα παιδί. Η ελληνική version αυτών; Όλα για τα παιδιά. Έτσι δεν λένε;


Ως αντίστιξη στα προβλήματα που δημιουργεί η ανατροφή στα "πλούσια" περιβάλλοντα, η γερμανίδα αρθρογράφος έρχεται με μια κοινοτοπία επίσης: Τα παιδιά στην Νότιο Αφρική, στην φτώχεια δηλαδή, είναι πιο χαρούμενα και κυρίως πιο υπεύθυνα. Υπάρχει και η παρακάτω φωτογραφία να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα (στην εποχή της κυριαρχίας του θεάματος, το ίδιο το θέαμα είναι η απόδειξη του εαυτού του).

Όχι ότι δεν ισχύει ότι τα φτωχά παιδιά είναι πιο υπεύθυνα (σκληραγωγημένα θα έλεγα) . Ισχύει και παραϊσχύει.

Το ζητούμενο όμως του άρθρου, δεν εντοπίζεται στην αντίστιξη των δύο καταστάσεων, αλλά στην σύνθεσή τους.

Αυτό που θα ήθελε να πει αλλά δεν λέει είναι: μικροαστούληδες, τώρα που ο καπιταλισμός της κατανάλωσης παραπαίει και που πιθανό να αλλάξει κατεύθυνση (ο καπιταλισμός μόνο, μόνος του, χωρίς την κατανάλωση) και που όλα αυτά που ήταν και αποτελούσαν την ζωή σας σταματήσουν να (σας;) παρέχονται τότε, τα πράγματα θα δυσκολέψουν πολύ. Η ύπαρξή σας και η ύπαρξη των παιδιών σας θα κλονιστούν συθέμελα, γιατί θα χάσουν τα θεμέλιά τους: την κατανάλωση.
Οπότε, στην φάση αυτή της προλεταριοποίησης, θα τα έχετε χάσει όλα. Και φτωχοί και μαλάκες.
Λυπούμαστε, αλλά την πατήσατε.

...

Το σχέδιο του πακέτου ξεγελάει τους καπνιστές, λέει (εδώ). Διαβάστε το. Αξίζει.

Από όλα αυτά που λέει το άρθρο για τα πακέτα των τσιγάρων (που το πακέτο, το περιτύλιγμα, η όψη ή και η μορφή του κάθε εμπορεύματος διαφημίζει τον ίδιο του τον εαυτό), τι δεν ισχύει και για τις διαφημίσεις των άλλων εμπορευμάτων; Ποια είναι η διαφορά της διαφήμισης που λέει, για παράδειγμα, ότι το τσιγάρο είναι ελαφρύ, από την διαφήμιση που λέει ότι το τάδε αυτοκίνητο είναι οικολογικό;

Σε όλες τις περιπτώσεις στόχος της διαφήμισης είναι να παρουσιάσει το προϊόν ως κάτι άλλο από αυτό που είναι. Η διαφήμιση είναι μια συνειδητή διαστρέβλωση της φύσης του προϊόντος (και τις πραγματικότητας). Είναι η επιβεβλημένη και διαμεσολαβητική οπτική-κοινωνική σχέση.

Α...

και οι αφίσες στις προεκλογικές περιόδους, και αυτές διαφημίσεις είναι...
και ο λόγος των πολιτικάντιδων, και αυτός διαφήμιση είναι...
----
Αν παρατηρήστε σε κανένα σημείο του άρθρου δεν αναφέρεται η λέξη διαφήμιση. Αντί αυτής λέει: το σχέδιο , τα χρώματα, οι εικόνες... λες και αυτά δεν έχουν επιλεχτεί με γνώμονα την διαφήμιση.
Σκοπός άλλωστε της επιστημονικής αυτής έρευνας δεν είναι να επιτεθεί στη διαφήμιση. Ούτε στο συγκεκριμένο προϊόν σκοπεύει. Όχι στο τσιγάρο ως τσιγάρο. Αλλά στο τσιγάρο ως απαγόρευση.

Τα ρομπότ της εξέγερσης.

Σαν συνέχεια του προηγούμενου ποστ, θα πρότεινα να κάνετε έναν γύρο, γύρω από τα εξής κείμενα (εδώ, εδώ και εδώ).
Το ζήτημα της γνώσης είναι ένα μεγάλο θέμα, απλώς θέλω να πω το εξής: η γνώση έχει υπαχθεί (η πραγματική υπαγωγή, κατά τον Μαρξ) στο κεφάλαιο. Και ό,τι υπάγεται σε αυτό λειτουργεί με έναν γνώμονα: πιο γρήγορα, πιο δυνατά και πιο αποδοτικά.
Τα χάπια αυτό κάνουν. Σπιντάρουν τους εγκεφάλους για να αποδίδουν "καλύτερα". Και το καλύτερα έχει συγκεκριμένους όρους. Είναι η πειθαρχημένη, συντονισμένη και κατευθυνόμενη παραγωγική σκέψη. Είναι οι κινήσεις πριν την εμφάνιση των cyborgs.

Και η σχέση με τα ρομπότ;

Στην περίπτωση των μπάτσων, ανθρωποποιούν τα ρομπότ, (τους δίνουν χαρακτηριστικά ανθρώπινα, πρωτοβουλία, επαναστατικότητα κλπ...Οι λόγοι εκτέθηκαν).

Στην περίπτωση της γνώσης, ρομποτικοποιούν τους ανθρώπους (οι λόγοι; Απλώς δεν μπορούν να κάνουν ρομπότ νοήμονα).

---
Ειδικά στο τελευταίο, θα πρέπει να ελπίζουμε, γιατί αυτά θα είναι τα "ρομπότ" της εξέγερσης.

Η εξέγερση των ρομπότ.

Διαβάστε (εδώ) για την... εξέγερση των ρομπότ!!!

Μμμμ... strange.
Εξέγερση των ρομπότ; Ποιών ρομπότ;
Των ρομπότ μπάτσων;
Μμμμ...
Δηλαδή;
θα βάλουν τέτοιους μπάτσους στα σύνορα για "λαθρομετανάστες";
Σε εμπόλεμες ζώνες για¨τρομοκράτες";
Στα άδεια κέντρα των μητροπόλεων για"κλέφτες";
Οπουδήποτε για οποιονδήποτε;

Και αυτά θα εξεγερθούν πριν τα βάλουν εκεί, ή μετά;
-----
Αυτό το άρθρο στην ουσία μας λέει ότι ετοιμάζονται οι ρομποτικοί μπάτσοι του αύριο.

... και αυτή η εξέγερση με άλλα λόγια θα είναι: η άκριτη εκτέλεση. Όποιος βρίσκεται στο λάθος σημείο, την λάθος ώρα, θα εκτελείτε.
Γιατί ο προγραμματισμός τους θα είναι αυτός: εκτελέστε.
Και το εκτελέστε αυτό παρουσιάζεται ως εξέγερση,
γιατί η εξέγερση πρέπει να παρουσιαστεί ως ο μη-προγραμματισμός.

Είναι η λογική των κυρίαρχων αυτή: η εξωτερικοποίηση των πολιτικών επιλογών.
Δηλαδή,
δεν εκμεταλλευόμαστε εμείς, απλώς η οικονομία έτσι είναι
δεν καταστέλουμε εμείς, η τάξη το απαιτεί
δεν σκοτώνουμε εμείς, τα ρομπότ το κάνουν.

Wildcat

Άνοιξε και το ελληνόγλωσσο "παράρτημα" των Wildcat (εδώ).

Από τα στραγάλια στο μέλι.

ΔΝΤ: Οι κυβερνήσεις έδωσαν 10 τρισ. δολ. στις τράπεζες (εδώ το άρθρο).

Έδωσαν 10 τρις, κατά την διάρκεια της κρίσης για να την αντιμετωπίσουν.

Πόσα είναι όμως τα 10 τρις; Είναι πολλά; Είναι πολλά, όταν το Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν είναι λίγο παραπάνω από 60 τρις;
Είναι μεγάλη αυτή η μεταφορά πλούτου προς τις τράπεζες; Είναι μεγάλη η μεταφορά του 1/6 του πλούτου μέσα σε λίγους μόνο μήνες;

Από προλεταριακή σκοπιά, αυτό είναι μια πράξη ταξικού πολέμου, γιατί το κλάσμα του πλούτου αντιστοιχεί στο κλάσμα του εργάσιμου χρόνου. Η μεταφορά πλούτου σημαίνει: ο προλετάριος θα δουλέψει για φέτος κάμποσες εβδομάδες (μάλλον,μήνες) παραπάνω, ουσιαστικά απλήρωτος (για να μπορέσει το σύστημα να παρουσιάσει κέρδη, ή έστω μικρές ζημίες).
Επειδή το σύστημα τρέφεται από την εργασία, την εκμετάλλευση δηλαδή της εργασίας, τα 10 τρις αντικατοπτρίζουν αυτή τη βαθιά κλοπή εργάσιμου (στον καπιταλισμό αυτό δεν είναι κλοπή, είναι business).
Και όλα αυτά δείχνουν την ιδέα του καπιταλισμού: οι προλετάριοι είναι αντικείμενα, τα οποία πρέπει να δουλεύουν και από αυτό που παράγουν να παίρνουν όσο το δυνατόν λιγότερα. Ει δυνατόν και καθόλου.

Και θυμάστε στην αρχή της κρίσης; Λέγανε ότι θα χρειαστούν 50-100 δις για την διάσωση των τραπεζών και του συστήματος. Τότε το ποσό αυτό λέγανε ότι είναι μικρό, ελάχιστο. Στραγάλια!!! Είπανε. Μια χούφτα στραγάλια...

Αλλά, από τη χούφτα με στραγάλια περάσαμε στα φορτία με το μέλι...

...

Οι γλώσσες τις εξουσίας είναι πριν από όλα γλώσσες αποπλάνησης που υποχρεώνουν στην αγόρευση πριν την απαγόρευση, αλλά που επιβάλλονται με τη βία εκεί όπου η υπνωτική έκσταση δεn λειτουργεί και τα σημαίνοντα της κυριαρχίας δεν κατορθώνουν να καθηλώσουν τις κοινωνικές συμπεριφορές στα διάφορα προγράμματα αναπαραγωγής των αλλοτριωμένων κοινωνικών σχέσεων (Curcio -Franceschini).

...

Μέσα στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου (Ντεμπόρ).

Μέσα στον πραγματικό ανεστραμμένο κόσμο, μια στιγμή του ψεύτικου γίνεται πραγματικό.

Αφιερωμένο στις γρίπες. Όλες τις γρίπες.

ΠτΔ

Βάζουν, που και που, τον Παπούλια (και τον κάθε 'Πρόεδρο της "Δημοκρατίας"") να πει μερικές φράσεις με "κοινωνική ευαισθησία", για να δείξουνε ότι, παρόλο που υπάρχουν μερικοί-μερικοί που κάνουν ατασθαλίες, οι ΘΕΣΜΟΙ είναι ΔΥΝΑΤΟΙ και λειτουργούν: το αποδεικνύει άλλωστε ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ με όσα λέει και τα οποία στρέφονται κατά αυτών που κάνουν τις ατασθαλίες. Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ παρουσιάζεται πάντα ως ο μηχανισμός αυτο-προστασίας και αυτο-ίασης των ΘΕΣΜΩΝ .

Αλλά όλο αυτό το θέατρο κινείται στο πλαίσιο: καλλιέργειας του ΜΥΘΟΥ ότι οι ΘΕΣΜΟΙ είναι ανεξάρτητοι από αυτούς που τους "ενσαρκώνουν", τους "επανδρώνουν" και τους "υπηρετούν".

Οι ΘΕΣΜΟΙ δεν είναι αμετάβλητοι και αιώνιοι. Οι ΘΕΣΜΟΙ είναι κοινωνικές σχέσεις και μεταβάλλονται προς την κατεύθυνση ισχυροποίησης του ισχυρότερου. Στην συγκεκριμένη φάση, ο ισχυρότερος είναι το ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Και ό,τι γίνει (σε επίπεδο θεσμού) θα γίνει για να μπορέσει να λειτουργήσει απρόσκοπτα η κυριαρχία του Κεφαλαίου.


Κατά τα άλλα, ο "Πρόεδρος της "Δημοκρατίας"" μιλάει για "Τέλος Εποχής".
Προφανώς δεν μιλάει για τέλος του νεο-φιλελευθερισμού ή του καπιταλισμού.

Αλλά για ποιανού τέλος εποχής μιλάει;

Α....τσουυυυυύ

Έχει ξεκινήσει η ελληνική διαχείριση της "γρίπης".

Και όταν λέμε διαχείριση, μιλάμε πάντα διαχείριση από κάποιον/ους.

Έχει ξεκινήσει η ελληνική πανδημία.
Το κράτος να μας φυλάει!!!

... η έννοια του πολιτικού...

… «ένας κόσμος, στον οποίο έχει τελείως απαλειφθεί και εξαφανιστεί η δυνατότητα μιας […] σύγκρουσης, μια οριστικά ειρηνευθείσα γήινη σφαίρα, θα ήταν ένας κόσμος χωρίς διάκριση μεταξύ Φίλου και Εχθρού […]. Σε αυτόν θα μπορούσαν να υπάρχουν διαφόρων ειδών ίσως πολύ ενδιαφέρουσες αντιθέσεις και έντονες διαφορές, ανταγωνισμοί και ραδιουργίες κάθε είδους, αλλά λογικώ τω τρόπω καμιά αντίθεση, βάσει της οποίας θα μπορούσε να απαιτήσει κανείς από τους ανθρώπους τη θυσία της ζωής τους και να εξουσιοδοτήσει ανθρώπους να χύσουν αίμα και να θανατώσουν άλλους ανθρώπους».

… αλλά για να μπορέσει να υπάρξει απαίτηση και εξουσιοδότηση για θυσία και θανάτωση πρέπει να υπάρξει Εχθρός…

… και «Εχθρός είναι ακριβώς ο άλλος, ο Ξένος» […] το «υπαρξιακά κάτι άλλο».

… το διακριτό από το «Φίλος»…

… και «η διάκριση» μεταξύ «Φίλου και Εχθρού […] είναι η ειδικά πολιτική διάκριση, στην οποία μπορούν να αναχθούν οι πολιτικές πράξεις και τα πολιτικά κίνητρα […]».

… και η πολιτική διάκριση γίνεται βάσει της έννοιας του Πολιτικού…

…γιατί «η έννοια του κράτους προϋποθέτει την έννοια του Πολιτικού»…

… και όπως το κράτος έχει το «μονοπώλιο της βίας»

«έχει» και «το μονοπώλιο του Πολιτικού»… (Carl Schmitt).

Ο Carl Schmitt ήταν θεωρητικός του κράτους… και ναζιστής.

Carl Schmitt, Η έννοια του πολιτικού, Εκδ. Κριτική 1988.

...

...

τα πρόβατα

με την γκλίτσα, με σκυλιά

και με πέτρες παν στη στάνη

...

Στην Καθημερινή γράφει σήμερα (οι τονισμοί δικοί μου):

Τίτλος: Αλλού τα κακαρίσματα του ρατσισμού

Tου Πασχου Μανδραβελη

Για σταθείτε, ρε παιδιά! Με ποια λογική η κατεδάφιση αυθαίρετων κτισμάτων είναι «επιχείρηση βαρβαρότητας» (όπως είπε το ΚΚΕ) ή «εγκληματικό πογκρόμ» (όπως βροντοφώναξε ο ΣΥΡΙΖΑ); Δεν συμφωνήσαμε όλοι ότι τα αυθαίρετα οικήματα ανεξαρτήτως κατασκευής και «κατοχής» είναι «απειλή για το οικοσύστημα» και «προσβάλλουν την αισθητική των πόλεων ή ακτών». Τα ίδια κόμματα, μαζί με τους ευαισθητοποιημένους πολίτες, δεν κατήγγειλαν σε όλους τους τόνους τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών στη φαβέλα της Πάτρας; Δεν υπήρχαν εύλογοι φόβοι για μετάδοση λοιμωδών νοσημάτων, επειδή οι συνθήκες υγιεινής ήταν ανύπαρκτες; Προς τι ο οδυρμός για την κατεδάφιση μερικών δεκάδων παραγκών στην παραλιακή οδό της Πάτρας; Οχι τίποτε άλλο, αλλά όπως αναφέρουν τα ρεπορτάζ, ο καταυλισμός ήταν σχεδόν άδειος.

Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι φασίστας δεν είναι μόνο όποιος μιλάει για Αρία φυλή, DNA και Ηγέτες (που η εφημερίδα Καθημερινή τα χρησιμοποιεί, τουλάχιστον τα δύο τελευταία, με μια αξιοσημείωτη συχνότητα) αλλά όποιος μιλάει και για μετάδοση λοιμωδών ασθενειών και προσβολή στην αισθητική των πόλεων και των ακτών λόγω των... "λαθρομεταναστών". Φασίστας είναι δηλαδή όποιος βλέπει στους, κατά τα άλλα, πραγματικούς ανθρώπους, μια στραβοπινελιά στην τάξη του πίνακα της πόλης και του κόσμου που φαντάζεται.

Φασισμός είναι η λογική που δημιουργεί το "ο Άλλος".

Σκέψεις πάνω στην έννοια διανοούμενος

Σκέψεις πάνω στην έννοια διανοούμενος

Η πιο συνηθισμένη έννοια του διανοούμενου είναι αυτή που τον θέλει χαρισματικό, μορφωμένο, λόγιο, ικανό και γενικά ξεχωριστό και ίσως και «ανώτερο» Αλλά αυτή η άποψη κινείται στο πλαίσιο της συγκριτικής αξιολόγησης: Κάποιος είναι κάπως και κάπως αλλιώς από κάποιον άλλο. Δεν περιέχει κάποιο ρόλο ή κάποια ενεργητικότητα. Παρουσιάζει το αντικείμενό της με όρους αισθητικής και επιφανειακής φαινομενικότητας.

Για να καλυφθεί η παραπάνω άποψη από το κενό που αφήνει η απουσία του ρόλου και της ενέργειας έρχεται η αναγκαία συμπλήρωση: ο διανοούμενος δεν πρέπει να συμβιβάζεται ή να φοβάται, πρέπει να λέει με σθένος την «αλήθεια» και να βρίσκεται συνέχεια σε «αντίθεση» με το status quo, να υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και όχι την εξουσία κλπ.

Συνήθως ο ρόλος και η ενέργεια που προστίθενται στην εικόνα του διανοούμενου έχουν έναν χαρακτήρα ειδωλικό: οι διανοούμενοι είναι φορείς οικουμενικών αξιών και αληθειών, όντα που κουβαλάνε μέσα τους έννοιες και αξίες άφθαρτες, αιώνιες. Είναι ήρωες που για να υπερασπίσουν την «αλήθεια» που πρεσβεύουν θα θυσιαζόντουσαν, θα πέφτανε ακόμα και στη φωτιά. Σε γενικές γραμμές ο πιο κλασικός τύπος του διανοούμενου είναι ο ήρωας που αψηφά τους κινδύνους και τις συνέπειες όσων λέει και όσων εκφράζει γιατί απλώς: εκφράζει την αιώνια, συμπαντική και απόλυτη αλήθεια.

Αλλά σε αυτό το σημείο έρχεται ο Said και γειώνει λίγο τον ήρωα, λέγοντας: «Ο πραγματικός διανοούμενος είναι ον κοσμικό. Όσο κι αν οι ίδιοι διανοούμενοι ισχυρίζονται ότι αυτά που εκπροσωπούν είναι ανώτερα πράγματα και υπέρτατες αξίες, η ηθική τους αρχίζει όταν αρχίζει η δράση τους στο κοσμικό πλαίσιο της ζωής: εξαρτάται από το πού συμβαίνει, τίνος συμφέροντα εξυπηρετεί, πώς αρθρώνεται γύρω από μια συνεκτική και οικουμενική δεοντολογία, με ποιο τρόπο θεμελιώνει τη διάκριση μεταξύ εξουσίας και δικαιοσύνης, τι φανερώνει για τις επιλογές και τις προτεραιότητές του». Επίσης «οι διανοούμενοι πρέπει να βρουν ελεύθερο χώρο στο μυαλό τους για την αμφιβολία, τον αυτοσαρκασμό», «να αποφεύγουν την απόλυτη βεβαιότητα και τις γενικεύσεις». Το αιώνιο, δηλαδή, και το συμπαντικό γίνονται ιστορικό και κοινωνικό (ταξικό) και το απόλυτο, σκεπτικιστικό. Ακολουθεί κατά κάποια έννοια τα χνάρια του Φουκώ: «…δεν πρέπει πια να θεωρούμε τον διανοούμενο ως φορέα καθολικών αξιών. Ο διανοούμενος είναι, αντίθετα, το πρόσωπο που κατέχει μια ειδική θέση». Και αυτή η ειδική θέση καθορίζεται από την τοποθέτησή τους σε συγκεκριμένα σημεία βάσει των συνθηκών ζωής ή εργασίας κλπ.

Παρ’ όλα αυτά, ο Said δεν απομυθοποιεί τον διανοούμενο, εξακολουθεί να τον εξυψώνει: «... ο διανοούμενος είναι ένα άτομο προικισμένο με την ικανότητα της αναπαράστασης, της ενσάρκωσης και της άρθρωσης ενός μηνύματος, ενός οράματος, μιας στάσης, μιας φιλοσοφίας ή μιας άποψης» (η υπογράμμιση δική μου). Δηλαδή ο διανοούμενος παραμένει ένας ήρωας που έχει όμως συνείδηση ότι καθορίζεται κάθε φορά από το κοινωνικο-ιστορικό πλαίσιο στο οποίο κινείται.

Στο σημείο αυτό ο Said διαφωνεί με τον Γκράμσι που λέει ότι: «...όλοι οι άνθρωποι είναι διανοούμενοι» και ότι η διαφορά μεταξύ των διαφόρων ανθρώπων έγκειται στο ότι «δεν έχουν όλοι τους λειτουργία διανοούμενου μέσα στην κοινωνία». Κατά τον Γκράμσι «η διάκριση αυτή αναφέρεται μονάχα στην άμεση κοινωνική λειτουργία της επαγγελματικής κατηγορίας των διανοούμενων, δηλαδή γίνεται με βάση την κατεύθυνση προς την οποία κλίνει το κέντρο βάρους της ειδικής επαγγελματικής δραστηριότητας: στη διανοητική επεξεργασία ή στη νευρο-μυϊκή προσπάθεια». Ο Γκράμσι, σε αντίθεση με τον Said είχε τονίσει ότι υπάρχει προσπάθεια για διαχωρισμό μεταξύ της πνευματικής (διανοητικής επεξεργασίας) εργασίας και της χειρονακτικής (νευρο-μυϊκής προσπάθειας). Όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες (ακόμα και το σκάψιμο του εδάφους) προϋποθέτουν διανοητική ικανότητα και επεξεργασία. Οπότε στο επίπεδο του καταμερισμού της εργασίας ο διαχωρισμός της πνευματικής και της χειρονακτικής εργασίας έρχεται για να υποτιμήσει την μία σε σχέση με την άλλη. Αλλά όπως και να έχει, όλοι οι άνθρωποι «αναπτύσσουν μια διανοητική δραστηριότητα […] που συμβάλει στο να στερεωθεί ή να τροποποιηθεί μια κοσμοαντίληψη…». Ενώ για τον Γκράμσι η διάκριση γίνεται με όρους επαγγελματικούς, για τον Said γίνεται με κριτήρια ηθικά και Αρχής. Για τον Said υπάρχουν δύο είδη: α) οι διανοούμενοι και β) οι πραγματικοί διανοούμενοι. Οι διανοούμενοι σκέτα είναι όλοι εκείνοι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «συντηρούν το status quo». Αυτοί είναι συνήθως οι διανοούμενοι που μέσω της επαγγελματικής τους θέσης «υπηρετούν την εξουσία και προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια και τα οφέλη που αυτή προσφέρει». Αντίθετα, οι πραγματικοί διανοούμενοι πρέπει να αντιτίθενται στην εξουσία: «… ο πραγματικός διανοούμενος ούτε αξιωματούχος είναι, ούτε υπάλληλος αφοσιωμένος στους πολιτικούς στόχους μιας κυβέρνησης, μιας μεγάλης εταιρίας ή μιας συντεχνίας ομοϊδεατών».

Οι διανοούμενοι (σκέτοι) του Said στην σήμερον ημέρα έχουν όνομα. Λέγονται: Think Tank’s. Πέρα από αυτούς υπάρχουν και εκατομμύρια άλλοι ειδικοί διανοούμενοι (με την έννοια του Φουκώ) που παράγουν και κυρίως αναπαράγουν «αλήθειες», ακούσια ή εκούσια, και δεδομένα, συνθέτοντας ένα δίχτυ σχέσεων και εξουσιών. Από τη θέση που προσβλέπει σε μια κοινωνική ανατροπή των εξουσιαστικών σχέσεων, υπάρχει μια σύμπλευση με αυτό που ο Φουκώ εντοπίζει ως το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα: «την εξακρίβωση της δυνατότητας συγκρότησης μιας νέας πολιτικής της αλήθειας». Μιας αλήθειας όμως που θα παράγει μια αρνητική εξουσία της εξουσίας, δηλαδή μια εξουσία που θα καταπιέζει, θα παρεμποδίζει και θα εκμηδενίζει την ίδια την εξουσία.

Κατά κάποια έννοια, η τελευταία απαίτηση οδηγεί στην κατάργηση των διανοούμενων. Η αρνητική εξουσία της εξουσίας δεν μπορεί να προκύψει εκτός του δικτύου των κοινωνικών σχέσεων. Αλλά οι κοινωνικές σχέσεις διατρέχουν, με τον έναν ή τον άλλο βαθμό και τρόπο, τους πάντες. Οι πάντες θα πρέπει να γίνουν διανοούμενοι. Διανοούμενοι που να έχουν την αμφισβήτηση ως αξία, να αντιδρούν στις προσταγές της εξουσίας σαν νιτσεϊκοί εγωιστές και να παράγουν μια πολιτική της αντιεξουσίας. Θα είναι διανοούμενοι όχι με την έννοια του προικισμένου και του ικανού αλλά του πρόθυμου: από την μία, να κατανοήσουν, να συγκολλήσουν και να ενοποιήσουν τον κόσμο και από την άλλη να αποκαταστήσουν την πολλαπλότητα, την πολυειδία και το διασπασμένο του κόσμου. Και κυρίως να εξυμνήσουν αυτό που η κυριαρχία υποτιμά: την ίδια την ζωή.

Η προτροπή το να γίνουν οι πάντες διανοούμενοι είναι όμως γενική και αόριστη. Η τάξη στην οποία ασκείται η εξουσία και η εκμετάλλευση είναι το προλεταριάτο. Για την ανατροπή των σχέσεων εξουσίας αυτοί που πρέπει να παράξουν μια νέα πολιτική της αλήθειας είναι μόνο οι προλετάριοι. Αυτοί πρέπει να γίνουν οι διανοούμενοι που θα καταργήσουν τους ίδιους τους τούς εαυτούς και κατ' επέκταση θα καταργήσουν την ίδια την εκμετάλλευση.

Η ταξική συνείδηση όμως είναι ζήτημα που περνάει αναγκαστικά μέσα από τα μονοπάτια της διανόησης. Αλλά η προλεταριακή ανατροπή της εξουσίας και της εκμετάλλευσης περνά μόνο από αυτό που έχει πει ο Βανεγκέμ: «Ενώ ο διανοούμενος μηχανεύεται πώς να περάσει από την τρύπα της κλειδαριάς, αυτός που προαισθάνεται τον κόσμο των επιθυμιών σπρώχνει την πόρτα – χοντροκοπιά δίχως προηγούμενο για όποιον επιζητεί την ολοκλήρωση της σκέψης εκεί που μόνο η ζωή επιζητεί να ολοκληρωθεί».

Το τέρας δείχνει το πρόσωπό του

Πέφτουν οι μάσκες, το τέρας δείχνει το πρόσωπό του.

Οι σειρά των αποκαλύψεων με τα «σκάνδαλα» και τις «συμμορίες του εγκλήματος» απευθύνονται με σαφή τρόπο σε όλους μας: Κράτος, ΜΜΕ και Κεφάλαιο αποτελούν ένα κλαμπ που κάνει κουμάντο. Αυτό που παρουσιάζεται ως «έγκλημα» είναι στην ουσία η άλλη όψη της σύγχρονης πολιτικής-οικονομικής διαχείρισης.

Οι αποκαλύψεις όλων αυτών έχουν στόχο να βάλουν το πολιτικό σύστημα σε μια «δημιουργική κρίση»: να ανασυνταχθεί και να ασφαλιστεί. Η μπατσο-στρατικοποίηση, οι νόμοι για τις κουκούλες, τις κάμερες, τους «λαθρομετανάστες», οι γνωμοδοτήσεις για την άρση του απορρήτου και όλα αυτά τα συναφή, κινούνται σε αυτή τη τροχιά: το παιχνίδι θα γίνεται από εδώ και πέρα απροκάλυπτα και όποιος αντιδράει θα βιώνει τις συνέπειες του νόμου.

«Νόμος και Τάξη». Οι άρχοντες μάς λένε: ο Νόμος είμαστε Εμείς και η Τάξη είναι η κυριαρχία μας. Γκέγκε;

Στο επίπεδο του θεάματος, οι αποκαλύψεις των γεγονότων είναι η νομιμοποίησή τους.

Στο επίπεδο του θεάματος όσα συμβαίνουν, δεν συμβαίνουν Εδώ και σε Εμάς, συμβαίνουν Εκεί και στους Άλλους.

Μέρες Μεσοπολέμου στην Πάτρα

Η σημερινή αστυνομική επιχείρηση στην Πάτρα, που οδήγησε στην ισοπέδωση και τον εμπρησμό του προσφυγικού καταυλισμού, ανακαλεί στη μνήμη μέρες του ευρωπαϊκού Μεσοπολέμου. Αυτή η επίδειξη κρατικού ρατσισμού και βαρβαρότητας εναντίον των προσφύγων καταπατά κάθε έννοια δικαίου, ηθικής και ανθρωπιάς. Το κράτος όχι μόνο ποινικοποιεί την προσφυγιά, αλλά και αφαιρεί από εκατοντάδες ανθρώπους το δικαίωμα σε μια (στοιχειώδη και άθλια έστω) κατοικία. Οι ίδιοι άνθρωποι που έφυγαν από το Αφγανιστάν κυνηγημένοι από τα στρατεύματα της Δύσης (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης), τώρα υφίστανται εδώ νέο κύκλο βάρβαρων διωγμών.

Η υιοθέτηση από την κυβέρνηση της πιο σκληρής ακροδεξιάς στάσης απέναντι στους πρόσφυγες της Πάτρας, δηλαδή η ισοπέδωση του καταυλισμού χωρίς τη λήψη οποιασδήποτε πρόνοιας για τους κατοίκους του, δεν αφήνει αμφιβολίες ότι επιταχύνεται η διολίσθηση προς έναν ιδιότυπο νέο ολοκληρωτισμό. Μια διολίσθηση για την οποία κάνουν ό,τι μπορούν τόσο το ΠΑΣΟΚ με τις κραυγές περί «μηδενικής ανοχή στη λαθρομετανάστευση», όσο και τα ΜΜΕ με τη διαρκή τρομολαγνεία περί «εισαγόμενης εγκληματικότητας».

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, είναι επείγουσα η μαζική συσστράτευση για να αναχαιτιστεί η ρατσιστική επίθεση κράτους και παρακράτους. Οι πρόσφυγες δεν είναι και δεν θα μείνουν μόνοι!

Αθήνα 12/7/09

Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών

...ο μαζικός πόλεμος απαίτησε μαζική παραγωγή.

Η μεγάλη ύφεση (1873-1895) οδήγησε στην Bell Epoque (-1914). Η οικονομική κρίση που θα ξεσπούσε, εκτονώθηκε και προλήφθηκε από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η δεκαετία του '20 ήταν ασταθής, αλλά στα τέλη της υπήρξε ένα οικονομικό boom που οδήγησε στην κρίση του 1929-32 και στην ύφεση του 1933-40. Μετά είναι γνωστό: ήρθε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

... οι πόλεμοι του 20ου αιώνα ήταν μαζικοί πόλεμοι με την έννοια ότι χρησιμοποίησαν και κατέστρεψαν αδιανόητες μέχρι τότε ποσότητες προϊόντων στα πεδία των μαχών[...] ο μαζικός πόλεμος απαίτησε μαζική παραγωγή.

Hobsbawm, Η εποχή των άκρων.

Και στις δύο περιπτώσεις βλέπουμε ξεκάθαρα ότι οι πόλεμοι ήταν διέξοδοι για την οικονομική κρίση. Όταν η μηχανή της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έφραξε, έπρεπε με κάποιο τρόπο να γίνει μια αναδιάρθρωση του συστήματος. Αυτή έγινε με την αναδιάρθρωση προς την "μαζική κατανάλωση¨.
Αναρωτιέμαι εάν ήταν παρακινδυνευμένο να αντιστρέψουμε την τελευταία φράση του Hobsbawm, ότι "ο μαζικός πόλεμος απαίτησε μαζική παραγωγή" και να την διατυπώσουμε ως εξής: Η μαζική παραγωγή απαίτησε μαζικό πόλεμο... ίσως να βγάζαμε περισσότερα συμπεράσματα για το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον.

Αναρωτιέμαι επίσης (και σας συνιστώ να κάνετε το ίδιο) προς τα ποια κατεύθυνση θα αναδιαρθρωθεί/αναδιαρθρώνεται το τωρινό καπιταλιστικό σύστημα και φυσικά αναρωτιέμαι με ποιους τρόπους θα το πράξει...

Goebbels

“It is the absolute right of the State to supervise the formation of public opinion...If you tell a lie big enough and keep repeating it, people will eventually come to believe it. The lie can be maintained only for such time as the State can shield the people from the political, economic and military consequences of the lie.”

Joseph Goebbels

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΛΟΝΙΣΜΟΣ - The Shock Doctrine

Νο σμόκινγκ, "πλιζ".

Πριν λίγο καιρό είχα γράψει (εδώ) για μια διάσταση της απαγόρευσης του καπνίσματος: τον ολοκληρωτικό της χαρακτήρα.

Υπάρχει βέβαια ακόμα μια, εξίσου σημαντική: ο ταξικός της χαρακτήρας.
Εξηγούμαι: η αναπαραγωγή των προλετάριων έχει ένα κόστος. Αυτό το κόστος έχει αποσπασθεί από το κεφάλαιο μέσω του κράτους πρόνοιας (σύστημα υγείας, παιδείας κλπ) και το έχει επωμιστεί μετά τις αφόρητες πιέσεις των εργατικών κινημάτων.
Η απαγόρευση του καπνίσματος θα ακολουθηθεί μετά από αυτό: η προλεταριακή αναπαραγωγή πρέπει να περάσει στα ίδια χέρια των προλετάριων. "Αν καπνίζεις εσύ φταις που αρρωσταίνεις, άρα δεν σε νοσηλεύουμε με δικά μας έξοδα (δημόσια), κάν' το μόνος σου, με δικά σου έξοδα"...
Αυτή η αποδέσμευση του κεφαλαίου και η μείωση του κόστους για την αναπαραγωγή του προλεταριάτου έχει ένα όνομα: ταξική επίθεση. Και η απαγόρευση έχει ένα άλλο: ιδεολογική προετοιμασία.
Δείτε τι γίνεται στον κλάδο της υγείας... αυτή η εσκεμμένη απαξίωση δεν είναι μόνο να ενδυναμώσει τα ιδιωτικά νοσοκομεία. Είναι και να μειώσει το κόστος της προλεταριακής αναπαραγωγής.

Total με λιγα λιπαρά.

Το ακούσατε αυτό με την άρση του απορρήτου στο Ίντερνετ;
Ωραία!

Ο Σανιδάς ξαναχτυπάει και φέρνει το σύστημα (το ελληνικό τουλάχιστον) λίγο πιο κοντά στον απόλυτο ολοκληρωτισμό.

Αλλά ας δούμε λίγο τι στο καλό είναι αυτός ο ολοκληρωτισμός και γιατί το πολιτικό σύστημα στο οποίο ζούμε/δραστηριοποιούμαστε έχει τάσεις προς το να γίνει (ή είναι εν μέρη, μπορεί και απόλυτα) ολοκληρωτικό.

Το wikipedia (εδώ) ορίζει:

Ο ολοκληρωτισμός είναι ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να ρυθμίσει σχεδόν κάθε πτυχή της κοινωνικής και της ιδιωτικής ζωής.
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ή κινήματα διατηρούνται στην πολιτική εξουσία με τη βοήθεια μιας επίσημης και ευρείας ιδεολογίας και μιας προπαγάνδας που διαδίδονται 1) μέσω των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας των ελεγχόμενων από το κράτος, 2) μέσω ενός κόμματος που ελέγχει το κράτος, 3) μέσω της προσωπολατρίας, 4) μέσω του ελέγχου της οικονομίας, 5) μέσω της διαχείρισης και του περιορισμού της ελεύθερης συζήτησης και της κριτικής, 6) μέσω της χρήσης της μαζικής επιτήρησης, και 7) μέσω της διαδεδομένης χρήσης της κρατικής τρομοκρατίας.

Το ότι ζούμε σε μια κοινωνία που μεγάλο της κομμάτι θέλει να κρέμεται από πάνω της η απανταχού παρουσία του κράτους, νομίζω είναι αυτονόητο και δεν πρέπει να το αναλύσω περαιτέρω. Απλώς θα πω το κλασικό: Βρέξει ή χιονίσει, πιάσει φωτιά ή σκοντάψει στο πεζοδρόμιο, ο σκύλος του Παβλόφ αναζητάει το Κράτος...

1) MME ελεγχόμενα από το κράτος.
Θα πει κάποιος: "μα τα ΜΜΕ δεν είναι ελεγχόμενα από το Κράτος. Μόνο τα κρατικά ΜΜΕ είναι". Αν δούμε όμως πίσω από την κρίση των ΜΜΕ που επιδεινώθηκε με το κλείσιμο του Ελεύθερου τύπου και του City, ένα μπορούμε να πούμε: τα ελληνικά ΜΜΕ δεν βασίζονται στην πώληση της πληροφορίας/ενημέρωσης, δεν βασίζονται στους, με την στενή έννοια, νόμους της αγοράς. Τα ελληνικά ΜΜΕ ήταν και είναι εδώ για να στηρίζουν, να προπαγανδίζουν υπέρ του Κράτους. Τα ΜΜΕ κατά κάποια έννοια είναι το κράτος γιατί οι ιδιοκτήτες τους είναι οι διαπλεκόμενοι με το Κράτος. Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα όλες οι εξουσίες έχουν κρατικοποιηθεί και το Κράτος έχει ιδιωτικοποιηθεί.

2) Ένα κόμμα που ελέγχει το κράτος.
Σε αυτό το σημείο κάποιος θα αντιταχθεί: "μα στην Ελλάδα έχουμε πολλά κόμματα. Ειδικά τώρα τελευταία η βουλή είναι πεντακομματική".
Και εδώ γελάμε... ο ελληνικός δικομματισμός είναι ακριβώς αυτό: η ψευδαίσθηση ότι υπάρχει επιλογή, ότι δηλαδή το πολιτικό αποτέλεσμα το κρίνει ο "ελληνικός λαός". Ειδικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 ο δικομματισμός απλώς χάθηκε, έμεινε μόνο να τον θυμίζει το πελατειακό σύστημα... εμείς και εσείς, τα δικά μας και τα δικά σας παιδιά. Αλλά ακόμα και αυτό αρχίζει να χάνεται γιατί η υποτίμηση της εργασίας είναι συνολική. Είτε δικών μας είτε δικών σας παιδιών, η εργασία θα απαξιωθεί τόσο όσο η καπιταλιστική μηχανή ξαναβρεί το ρυθμό της εκμετάλλευσης. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν την ίδια πολιτική: να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών και του συστήματος αυτού γενικά. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι ΈΝΑ και μοναδικό κόμμα που ελέγχει (παρόλη τη λαϊκή διαμαρτυρία, όση και όποτε γίνεται) το Κράτος και τους μηχανισμούς κυριαρχίας πάνω στα κομμάτια της κοινωνίας που θέλει να εκμεταλλευτεί την εργασία τους.

3) Προσωπολατρία.
Η προσωπολατρία έχει το εξής χαρακτηριστικό: οι πολιτικοί θεσμοί και οι κοινωνικές σχέσεις αποκτούν μια απλοποιητική λογική. Όλα και τα πάντα καθορίζονται άμεσα και από την κορυφή των εξουσιαστικών θεσμών. Ο Καραμανλής, ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου κλπ. Οι ασφαλιστικές δικλείδες των συστημάτων, με το να είναι πολύπλοκα έτσι ώστε η κάθε κίνηση να προϋποθέτει μια γενική συναίνεση πολλών θεσμικών προσώπων ή ενώσεων, τείνουν να ελαχιστοποιούνται. Ο ολοκληρωτισμός έχει μια άμεση σχέση "κοινωνίας" και "θεσμικού άρχοντα". Τελευταία το (καθεστωτικό) Σκάϊ και η Καθημερινή είχαν εξαπολύσει μια ολόκληρη εκστρατεία για την ενίσχυση της προσωπολατρίας: ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ το έλεγαν. Μην το θεωρείτε αθώο και άσχετο με την όλη πολιτική δραστηριότητα...

4) Έλεγχος της οικονομίας.
Ειδικά αυτό είναι εμφανές: τα τεράστια ποσά προς τις τράπεζες ήταν όχι μόνο μια προσπάθεια ελέγχου της οικονομίας αλλά ήταν μια σαφής κίνηση διάσωσης της οικονομίας και της παρέμβασης με τρόπο που να συντηρηθεί η κυριάρχηση με το δεδομένο χρηματο-οικονομικό σύστημα. Αλλά και γενικά, οι μεταρρυθμίσεις και οι πολιτικές που εφαρμόζονταν/αι (συνταξιοδοτικά, εργασιακά, μεταναστευτικά κλπ) έχουν ένα και μόνο σκοπό: να διατηρήσουν το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Και ως γνωστό ο καπιταλσιτκός τρόπος παραγωγής είναι μια μορφή ελέγχου της οικονμίας.

5) Διαχείριση και περιορισμός της ελεύθερης συζήτησης και της κριτικής.
Αυτό το σημείο είναι το τελευταίο φρούτο που μας προκύπτει από την μαζική χρήση του ίντερνετ. Η αλήθεια είναι ότι τα αφεντικά δεν περίμεναν ότι το ίντερνετ θα εξελισσόταν σε χώρο βαθιάς και έντονης πολιτικοποίησης των ανθρώπων. Περίμεναν ότι το ίντερνετ θα είναι ένας τόπος όπου οι άνθρωποι θα θεαματικοποιούν την ίδια τους τη ζωή (πράγμα που συμβαίνει σε μεγάλες μερίδες των ανθρώπων... δες facebook κλπ). Αλλά μετά την ανάπτυξη ενός "ελεύθερου διαλόγου" και της ελεύθερης πρόσβασης σε πληροφορίες/απόψεις ανθρώπων μη-καθεστωτικών, τα αφεντικά και το καθεστώς κατάλαβε ότι κινδυνεύει η πρωτοκαθεδρία της κατοχής της Αλήθειας: και όπως καλά ξέρουμε όποιος κατέχει την Αλήθεια κατέχει και ένα από τα όπλα για την εξουσία.
Ο Σανιδάς ως γνήσιος υπηρέτης (συνειδητός) του ολοκληρωτισμού ήρθε να ανοίξει την πόρτα για την Διαχείριση και τον περιορισμό της ελεύθερης συζήτησης και της κριτικής.

6) Χρήση της μαζικής επιτήρησης.
Τι άλλο είναι η μαζική επιτήρηση εκτός από την ανάπτυξη του πανοπτικού συστήματος; Οι κάμερες και οι χαφιέδες αυτό ακριβώς το ρόλο επιτελούν: να επιτηρούν μαζικά. Θυμάστε πότε έγινε η τελευταία νομοθετική ρύθμιση επ' αυτού; (Αυτό το καλοκαίρι ε;... κοίτα να δεις ρε παιδάκι μου!!!).

7) Διαδεδομένη χρήση της κρατικής τρομοκρατίας.
"Αυτό ποτέ... κατηγορηματικά ποτέ δεν έγινε εδώ και ούτε θα γίνει...", θα μπορούσε να αναφωνήσει κάποιος.
Κι όμως, καλωσορίσατε στον ολοκληρωτισμό του 21ου αιώνα. Μετά τον Δεκέμβρη του '08, η εμφάνιση πάλι της τρομοκρατίας (επαναστατικής ή ερυθράς ή ένοπλου αντάρτικου κλπ όπως την λένε) έχει ακριβώς αυτό το στόχο: την τρομοκράτηση. Και φαίνεται ότι είναι κρατική από τις κινήσεις επίδειξης δύναμης των μπάτσων: κατά εκατοντάδες έχουν εξαπολυθεί στους δρόμους και δείχνουν έτοιμοι να πράξουν ότι τους πουν τα αφεντικά τους (ε... η πατρίδα ήθελα να πω).

Αλλά ας μην ανησυχούμε... αν ποτέ υπάρξει η παραμικρή υπόνοια ότι το σύστημα πάει να γίνει ολοκληρωτικό, το Κράτος θα έρθει να μας σώσει, να ξανακάνει τα πράγματα δημοκρατικά, ανθρώπινα. Γιατί όπως καλά γνωρίζουμε το Κράτος ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΟΛΥ.