Νο σμόκινγκ, "πλιζ".

Πριν λίγο καιρό είχα γράψει (εδώ) για μια διάσταση της απαγόρευσης του καπνίσματος: τον ολοκληρωτικό της χαρακτήρα.

Υπάρχει βέβαια ακόμα μια, εξίσου σημαντική: ο ταξικός της χαρακτήρας.
Εξηγούμαι: η αναπαραγωγή των προλετάριων έχει ένα κόστος. Αυτό το κόστος έχει αποσπασθεί από το κεφάλαιο μέσω του κράτους πρόνοιας (σύστημα υγείας, παιδείας κλπ) και το έχει επωμιστεί μετά τις αφόρητες πιέσεις των εργατικών κινημάτων.
Η απαγόρευση του καπνίσματος θα ακολουθηθεί μετά από αυτό: η προλεταριακή αναπαραγωγή πρέπει να περάσει στα ίδια χέρια των προλετάριων. "Αν καπνίζεις εσύ φταις που αρρωσταίνεις, άρα δεν σε νοσηλεύουμε με δικά μας έξοδα (δημόσια), κάν' το μόνος σου, με δικά σου έξοδα"...
Αυτή η αποδέσμευση του κεφαλαίου και η μείωση του κόστους για την αναπαραγωγή του προλεταριάτου έχει ένα όνομα: ταξική επίθεση. Και η απαγόρευση έχει ένα άλλο: ιδεολογική προετοιμασία.
Δείτε τι γίνεται στον κλάδο της υγείας... αυτή η εσκεμμένη απαξίωση δεν είναι μόνο να ενδυναμώσει τα ιδιωτικά νοσοκομεία. Είναι και να μειώσει το κόστος της προλεταριακής αναπαραγωγής.

Total με λιγα λιπαρά.

Το ακούσατε αυτό με την άρση του απορρήτου στο Ίντερνετ;
Ωραία!

Ο Σανιδάς ξαναχτυπάει και φέρνει το σύστημα (το ελληνικό τουλάχιστον) λίγο πιο κοντά στον απόλυτο ολοκληρωτισμό.

Αλλά ας δούμε λίγο τι στο καλό είναι αυτός ο ολοκληρωτισμός και γιατί το πολιτικό σύστημα στο οποίο ζούμε/δραστηριοποιούμαστε έχει τάσεις προς το να γίνει (ή είναι εν μέρη, μπορεί και απόλυτα) ολοκληρωτικό.

Το wikipedia (εδώ) ορίζει:

Ο ολοκληρωτισμός είναι ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να ρυθμίσει σχεδόν κάθε πτυχή της κοινωνικής και της ιδιωτικής ζωής.
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ή κινήματα διατηρούνται στην πολιτική εξουσία με τη βοήθεια μιας επίσημης και ευρείας ιδεολογίας και μιας προπαγάνδας που διαδίδονται 1) μέσω των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας των ελεγχόμενων από το κράτος, 2) μέσω ενός κόμματος που ελέγχει το κράτος, 3) μέσω της προσωπολατρίας, 4) μέσω του ελέγχου της οικονομίας, 5) μέσω της διαχείρισης και του περιορισμού της ελεύθερης συζήτησης και της κριτικής, 6) μέσω της χρήσης της μαζικής επιτήρησης, και 7) μέσω της διαδεδομένης χρήσης της κρατικής τρομοκρατίας.

Το ότι ζούμε σε μια κοινωνία που μεγάλο της κομμάτι θέλει να κρέμεται από πάνω της η απανταχού παρουσία του κράτους, νομίζω είναι αυτονόητο και δεν πρέπει να το αναλύσω περαιτέρω. Απλώς θα πω το κλασικό: Βρέξει ή χιονίσει, πιάσει φωτιά ή σκοντάψει στο πεζοδρόμιο, ο σκύλος του Παβλόφ αναζητάει το Κράτος...

1) MME ελεγχόμενα από το κράτος.
Θα πει κάποιος: "μα τα ΜΜΕ δεν είναι ελεγχόμενα από το Κράτος. Μόνο τα κρατικά ΜΜΕ είναι". Αν δούμε όμως πίσω από την κρίση των ΜΜΕ που επιδεινώθηκε με το κλείσιμο του Ελεύθερου τύπου και του City, ένα μπορούμε να πούμε: τα ελληνικά ΜΜΕ δεν βασίζονται στην πώληση της πληροφορίας/ενημέρωσης, δεν βασίζονται στους, με την στενή έννοια, νόμους της αγοράς. Τα ελληνικά ΜΜΕ ήταν και είναι εδώ για να στηρίζουν, να προπαγανδίζουν υπέρ του Κράτους. Τα ΜΜΕ κατά κάποια έννοια είναι το κράτος γιατί οι ιδιοκτήτες τους είναι οι διαπλεκόμενοι με το Κράτος. Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα όλες οι εξουσίες έχουν κρατικοποιηθεί και το Κράτος έχει ιδιωτικοποιηθεί.

2) Ένα κόμμα που ελέγχει το κράτος.
Σε αυτό το σημείο κάποιος θα αντιταχθεί: "μα στην Ελλάδα έχουμε πολλά κόμματα. Ειδικά τώρα τελευταία η βουλή είναι πεντακομματική".
Και εδώ γελάμε... ο ελληνικός δικομματισμός είναι ακριβώς αυτό: η ψευδαίσθηση ότι υπάρχει επιλογή, ότι δηλαδή το πολιτικό αποτέλεσμα το κρίνει ο "ελληνικός λαός". Ειδικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 ο δικομματισμός απλώς χάθηκε, έμεινε μόνο να τον θυμίζει το πελατειακό σύστημα... εμείς και εσείς, τα δικά μας και τα δικά σας παιδιά. Αλλά ακόμα και αυτό αρχίζει να χάνεται γιατί η υποτίμηση της εργασίας είναι συνολική. Είτε δικών μας είτε δικών σας παιδιών, η εργασία θα απαξιωθεί τόσο όσο η καπιταλιστική μηχανή ξαναβρεί το ρυθμό της εκμετάλλευσης. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν την ίδια πολιτική: να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών και του συστήματος αυτού γενικά. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι ΈΝΑ και μοναδικό κόμμα που ελέγχει (παρόλη τη λαϊκή διαμαρτυρία, όση και όποτε γίνεται) το Κράτος και τους μηχανισμούς κυριαρχίας πάνω στα κομμάτια της κοινωνίας που θέλει να εκμεταλλευτεί την εργασία τους.

3) Προσωπολατρία.
Η προσωπολατρία έχει το εξής χαρακτηριστικό: οι πολιτικοί θεσμοί και οι κοινωνικές σχέσεις αποκτούν μια απλοποιητική λογική. Όλα και τα πάντα καθορίζονται άμεσα και από την κορυφή των εξουσιαστικών θεσμών. Ο Καραμανλής, ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου κλπ. Οι ασφαλιστικές δικλείδες των συστημάτων, με το να είναι πολύπλοκα έτσι ώστε η κάθε κίνηση να προϋποθέτει μια γενική συναίνεση πολλών θεσμικών προσώπων ή ενώσεων, τείνουν να ελαχιστοποιούνται. Ο ολοκληρωτισμός έχει μια άμεση σχέση "κοινωνίας" και "θεσμικού άρχοντα". Τελευταία το (καθεστωτικό) Σκάϊ και η Καθημερινή είχαν εξαπολύσει μια ολόκληρη εκστρατεία για την ενίσχυση της προσωπολατρίας: ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ το έλεγαν. Μην το θεωρείτε αθώο και άσχετο με την όλη πολιτική δραστηριότητα...

4) Έλεγχος της οικονομίας.
Ειδικά αυτό είναι εμφανές: τα τεράστια ποσά προς τις τράπεζες ήταν όχι μόνο μια προσπάθεια ελέγχου της οικονομίας αλλά ήταν μια σαφής κίνηση διάσωσης της οικονομίας και της παρέμβασης με τρόπο που να συντηρηθεί η κυριάρχηση με το δεδομένο χρηματο-οικονομικό σύστημα. Αλλά και γενικά, οι μεταρρυθμίσεις και οι πολιτικές που εφαρμόζονταν/αι (συνταξιοδοτικά, εργασιακά, μεταναστευτικά κλπ) έχουν ένα και μόνο σκοπό: να διατηρήσουν το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Και ως γνωστό ο καπιταλσιτκός τρόπος παραγωγής είναι μια μορφή ελέγχου της οικονμίας.

5) Διαχείριση και περιορισμός της ελεύθερης συζήτησης και της κριτικής.
Αυτό το σημείο είναι το τελευταίο φρούτο που μας προκύπτει από την μαζική χρήση του ίντερνετ. Η αλήθεια είναι ότι τα αφεντικά δεν περίμεναν ότι το ίντερνετ θα εξελισσόταν σε χώρο βαθιάς και έντονης πολιτικοποίησης των ανθρώπων. Περίμεναν ότι το ίντερνετ θα είναι ένας τόπος όπου οι άνθρωποι θα θεαματικοποιούν την ίδια τους τη ζωή (πράγμα που συμβαίνει σε μεγάλες μερίδες των ανθρώπων... δες facebook κλπ). Αλλά μετά την ανάπτυξη ενός "ελεύθερου διαλόγου" και της ελεύθερης πρόσβασης σε πληροφορίες/απόψεις ανθρώπων μη-καθεστωτικών, τα αφεντικά και το καθεστώς κατάλαβε ότι κινδυνεύει η πρωτοκαθεδρία της κατοχής της Αλήθειας: και όπως καλά ξέρουμε όποιος κατέχει την Αλήθεια κατέχει και ένα από τα όπλα για την εξουσία.
Ο Σανιδάς ως γνήσιος υπηρέτης (συνειδητός) του ολοκληρωτισμού ήρθε να ανοίξει την πόρτα για την Διαχείριση και τον περιορισμό της ελεύθερης συζήτησης και της κριτικής.

6) Χρήση της μαζικής επιτήρησης.
Τι άλλο είναι η μαζική επιτήρηση εκτός από την ανάπτυξη του πανοπτικού συστήματος; Οι κάμερες και οι χαφιέδες αυτό ακριβώς το ρόλο επιτελούν: να επιτηρούν μαζικά. Θυμάστε πότε έγινε η τελευταία νομοθετική ρύθμιση επ' αυτού; (Αυτό το καλοκαίρι ε;... κοίτα να δεις ρε παιδάκι μου!!!).

7) Διαδεδομένη χρήση της κρατικής τρομοκρατίας.
"Αυτό ποτέ... κατηγορηματικά ποτέ δεν έγινε εδώ και ούτε θα γίνει...", θα μπορούσε να αναφωνήσει κάποιος.
Κι όμως, καλωσορίσατε στον ολοκληρωτισμό του 21ου αιώνα. Μετά τον Δεκέμβρη του '08, η εμφάνιση πάλι της τρομοκρατίας (επαναστατικής ή ερυθράς ή ένοπλου αντάρτικου κλπ όπως την λένε) έχει ακριβώς αυτό το στόχο: την τρομοκράτηση. Και φαίνεται ότι είναι κρατική από τις κινήσεις επίδειξης δύναμης των μπάτσων: κατά εκατοντάδες έχουν εξαπολυθεί στους δρόμους και δείχνουν έτοιμοι να πράξουν ότι τους πουν τα αφεντικά τους (ε... η πατρίδα ήθελα να πω).

Αλλά ας μην ανησυχούμε... αν ποτέ υπάρξει η παραμικρή υπόνοια ότι το σύστημα πάει να γίνει ολοκληρωτικό, το Κράτος θα έρθει να μας σώσει, να ξανακάνει τα πράγματα δημοκρατικά, ανθρώπινα. Γιατί όπως καλά γνωρίζουμε το Κράτος ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΟΛΥ.

Ο Μιχάλης

Ακόμα και οι Michael Jackson πεθαίνουν...

ΜΜμπΕεεεεε

Αυτό που έγινε στο "έγκυρο" και "έγκριτο" Βήμα και στο "έγκυρο" και "έγκριτο" Έθνος, με τους "έγκυρους και έγκριτους δημοσιογράφους" τους, δεν ήταν λάθος, δεν ήταν γκάφα, δεν ήταν λαμογιά. Δεν ήταν σφάλμα, ή δημοσιογραφικός κυνισμός.
Αυτό που έγινε ήταν και είναι συστηματική κατασκευή και παραποίηση πληροφοριών/απόψεων/γεγονότων και συστηματική διαπλοκή των ΜΜΕ με τον κρατικό μηχανισμό και την οικονομία του εγκλήματος. Αυτό που έγινε, δεν είναι απόδειξη, δεν είναι στοιχείο ενοχής. Είναι μια επανάληψη, μια απλή υπενθύμιση του γεγονότος ότι: όλοι μαζί αυτοί, αλληλεξαρτώμενοι, αποτελούν ένα στρόγγυλο και συγυρισμένο ΚΑΘΕΣΤΏΣ.

Με τις υγιές σας.

ΜΜΕεεεεε

Η αξιοπιστία των ΜΜΕ είναι ένα μεγάλο ζήτημα που θα πρέπει να απασχολήσει τους "πάντες". Η δύναμη της πληροφόρησης (διακίνησης αλλά και κατασκευής) καθώς και το μονοπώλιο ερμηνείας των πληροφοριών και των γεγονότων (όπως κάνουν στα κεντρικά δελτία ειδήσεων-προπαγάνδας), θα πρέπει να διερευνηθεί περισσότερο.
Μην ξεχνάμε ότι η εικόνα που έχουμε για το τι γίνεται στον κόσμο είναι η εικόνα που μας δίνουν τα ΜΜΕ. Και όταν αυτή η εικόνα είναι κατασκευασμένη, το ζήτημα που προκύπτει είναι: πώς στο διάολο είναι τελικά ο κόσμος; Επίσης μην ξεχνάμε ότι ο δημόσιος διάλογος έχει (είχε) αντικατασταθεί από τα, εκ των προτέρων επιλεγμένα) τσιτάτα των δημοσιογράφων και των παρουσιαστών. Το μπανιστήρι στις "ειδήσεις των 8" έχει τίμημα: σου δίνουν οι άλλοι τις απαντήσεις που ψάχνεις. Μάλλον, σου δίνουν οι άλλοι απαντήσεις δικές τους, που νομίζεις ότι ψάχνεις.
Σίγουρα ο κόσμος δεν είναι όπως μας τον παρουσιάζουν.

Δείτε (εδώ) μια κατασκευασμένη είδηση. Μην εκπλήσσεστε... χωνέψτε το.

Σε αντίθεση με τον ANemo δεν θεωρώ ότι φταίει η έλλειψη τσίπας ή αξιοπρέπειας ή όποιου άλλου ηθικού χαρακτηριστικού. Η διαπλοκή είναι φυσικό επακόλουθο μιας συγκεντρωποιημένης-κρατικής εξουσίας και ενός ιοκονομικο-πολιτικού συστήματος που κυριαρχεί μέσω του χρήματος: όλο μαζί λέγεται Κρατιστικός καπιταλισμός. Όσο θα υπάρχει αυτός τα δεινά θα πολλαπλασιάζονται.

Ιράν

Ιράν. Λένε ότι υπάρχουν 3 υποκείμενα. Υπάρχει ο Αχμεντινεντζάντ, ο Μουσαβί και οι οπαδοί τους. Ο Αχμεντινεντζάντ κέρδισε τις "δημοκρατικές" εκλογές. Ο Μουσαβί το αμφισβητεί. Ο Αχμεντινεντζάντ θεωρείται ότι προστατεύει τους φτωχούς. Ο Μουσαβί αντιπροσωπεύει τους νεο-φιλελεύθερους. Μετά τις εκλογές κόσμος διαμαρτύρεται. Λένε ότι είναι οι οπαδοί του Μουσαβί.

Τις τελευταίες μέρες έχει "εκτροχιαστεί" το μηχάνημα.
Ο Μουσαβί λέει στους οπαδούς τους να μην βγαίνουν πλέον στους δρόμους. Αλλά αυτοί βγαίνουν... και αναρωτιόμαστε: πόσο οπαδοί είναι τελικά;

Το παρακάτω κείμενο είναι πριν τις εκλογές.

Δήλωση σχετικά με τις δέκατες προεδρικές εκλογές στο Ιράν

Η συμμετοχή στις εκλογές θα νομιμοποιήσει το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας!

(Απόσπασμα)

Οι δέκατες προεδρικές εκλογές της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν θα διεξαχθούν στις 12 Ιουνίου 2009. Οι δύο παρατάξεις του καθεστώτος, των Συντηρητικών και των Μεταρρυθμιστών, κάνουν ό,τι μπορούν για να προετοιμάσουν τις προεκλογικές εκστρατείες. Οι έντονες συζητήσεις μεταξύ των παρατάξεων επηρεάζονται από την παγκόσμια κρίση και τα γεγονότα. Οι ΗΠΑ και οι ευρωπαϊκές χώρες παρακολουθούν στενά τις εκστρατείες και ελπίζουν ότι οι νυν πρόεδρος Αχμαντινετζάντ να χάσει από τον αντίπαλό του, υποψήφιο Μεταρρυθμιστών Μουσσαβί.. Οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα των εκλογών προπαγανδίζοντας την ιδέα ότι, εάν ο υποψήφιος των Μεταρρυθμιστών κερδίσει τις εκλογές, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του Ιράν και οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να ξεκινήσουν πολύ σύντομα και ο οικονομικός αποκλεισμός του Ιράν θα μπορούσε να αρθεί. Μέσω αυτού του είδους την παρέμβαση, οι ιμπεριαλιστές θα έχουν έμμεση επίδραση στα αποτελέσματα των εκλογών. Στο Ιράν, αυτή η πολιτική παρέμβαση μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Το γεγονός ότι ο λαός του Ιράν είναι αντίθετος με το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας δεν σημαίνει ότι ο λαός είναι έτοιμος να ανατρέψει το καθεστώς ή ακόμη και να συμμετάσχει ενεργά στις δράσεις για την αλλαγή της κυβέρνησης. Μετά την επανάσταση του 1979 στο Ιράν, ο αγώνας για την ελευθερία και τη δημοκρατία συνεχίζεται αμείωτος. Παρά τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων, των σπουδαστών, των γυναικών και των δημόσιων ιδρυμάτων, δεν μπορούμε ακόμα να μιλάμε για μια επαναστατική κατάσταση στο Ιράν. Σήμερα, οι ιρανικές μάζες είναι αδιάφορες προς τις προεδρικές εκλογές. Η σημερινή κατάσταση είναι πολύ διαφορετική από ότι ήταν δώδεκα χρόνια πριν, όταν ο λαός είχε ελπίδες για αλλαγή μέσω μεταρρυθμιστικών κινήσεων και συμμετείχαν μαζικά στις εκλογές. Εκείνη την εποχή, η συμμετοχή του στις προεδρικές εκλογές ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για το καθεστώς.
Σήμερα, δεν υπάρχει πίεση από τα κάτω, για να τρομάξει τους ηγέτες του καθεστώτος και να τους εξαναγκάσει σε υποχώρηση. Οι ιρανικές μάζες και είναι αποπροσανατολισμένες και απογοητευμένες από τους Μεταρρυθμιστές. Σήμερα, κάθε σημαντική απόφαση λαμβάνεται από την ηγεσία, και ο λαός αισθάνεται ότι η συμμετοχή του στις εκλογές δεν θα επηρεάσει την εξέλιξη των πραγμάτων ή την μοίρα του και ότι κανείς από τους τέσσερις υποψηφίους που προκρίνονται από το καθεστώς δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντά του. Η αδιαφορία των μαζών προς τις εκλογές έχει θορυβήσει το ισλαμικό καθεστώς που προσπαθεί να πει στον υπόλοιπο κόσμο ότι έχει τη στήριξη και την εμπιστοσύνη του λαού.
Το «Συμβούλιο Ασφαλείας» της Ισλαμικής Δημοκρατίας επέλεξε τους τέσσερεις υποψήφιους μεταξύ πολλών εκατοντάδων, δύο από τη Συντηρητική παράταξη και δύο από αυτή των Μεταρρυθμιστών. Το «Συμβούλιο Ασφαλείας», και όχι ο λαός, αποφάσισε ποιος προκρίνεται για υποψήφιος. Σε αυτή την κατάσταση, πώς μπορούν οι άνθρωποι να έχουν εμπιστοσύνη σε αυτούς τους τέσσερις υποψηφίους; Ο ιρανικός λαός, πρώτα πρώτα, δεν αναγνωρίζει τις υποψηφιότητες του συμβουλίου! Αυτό είναι ένα συμβούλιο με στόχο να αποκλειστούν οι πολέμιοι και επικριτές του καθεστώτος. Το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας γνωρίζει ότι η εκλογή είναι πλαστή και δεν έχει καμία ντροπή για αυτό. Ωστόσο, το καθεστώς είναι φοβισμένο από την αδιαφορία των μαζών προς τις εκλογές. Οι ισλαμικές αρχές προσπαθούν μέσω της προπαγάνδας, της παραπλάνησης, και του εκφοβισμού να αναγκάσουν τους ανθρώπους να πάνε στις κάλπες.
Υπάρχουν επίσης αναφορές ότι το καθεστώς που προσπαθεί να μειώσει την ηλικία ψήφου και σε δεκαπέντε χρόνια. Το καθεστώς ανησυχεί για τη νομιμότητά του στο εξωτερικό. Το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του λαού, δεν αναγνωρίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής, δεν σταματά την καταστολή των αντιφρονούντων, και δεν εξαλείφει δεισιδαιμονίες. Αντιθέτως, προσπαθεί να δημιουργήσει ψευδή εντύπωση για την πραγματική κατάσταση στους Ιμπεριαλιστές. Το καθεστώς δεν έχει ισχυρή εσωτερική κοινωνική βάση ικανή να αντιμετωπίσει τις ιμπεριαλιστικές-σιωνιστικές απειλές και επιθέσεις κατά του λαού μας.
Σήμερα, οι δύο κύριες παρατάξεις του ισλαμικού καθεστώτος που αναμετρώνται στις εκλογές, είναι και οι δύο υπερασπιστές και προστάτες της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Αυτή η διαμάχη είναι για το ποιος μπορεί να προστατεύσει την Ισλαμική
Δημοκρατία καλύτερα. Ταυτόχρονα, και οι δύο παρατάξεις αγωνίζονται για να επωφεληθούν από το τεράστιο δυναμικό της χώρας. Και οι δύο παρατάξεις συνεργάζονται για τη διατήρηση της τάξης και την πολιτική εξουσία της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Οι μάζες είναι απογοητευμένες από την αποκαλούμενη Μεταρρυθμιστική ομάδα. Οι μεταρρυθμιστές έχουν αποδείξει ότι είναι ανίκανοι να ικανοποιήσουν τα αιτήματα του λαού, καθώς και ότι είναι πιο φοβισμένοι από τις απαιτήσεις του παρά από την αντίπαλη ομάδα. Όταν είχαν την υποστήριξη και τους ψήφους από είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους δώδεκα χρόνια πριν, δεν είχαν ακόμη νομιμοποιήσει το δικαίωμα σύστασης συνδικάτων. Πώς μπορούν τώρα να κερδίσουν την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη του λαού και να τον στείλουν στα εκλογικά κέντρα να ψηφίσει και πάλι; Ο πρώην διαρκώς χαμογελαστός Πρόεδρος Χαταμί έπαιξε το ρόλο του πυροσβέστη, όταν το αίτημα για αλλαγή κινητοποιούσε εκατομμύρια ιρανικού λαού. Οι μεταρρυθμιστές υποστηρίζουν την οικονομικό φιλελευθερισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, και υποστήριξαν ένθερμα την ιδιωτικοποίηση των μεγάλων τομέων της οικονομίας, όπως προσπάθησαν να προσελκύσουν ιμπεριαλιστικές επενδύσεις στο Ιράν. Οι μεταρρυθμιστές υπέγραψαν το προδοτικό «πρόσθετο πρωτόκολλο» του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ) σχετικά με τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων.
Η κυβέρνηση του Αχμαντινετζάντ ήταν μια απάντηση από τους ιρανικούς ηγετικούς κύκλους στις απειλές των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ, για την επιβολή οικονομικών κυρώσεων, καθώς και με τις πράξεις δολιοφθοράς των ιμπεριαλιστικών πράκτορες στο Ιράν. Η κυβέρνηση Αχμαντινετζάντ έδωσε μεγάλη σημασία τόσο στην εγχώρια καταπίεση όσο και στην αύξηση της στρατιωτικής ικανότητας. Η παράταξη των Συντηρητικών στηρίχτηκε σε μια πολιτική που μέσω εξωτερικών απειλών θα ενίσχυε την εσωτερική ενότητα. Και την εφάρμοσε με δεξιοτεχνία.
Το Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν) πιστεύει ότι η συμμετοχή στις δέκατες προεδρικές εκλογές στο Ιράν θα είναι στην υπηρεσία των πολιτικών της Ισλαμικής Δημοκρατίας και θα ενισχύσει το αντιλαϊκό καθεστώς. Σε μια κατάσταση όπου ο δεσποτισμός κυριαρχεί στη χώρα, οι πολιτικές οργανώσεις είναι παράνομες, η ελευθερία του τύπου είναι απαγορευμένη και κατά την οποία πολιτικοί και εργατικοί ακτιβιστές βασανίζονται και φυλακίζονται, το να μιλάμε για ελεύθερες εκλογές στην Ισλαμική Δημοκρατία είναι αστείο. Η ηγεμονία της Ισλαμικής Δημοκρατίας αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε δημοκρατική ανάπτυξη στο Ιράν. Σε αυτή την περίπτωση η σωστή πολιτική θέση είναι το ενεργητικό μποϊκοτάζ των δέκατων προεδρικών εκλογών. Αυτή η πολιτική είναι μια τακτική θέση αρχών για την περαιτέρω απαξίωσή του δολοφονικού καθεστώτος του Ιράν. Αυτή η τακτική εντείνει τις εσωτερικές αντιθέσεις του καθεστώτος και αποδυναμώνει την Ισλαμική Δημοκρατία στο σύνολό της. Οι υποστηρικτές μας ενεργά προπαγανδίζουν και αγκιτάρουν κατά της συμμετοχής στις εκλογές. Θα κινητοποιήσουν το λαό και θα τον πείσουμε ότι αυτές οι εκλογές δεν είναι ελεύθερες, κλπ. Η κίνηση να μποϋκοτάρουμε τις δέκατες προεδρικές εκλογές στο Ιράν είναι ένα ενεργητικό κίνημα που εκθέτει περαιτέρω και απομονώνει το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Το Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν)
Μάης 2009
www.Toufan.org

Μπαμ μπουμ... μπου.

Δύο μέρες τώρα, στα κεντρικά δελτία προπαγάνδας, κυριαρχεί σχεδόν αποκλειστικά το θέμα της "τρομοκρατίας".
Εμείς ως δύσπιστοι και καχύποπτοι σε όλα όσα μας δείχνουν τα ΜΜΕ θα πρέπει να αντιστεκόμαστε και να κάνουμε τις ανάλογες σκέψεις πάνω σε τέτοιου είδους θέματα.
----
Το λεξιλόγιο: τρομοκρατία, ασφάλεια, κοινωνία, αστυνομία, κράτος, κουκουλοφόροι, Δεκέμβρης, αντιεξουσιαστές, αίμα, κύκλος, όπλα και θάνατος.
Οι εικόνες: τόπος του εγκλήματος, περίοικοι, αστυνομικοί σε ειδικές στολές, αναπαράσταση των γεγονότων, όπλα, μολότωφ, πλάνα από την εξέγερση του Δεκέμβρη και ο Σόμπολος.
Μουσική: Μορικόνε.

Γιατί γίνονται όλα αυτά;

Στόχος των ρεπορτάζ:
1α) ταύτιση του σώματος του νεκρού μπάτσου με την κοινωνία,
1β) ταύτιση των μπάτσων με τα μεσαία και χαμηλά στρώματα
2) ταύτιση της εξέγερσης του Δεκέμβρη με την τρομοκρατία,
3) μετάδοση της ανασφάλειας των αφεντικών προς την "κοινωνία",
4) παρουσίαση του κράτους ως προστάτη της κοινωνίας
5) ταύτιση του κράτους με την κοινωνία και
6) θυσία των ανθρώπινων δικαιωμάτων στον βωμό της ασφάλειας.

Ο περασμένος Δεκέμβρης ήταν μια μεγάλη, πολύ μεγάλη, κοινωνική εξέγερση που ανησύχησε σε παγκόσμιο επίπεδο τα αφεντικά. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είχε σαν χαρακτηριστικό ότι, ενώ ήταν ένα ξέσπασμα οργής για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, ήταν, επίσης, μια πρώιμη και διαισθητική αντίδραση στην οικονομική κρίση. Όλοι τότε φοβήθηκαν την μετάδοση της εξέγερσης και σε άλλες χώρες.
Εδώ οι ντόπιοι προπαγανδιστές, χωρίς να χάσουν χρόνο ταύτισαν την εξέγερση με 500 "κουκουλοφόρους" που καίνε την Αθήνα και τις άλλες πόλεις της Ελλάδας που στρέφονται ενάντια και απειλούν την "κοινωνία". Χωρίς να χάσουν χρόνο έβαλαν σε λειτουργία όλους τους ιδεολογικό-ψυχολογικούς μηχανισμούς ανασφάλειας και κατ' επέκταση της αναζήτησης ασφάλειας. Κρατικής ασφάλειας. Αυτά στο επίπεδο του τηλεοπτικού θεάματος.
Επειδή όμως η εξέγερση είχε μεγάλη διάρκεια αλλά και μεγάλη ένταση και επειδή ο κόσμος που συμμετείχε δεν λάμβανε υπόψη όσα λέγανε στα ΜΜΕ, ο κρατικός μηχανισμός για να καταπολεμήσει την εξέγερση έβαλε σε λειτουργία έναν άλλο μηχανισμό: την τρομοκρατία.
Ενόσω η εξέγερση κρατούσε γερά, έγιναν τα πρώτα τρομοκρατικά χτυπήματα. Από ποιους, σε ποιον και πού; Από "επαναστάτες", προς το κράτος-αστυνομία και σε σημεία νευραλγικά για την εξέγερση (Εξάρχεια, πανεπιστημιακούς χώρους κλπ). Το να ωθηθεί η εξέγερση στο επίπεδο των όπλων, μόνο ένας μπορούσε να οφελειθεί: το ένοπλο κράτος. Παράλληλα βέβαια με αυτά τα τρομοκρατικά χτυπήματα, γινόντουσαν και διάφορα άλλα από το παρακράτος: σπασίματα, φωτιές, πλιάτσικα, ληστείες, πυροβολισμοί κλπ κλπ.
----
Αυτές τις μέρες, μετά από τα πογκρόμ και τα φασιστικά χτυπήματα ενάντια σε ανθρώπους (αυτούς που αποκαλούν λαθρομετανάστες) και εν όψει των γενικών εκκαθαρίσεων (σε καταλήψεις, πολιτικούς ανατρεπτικούς χώρους κλπ) έγινε εκ νέου ένα τρομοκρατικό χτύπημα για να προετοιμάσει ιδεολογικά και επιχειρησιακά τις επιθέσεις.

Εν ολίγοις, ο νέος κύκλος τρομοκρατίας είναι μια καθαρή κρατική υπόθεση. Το κράτος τον ξεκίνησε έχοντας έναν και μοναδικό σκοπό: εν όψει μεγάλων κοινωνικών καταπιέσεων και κοινωνικών αντιστάσεων/εξεγέρσεων, κάνει σαφές ότι δεν θα διαπραγματευτεί τα θέματα της τάξης. Προέχει η διατήρηση της τάξης και η τάξη είναι συγκεκριμένη και αφορά στη διατήρηση της υπάρχουσας και κρατούσας πολιτικο-οικονομικής κατάστασης. Κινήσεις για την ανατροπή αυτής θα θεωρηθούν ως εχθρικές και ως εκ τούτου θα δίνεται η κατάλληλη απάντηση: καταστολή.
Η άρση των κοινωνικών ελευθεριών κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος: όποια κίνηση δεν αρέσει στους κρατούντες θα θεωρείται απειλητική και θα διώκεται εκ των προτέρων.

Οι σφαίρες των μπάτσων ενάντια στους μπάτσους έναν έχουν στόχο: Εμάς. Εμάς που θα αντισταθούμε στην καταπίεση, στην ανελευθερία και στην ανισότητα.

Όσοι και όσες ζητούν μια νέα-χούντα, ή θεωρούν ότι η πολλή δημοκρατία μας έβλαψε,κλπ, θα πρέπει να έχουν ένα πράμα στο μυαλό τους: η καταπίεση είναι θέαμα όσο συμβαίνει αλλού και σε άλλους... αλλά σε λίγο καιρό το αλλού θα είναι εδώ και το σε άλλους θα είναι σε εμάς.

...

Σήμερα έγιναν δύο "εργατικά*" ατυχήματα. Το ένα είναι αυτό με τον θάνατο του μπατσοφύλακα. Το άλλο είναι ο θάνατος μιας αλβανίδας εργάτριας (-τουρισμού) στη Κω.

Τι από τα δύο ακούσατε εσείς;

------
* Αν και τον θάνατο του μπατσοφύλακα δεν τον θεωρώ εργατικό ατύχημα. Το μπατσοφυλίκι δεν είναι εργασία, ο μπατσοφύλακας δεν είναι εργαζόμενος. Οι μπάτσοι επιτελούν πολιτικό ρόλο: την καταπίεση, καταστολή και επιβολή των επιταγών των αφεντικών τους.

Σκέψη (αποσπασματική) για τα ΜΜΕ

Η δύναμη των ΜΜΕ έγκειται στην ικανότητα:
αφενός να απομονώνουν και να αποσπασματικοποιούν γεγονότα τα οποία είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους και ενταγμένα σε ένα συνεχές και τακτικό πλαίσιο και
αφετέρου να συνέχουν και να αλληλοεξαρτούν γεγονότα τα οποία είναι στην πραγματικότητα ανεξάρτητα και ασύνδετα
και όλα αυτά κατά το δοκούν...

Karl Heinz Roth, Παγκόσμια Κρίση - Παγκόσμια Προλεταριοποίηση – Ανταπαντήσεις

Κινούμαστε προς μια κοσμο-ιστορική κατάσταση, όπου όλες οι εξελίξεις της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής καθορίζονται εκ νέου.

...Συνολικά αναμένεται μια επιπλέον φουρνιά προλεταριοποίησης εξαιτίας της κρίσης... Ακόμα μια φορά εκατομμύρια άνθρωποι υποβιβάζονται κοινωνικά. Πώς θα αντιδράσουν;

Ίσως εξεγερθούν, μπορεί όμως και να χαράξουν την πορεία της ατομικής, οικογενειακής και κοινωνικής αυτοκαταστροφής, επίσης μπορεί να επιλέξουν τον δρόμο της πολιτικής οπισθοδρόμησης.

…αλλά, δεν υπάρχει καμία λευκή επιταγή για εκείνους που έρχονται αντιμέτωποι με τις πραγματικότητες ή τους κινδύνους της κοινωνικής πτώσης. Ο εννοιολογικός αυτοματισμός για την κρίση και την επανάσταση έχει διαψευσθεί τουλάχιστον από την έκβαση της Μεγάλης Ύφεσης του περασμένου αιώνα.

... Θέλουμε να αποτρέψουμε, η παγκόσμια οικονομική κρίση να μετατραπεί σε έναν παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο μεταξύ των πολυπολικών μεγάλων δυνάμεων, ο οποίος στη συνέχεια θα οδηγήσει σε νέους μεγάλους πολέμους.

Προκειμένου η κρίση να μην οδηγήσει ούτε σε μια μεταρρυθμιστική προοπτική για την "ανανέωση του καπιταλισμού" ούτε στις τρεις πιθανές παραλλαγές της βαρβαρότητας - στην εσωτερική αυτοκαταστροφή, στον εμφύλιο πόλεμο και στον παγκόσμιο καπιταλιστικό οικονομικό πόλεμο σαν πρώτο στάδιο νέων μεγάλων πολέμων - η προοπτική της προλεταριακής αυτοχειραφέτησης χρειάζεται ένα όραμα επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού, που θα στηρίζεται στην ανάλυση και θα συνδέεται με χειροπιαστά προγράμματα άμεσης δράσης.

------------

To PDF αρχείο (εδώ)

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ, Midnight Notes

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ

παγκόσμια κρίση και αγώνες
του πλανητικού προλεταριάτου

με τα μέλη των Midnight Notes
George Caffentzis και Silvia Federici

...ο καπιταλισμός σε τελευταία ανάλυση είναι ένα ψυχρό, βίαιο και δολοφονικό σύστημα. Άρα, το πιο σημαντικό βήμα στην πλανητική "μείωση της βλάβης", καθώς διανύουμε την τροχιά από την κρίση στην επανάσταση, είναι να αφοπλίσουμε το κράτος και το κεφάλαιο όσο το δυνατόν περισσότερο και γρηγορότερα.
Promissory Notes, 2009


ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΣΤΕΚΙ "ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗ"
Αγ. Βασιλείου και Π.Π. Γερμανού 22
(στάση μετρό Αγ. Δημήτριος)

Σάββατο, 13 Ιουνίου, 7μμ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΑΡΙΑΣ
και σύντροφοι

...

Οι φιλοΠΑΣΟΚικοί μας λένε ότι η ΝΔ κάνει ό,τι κάνει για τους "λαθρο-"μετανάστες γιατί δέχεται πιέσεις από τα άκρα των δεξιών της, από το ΛΑΟΣ δηλαδή. Κάποιοι βλέπουν πίσω από την αντιδραστικότητα των ΠΑΣΟΚικών ΜΜΕ (όμιλος Λαμπράκη κλπ) ένα παιχνίδι για να χτυπηθεί η ΝΔ, με το να την ωθήσουν στα πιο άκρα δεξιά και για να κερδίσει, στο τέλος, τους κεντρώους της το ΠΑΣΟΚ .
Αλλά ας δούμε από ποιο κοντά... κοιτάξτε τι προτείνει ο Παπανδρέου για το "μεταναστευτικό" (τονισμοί δικοί μου):

1 Μηδενική ανοχή στην παράνομη μετανάστευση. Στόχος 0% λαθρομετανάστες.

2 Ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων και διεκδίκηση πόρων από την ΕΕ για την προστασία των κοινών συνόρων.

3 Εφαρμογή διεθνών και διμερών συμφωνιών- και ειδικότερα του πρωτοκόλλου με την Τουρκία για την επανεισδοχή λαθρομεταναστών.

4 Διαμόρφωση κοινής ανθρωπιστικής πολιτικής της ΕΕ, με ισότιμη ανάληψη βαρών των πολιτικών προσφύγων από όλα τα κράτη-μέλη.

5 Αποσαφήνιση της ελληνικής πολιτικής για τους πρόσφυγες και επιτάχυνση των διαδικασιών για τη χορήγηση ασύλου ή την επαναπροώθηση.

6 Κοινωνική ένταξη των νομίμων μεταναστών, μεταξύ άλλων και μέσω της απόδοσης ιθαγένειας σε όσους πληρούν τις προϋποθέσεις, και ιδιαίτερα στους νέους της δεύτερης γενιάς.

7 Εφαρμογή πολιτικής για προσέλκυση εργατικού δυναμικού στους τομείς όπου υπάρχουν μεγάλες εποχικές ή πάγιες ανάγκες και συνολική αντιμετώπιση της μεταναστευτικής πολιτικής από ένα υπουργείο, με εξειδικευμένες υπηρεσίες.

8 Ανασυγκρότηση των πόλεων με συστηματική πολιτική στέγασης των μεταναστών και προστασία των δικαιωμάτων τους.

Δεν διαφέρει σε κανένα σημείο από τις θέσεις του ΛΑΟΣ ή της ΝΔ. Σε κανένα όμως.
Δεν είναι τυχαίο:
Η φασιστοποίηση της κρατικής μηχανής είναι συστημική, και αυτό γιατί η κυριαρχία δεν μπορεί να επιβιώσει αν δεν στραφεί προς τον φασισμό. Δεν μπορεί να επιβιώσει γιατί, κατά την φάση της "συρρίκνωσής" του καπιταλιστικού μέρους της κυριαρχίας, ο μηχανισμός κυριαρχίας θα αποχτά ολοένα και λιγότερους "υποστηρικτές" και περισσότερους "εχθρούς". Γιατί, κατά την φάση της κρίσης του καπιταλισμού, για να μπορέσει να επιβιώσει η κυριαρχία θα πρέπει να επιβληθεί, όχι με οικονομικούς όρους, αλλά με όρους αρβύλας. Αν μέχρι τώρα μπορούσε να λειτουργήσει με όρους αγοράς, τώρα η κυριαρχία του θα βασίζεται στο ατσάλινο μπράτσο του μπατσοστρατού.

Η φασιστοποίηση* θα γίνει από όλο το φάσμα του καθεστωτικού πολιτικού ουράνιου τόξου. Όποιος νιώθει ελπίδες για τις κινήσεις του ΠΑΣΟΚ, δεν έχει να δει στις χθεσινές ειδήσεις του ΜΕΓΚΑ τον Χρυσοχοϊδη (και τον Μαρκογιαννάκη, που πραγματικά ο ένας προσπαθούσε να είναι πιο φασίστας από τον άλλο), για να συνειδητοποιήσει ότι οι καιροί της "μεταπολιτευτικής δημοκρατίας" έχουν περάσει. Ότι ο καθεστωτικός "σοσιαλισμός" είναι το ίδιο επικίνδυνος με την καθεστωτική "κέντρο-"δεξιά.
Ένα είναι δεδομένο: όταν ένα σύστημα είναι σε παρακμή, οι κρατούντες κάνουν τα πάντα για να κρατηθούν στην εξουσία. Κάνουν τα πάντα με οποιοδήποτε κόστος (φυσικά, το κόστος είναι των ανθρώπων των "κατώτερων" τάξεων).
Το ερώτημα είναι, όλοι εμείς πώς αντιδρούμε σε όλες αυτές τις πολιτικές κινήσεις; Όταν θα αλλάξει σελίδα η ιστορία , τι θα έχουμε να λέμε; Ότι πολεμήσαμε τον νεο-φασισμό των αρχών του 21ου αιώνα, ή θα μας κατηγορούνε, τα παιδιά του μέλλοντος, ως νεο-δωσίλογους (ακούσια ή εκούσια);
---------
* Η έννοια του φασισμού έχει περάσει πολλές φάσεις. Κάποια στιγμή είχε καταντήσει να εννοείται ως φασισμός οτιδήποτε αντιδραστικό, μικρό ή μεγάλο. Με τις τελευταίες εξελίξεις, ο όρος θα πρέπει να ξαναπάρει τον ιστορικό και κοινωνικό του νόημα: ανελευθερία, καταπίεση και θάνατο.

...

Θ' ανοίξετε επιτέλους τα στραβά σας;
Πάλι αφήνουνε αυγά οι τυραννόσαυροι...

Κακναβάτος Ε.

Η μικρή Τερέζα...

Υπάρχει, λένε, ένα εντομοκτόνο που προκαλεί στις κατσαρίδες ένα "ψυχικό" ή "ενστικτικό" πατατράκ. Μετά την επαφή τους με την δραστική ουσία του εντομοκτόνου, οι κατσαρίδες αφού γυρίσουν στην κατσαριδοφωλιά τους αρχίζουν να τρώνε τις άλλες. Κανιβαλίζουν δηλαδή.

Υπάρχει, στα σίγουρα, ένα πράγμα που προκαλεί στους ανθρώπους ένα "ψυχικό" πατατράκ. Μετά την επαφή τους με την δραστική του ουσία, οι άνθρωποι αφού βγουν έξω από το σπίτι τους αρχίζουν να "τρώνε" τους άλλους. Κανιβαλίζουν δηλαδή. Το πράγμα αυτό λέγεται "ιδεολογία".
Υπάρχει σε πολλές συσκευασίες...
Αυτόν τον καιρό άνοδο στις πωλήσεις είχε το σκεύασμα με όνομα "Εθνική Ιδεολογία". Μια φωλιά εντόμων* που έχουν έρθει σε επαφή μαζί του είναι στον Άγιο Παντελεήμονα...

Παρακάτω αναδημοσιεύω το κείμενο που εξέδωσε το Δίκτυο για τους μετανάστες.
----
*κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα είναι συμπτωματική.
Για εμάς ακόμα και οι φασίστες είναι άνθρωποι.
----

Να σπάσει το άβατο του Άγιου Παντελεήμονα

Το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών καταγγέλλει την επιχειρούμενη από Αστυνομία και Χρυσή Αυγή μετατροπή του Αγίου Παντελεήμονα σε άβατο για πρόσφυγες και προοδευτικούς πολίτες.

Χτες το απόγευμα μια αντιρατσιστική διαδήλωση αναρχικών κατέληξε στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα όπου και άνοιξε την παιδική χαρά. Υπενθυμίζουμε ότι ο τοπικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής (που συνήθως εμφανίζεται με την επωνυμία Επιτροπή Κατοίκων) κρατάει παράνομα κλειδωμένη την παιδική χαρά εμποδίζοντας την πρόσβαση σε αυτήν. Οι αστυνομικές δυνάμεις που βρίσκονται μόνιμα στην περιοχή, και οι οποίες μέχρι τώρα δεν έχουν «αντιληφθεί» ποτέ τους δημόσιους ξυλοδαρμούς προσφύγων, επιτέθηκαν στους διαδηλωτές. Μαζί τους, όπως είναι το σύνηθες πλέον, οι γνωστοί «αγανακτισμένοι πολίτες» που τη μια παριστάνουν τους κατοίκους και την άλλη οργανώνουν την προεκλογική καμπάνια της Χρυσής Αυγής. Μετά την απώθηση των διαδηλωτών, τα ΜΑΤ συνέλαβαν Έλληνα κάτοικο της γειτονιάς γιατί… έπαιζε με το παιδί τους την απαγορευμένη παιδική χαρά. Σε χρόνο μηδέν (από ποιον πληροφορημένοι;), οι «αγανακτισμένοι» περικύκλωσαν το αστυνομικό τμήμα φωνάζοντας το χρυσαυγίτικο σύνθημα «Αναρχικοί και Μπολσεβίκοι αυτή η γη δεν σας ανήκει, απειλώντας τη ζωή του συλληφθέντα όπως και της δικηγόρου του Γιάννας Κούρτοβικ, καθώς και πετώντας αυγά και ντομάτες. Παρά το ότι διαπράττονταν αυτόφωρα αδικήματα μπροστά στα μάτια των αστυνομικών, και παρά το ότι οι τραμπούκοι εμπόδιζαν για ώρα την έξοδο των πολιτών από το τμήμα, ουδείς απωθήθηκε και ουδείς συνελήφθη…

Είναι πια προφανές ότι οι νεοναζί μαζί με την Αστυνομία προσπαθούν να μετατρέψουν τον Αγ. Παντελεήμονα σε άβατο για μετανάστες και προοδευτικούς πολίτες, θέτοντας έτσι σε εφαρμογή την κυβερνητική στροφή προς τα (ακρο)δεξιά. Είχε προηγηθεί η πολύμηνη σκέπουλα πάνω στα πραγματικά προβλήματα της τοπικής κοινωνίας, καθώς και η γιγάντωση του αισθήματος ανασφάλειας που γεννάει η οικονομική κρίση. Κράτος και φασιστικό παρακράτος επιχειρούν να μετατρέψουν τους μετανάστες σε αποδιοπομπαίους τράγους της κρίσης και των κοινωνικών προβλημάτων. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε.

Να αντιπαρατεθούμε με το ρατσισμό και το νεοφασισμό σε κάθε γειτονιά.

Να αθωωθούν οι πέντε συλληφθέντες αντιρατσιστές διαδηλωτές

Αθήνα 10/6/09

Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών

Remember, Remember...

Ριζοσπαστικός Προβληματισμός - Εξέγερση, κρίση, ταξική σύνθεση το 2009

(εδώ) εκτενής ανάλυση της ταξικής σύνθεσης στην Ελλάδα.

Αισιοδοξία στις Διεθνής αγορές...

Στην ίδια ιστοσελίδα, την ίδια ακριβώς στιγμή υπάρχουν δύο ειδήσεις: "Καλπάζει η ανεργία στις ΗΠΑ" και "Αισιοδοξία στις Διεθνής αγορές".

Ειδικά στην δεύτερη είδηση διαβάζουμε πιο κάτω: "Η βελτίωση της αγοράς εργασίας στις ΗΠΑ ενισχύει τις ενδείξεις για βελτίωση της παγκόσμιας οικονομίας".
Θα αναρωτηθεί κάποιος: μα πως γίνεται από την μία να καλπάζει η ανεργία και ταυτόχρονα να βελτιώνεται η αγορά εργασίας;
Όχι μόνο γίνεται, αλλά το ένα προυποθέτει τις συνέπειες του άλλου: για να βελτιωθεί η αγορά εργασίας πρέπει να γίνει πιο φτηνή η εργασία... η εργασία σαν εμπόρευμα πέφτει όταν η προσφορά (εργασίας) είναι μικρότερη από την ζήτησή της... αυτό συμβαίνει όταν αυξάνεται η ανεργία και ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργαζομένων... έτσι πέφτουν τα μεροκάματα και αυξάνουν τα κέρδη των αφεντικών και μαζί με αυτά η παγκόσμια οικονομία.


Πρέπει να ξανατονιστεί: μία από τις διεξόδους από την κρίση είναι η δραστική υποβάθμιση της εργασίας. Και επειδή η ανάπτυξη, η λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας έρχεται πάνω από όλα, όλες οι κινήσεις θα είναι σε αυτή τη κατεύθυνση: πάση θυσία να μείνει η μηχανή σε λειτουργία...

... και η μηχανή αυτή όπως ξέρουμε καίει ιδρώτα, πόνο και αίμα... (... γέμισέ το παρακαλώ!)

Κάλπη ή Λουκουμά;

Πλησιάζει η μέρα των ευρωεκλογών και σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο (συν των αριστερών τύπου ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) προσπαθούν να μας πείσουν να "μην πάμε στις παραλίες αλλά να πάμε να τους ψηφίσουμε".
Σωστά ειπώθηκε από κάποιους ότι ο τρόπος παρουσίασης του διλήμματος αγγίζει τα όρια του εκβιασμού. Αλλά θα ήθελα να ζουμάρω λίγο παραπάνω στο πως τίθεται το δίλημμα.
Αρχικά, υπό άλλες συνθήκες, η ψηφοφορία ή οι εκλογές είναι η τελική φάση μιας διαδικασίας διαλόγου και ζύμωσης των διάφορων τάσεων μιας κοινωνίας (εννοώ τοπικής κοινωνίας και όχι εθνικής ή υπερεθνικής). Οι εκλογές εκφράζουν την χρονική κατάληξη της διαδικασίας και την όσο το δυνατόν μορφοποίηση και αντικειμενικοποίηση των διαφόρων τάσεων. Με άλλα λόγια οι εκλογές είναι το σημείο εκείνο όπου τίθεται: "και τώρα πρέπει να αποφασίσουμε".
Οι εθνικές και υπερεθνικές εκλογές όμως, στην πορεία της αστικής κυριαρχίας διαμόρφωσαν το εξής κλίμα: διαλέξτε μεταξύ των υποψηφίων ποιος θέλετε να σας κυριαρχήσει εκπροσωπώντας σας (φυσικά παρουσιάζεται με πιο δημοκρατικούς όρους).

Μια αρχική διαφορά στις παραπάνω εκλογικές διαδικασίες είναι η ίδια συμμετοχή. Φαινομενικά και στις δύο υπάρχει συμμετοχή. Αλλά, η ουσιαστική διαφορά τους έγκειται σε αυτό που δείχνουν οι τωρινές ευρωεκλογές (και όλες οι άλλες τέτοιου τύπου): στην συμμετοχή ως θετική συμμετοχή συνδιαμόρφωσης και της συμμετοχής ως μη-αποχή.
Η μη-αποχή εκφράζει ακριβώς την θετική συμμετοχή από την ανάποδη: την παθητική συγκατάβαση επιβολής της εκλογικής διαδικασίας. Με άλλα λόγια: διαλέξτε εσείς ποιος θα εφαρμόσει δεδομένες πολιτικές, πολιτικές αναμφισβήτητες από το ίδιο το σύστημα. Η αστικοδημοκρατικές εκλογές λειτουργούν με όρους εγκλωβισμού, εσωθεσμικά. Δεν αναγνωρίζουν άλλες διαδικασίες έξω από αυτές. Στην ουσία είναι η υπαγωγή του συνόλου μιας κοινωνίας στις επιταγές μιας τάσης (από τις πολλές) της κοινωνίας και για αυτό είναι διαδικασία με έντονο ταξικό ανταγωνισμό. Η μη-αποχή είναι πραγματικά συγκατάβαση και αναγνώριση της διαδικασίας και παραδοχή αδυναμίας ή απουσία άλλης, εξωτερικής, διαδικασίας.

Κι επειδή οι αριθμοί ποτέ δεν λένε από μόνοι τους τίποτα, μια αποχή μεγάλης κλίμακας μπορεί να δείχνει ακριβώς αυτό που δεν θέλουν να δούνε οι αφέντες: την, σε ένα βαθμό, απονομιμοποίησή τους. Και για αυτό, τάχα μ' η μεγάλη αποχή θα οφείλεται στην επιλογή του εκλογικού σώματος να πάει στην παραλία...

Προσωπικά δεν αναγνωρίζω την εκλογική διαδικασία ως επίσημη. Δεν αναγνωρίζω τους μηχανισμούς που έχουν προκύψει μέχρι τώρα από τέτοιες εκλογές, σε υπερεθνικό αλλά και εθνικό επίπεδο.

Η δικιά μου αποχή θα εκφράζει ακριβώς αυτό που φοβούνται: της συνείδησης ότι δεν είναι νόμιμοι...

Μια σύντομη ιστορία (οικονομικών) μεταρρυθμίσεων.

Μια σύντομη ιστορία (οικονομικών) μεταρρυθμίσεων.

Στο άρθρο της Καθημερινής (εδώ), ίσως θα αναρωτηθείτε: είναι δυνατόν να απαγορεύονται οι τόκοι; Κι όμως είναι… και ήταν και στην «Δύση». Παλιά… πολύ παλιά.

Στον Μεσαίωνα, η εκκλησία απαγόρευε τα έντοκα δάνεια. Ο περιορισμός αυτός βασικά επιτρέπει να ανεβαίνουν οι τιμές μόνο σε σχέση με το ίδιο το εμπόρευμα. Ενώ τα έντοκα δάνεια θα σήμαιναν ότι όσοι έχουν λεφτά μπορούν να βγάλουν λεφτά και εκτός της παραγωγικής διαδικασίας, δηλαδή χρήμα από το χρήμα. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα την κυκλοφορία χρήματος ως εμπορεύματος και άρα θα επηρέαζε και τις τιμές των γενικών εμπορευμάτων.

Εκείνη την εποχή, μια οι ανακαλύψεις άλλων μερών στην γη, μια η πρόοδος στη μεταλλουργία, την ναυπήγηση, στην ύφανση κλπ πιέζουν όλα για εμπορική «απελευθέρωση». Κατά τον 16^ο αιώνα, έμποροι και τραπεζίτες [1] ήταν ασυγκράτητοι για εμπόριο και πλουτισμό που οδήγησαν βέβαια σε κατακτήσεις, πολέμους και στο δουλεμπόριο.

Για να γίνουν όλα αυτά όμως χρειαζόταν μια μεταρρύθμιση: Η παπική, καθολική ηθική ήταν σχετικά εγκρατής. Έτσι άρχισε η μεταρρύθμιση, με τον Λούθηρο και τελικά με τον Καλβίνο που θα επιτρέψει μεταξύ των άλλων και τον έντοκο δανεισμό και θα εξυψώσει την εμπορική επιτυχία σε θεϊκή. Ο προτεσταντισμός, όπως θα πει αργότερα ο Βέμπερ, ήταν η ηθική και η έναρξη του καπιταλισμού.

[1]Τότε όσες τράπεζες υπήρχαν δάνειζαν χρήμα αλλά άτοκα. Και τι κέρδιζαν; Κέρδιζαν επιρροή. Η κυριαρχία έχει πολλές μορφές. Μία από αυτές είναι και το χρήμα και είναι η πιο αποτελεσματική γιατί είναι διαμεσολαβημένη με τέτοιο τρόπο που εμπεριέχει ένα μέγεθος ποσοτικό, αντικειμενικοποιημένο.

Η λιτότητα είναι μια χρήσιμη πολιτική

Διαβάζουμε στο περιοδικό Θέσεις:

Η κρατική διαχείριση στην ΕΕ επιμένει στο δόγμα ότι το πρώτο που διασώζεται στην κρίση είναι το κεφάλαιο: η ανάκαμψη προϋποθέτει φοροελαφρύνσεις (όπως φοροελαφρύνσεις απαιτούσε και η ανάπτυξη, πριν την κρίση), ενώ στη θέση της αναγκαίας δημοσιονομικής επέκτασης μπαίνει η υποτιθέμενη ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Μία πολιτική η οποία βαθαίνει την κρίση τόσο στις κοινωνίες της Ευρώπης όσο και παγκόσμια και συνδυάζεται με περαιτέρω επιδείνωση του συσχετισμού δύναμης εις βάρος της εργασίας: κάθε κράτος-μέλος θα τα βγάλει πέρα μόνο του χωρίς άνοδο του χρέους και των ελλειμμάτων αλλά με την εύκολη διέξοδο, τη συμπίεση της εργασίας, δηλαδή της «ιδιωτικής» κατανάλωσης των από κάτω. Από την άλλη, η «δημόσια» κατανάλωση των από πάνω ευημερεί, μιας και το κράτος χρηματοδοτεί τις τράπεζες για να παραμείνουν ιδιωτικές. Ενώ δεν κάνει το ίδιο με τα ασφαλιστικά συστήματα (που καταρρέουν από την «κερδοσκοπική» μείωση της αξίας των τίτλων, στους οποίους τα ανάγκασαν να «επενδύσουν» για τη δόξα των αγορών), ή τα δημόσια συστήματα υγείας και παιδείας, ή τα επιδόματα ανεργίας και η διάρκειά τους, κλπ. κλπ. Διότι μια διαφορετικού προσανατολισμού χρηματοδότηση θα παρέπεμπε ευθέως σε πολιτικές που οργανώνουν μία οικονομία με κριτήριο τις ανάγκες των πολλών, και όχι με πλαστικές εγχειρήσεις του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος για την υπεράσπιση των κερδών.

Οι πολιτικές «ανάκαμψης» στην κρίση προκρίνουν τη μια και μόνη «διέξοδο»: την εργασία λάστιχο, τους μισθούς φτώχειας, την εργασιακή ανασφάλεια, τις ιδιωτικοποιήσεις και την υπόσχεση του πιο επαχθούς δανεισμού στο μέλλον για την ικανοποίηση των αναγκών. Αυτό που κατ’ ευφημισμό ονομάστηκε δημοσιονομική αυστηρότητα, προσαρμογή με διαρκή ορίζοντα λιτότητας, υιοθετεί βέβαια ταυτόχρονα απίστευτες σπατάλες:

• για εξωφρενικά εξοπλιστικά προγράμματα, με πρόσχημα το επικείμενο πάντοτε προβλέψιμο «θερμό καλοκαίρι» και τις «προκλήσεις» των γειτόνων μας,
• για τις προφανώς «αναγκαίες» επενδύσεις στη «δημόσια ασφάλεια» η οποία ευλόγως δεν υπόκειται στους περιορισμούς των κοινωνικών δαπανών,
• για την προώθηση μόνον εκείνων των υποδομών υγείας από τις οποίες έχουν κάτι να κερδίσουν οι διαμεσολαβητές του κεφαλαίου και όχι η δημόσια υγεία ως κοινωνικό αγαθό,
• για τη χρηματοδότηση του τραπεζικού συστήματος που είναι ο «πνεύμων» μιας οικονομίας που συρρικνώνεται από τον περιορισμό της πάσης φύσεως κατανάλωσης,
• για να απορυθμίσει όλες τις αγορές με προεξάρχουσα την αγορά εργασίας προκειμένου να διασφαλίσει την πολυπόθητη ελαστικότητα,
• για να διασφαλίσει ότι οι αγορές θα ευημερούν εφόσον θα δανείζουν ακριβά σε όσους δεν κατορθώνουν να επιβάλουν το νεοφιλελεύθερο σχέδιο, ενισχύοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την πρωτοκαθεδρία τους.

---------

Οι πολιτικές αυτές είναι οι επίσημες κρατικές "μεταρρυθμιστικές" επιλογές, από δεξιά και "αριστερά". Το ότι έχουν προταθεί και το ότι "θα εφαρμοστούν" αντανακλούν την συγκεκριμένη κατάσταση του ταξικού ανταγωνισμού. Όσο δεν υπάρχει αντίδραση σε αυτές τις πολιτικές, τόσο θα σφίγγουν περισσότερο την μέγγενη στο κρέας των κατώτερων στρωμάτων. Όσο δεν αντιτασσόμαστε πρακτικά σε όλα αυτά, τόσο θα ξεθαρρεύει το τέρας...

The Economics of Freedom

Απλά γραμμένο, κατανοητό και εύστοχο: The Economics of Freedom (εδώ). Διαβάστε το.

Παράνομη Μετανάστευση;

Είναι εντυπωσιακό, το πώς κάποιοι (αριστεροί μάλλον), όταν καλούνται να απαντήσουν σε "εθνικά" ζητήματα, μεταμορφώνονται κατευθείαν σε απολογητές του συστήματος. Ένα παράδειγμα είναι η δημοσίευση αυτή (εδώ) και η μετέπειτα πορεία της κουβέντας με τα σχόλια (αν εξαιρεθεί ένας από τους σχολιαστές, ο ανώνυμος).
Φαίνεται ότι είναι πολύ βαθιά ριζωμένη η εθνική-εθνικιστική-πατριωτική ιδεολογία. Και είναι εδραιωμένη, στην Ελλάδα τουλάχιστον, με όρους πατριωτικούς από τότε που, και, το ΚΚΕ άρχισε να γίνεται πατριωτικό... (και πρέπει να σημειωθεί ότι δεν ήταν πάντα πατριωτικό, κάποτε ήταν γνήσιο προλεταριακό: δείτε τις ανακοινώσεις για την μικρασιατική ιμπεριαλιστική επιχείριση του Βενιζέλου, δείτε τις ανακοινώσεις για το Μακεδονικό).

Το θέμα βασικά είναι η "παράνομη μετανάστευση". Και τίθεται ως "εθνικό" ζήτημα γιατί έτσι το θέτουν τα αφεντικά: η μετανάστευση προσκρούει στο όριο της εθνοκρατικής επικράτειας και της εθνικής της σύνθεσης (έτσι θέλουν να το παρουσιάσουν). Η εθνικοποίηση, ιστορικά, έχει γίνει, μεταξύ των άλλων και, με όρους πλειοψηφίας "εθνοτικών ομάδων" ενάντια στις μειοψηφικές ομάδες. Όσοι ήταν περισσότεροι σε μια περιοχή (ή όσους έπειθαν ότι ανήκαν στην ίδια ομάδα) δικαιωματικά γινόντουσαν και ιδιοκτήτες της γης (βέβαια το ποιός από όλους αυτούς τους μεταξύ των ίδιων γινόταν το μεγάλο αφεντικό, είναι άλλη υπόθεση, είναι ταξική υπόθεση και ως γνωστόν η εθνική ιδεολογία δεν το εξετάζει).
Τώρα που ο καπιταλισμός (να μην ξεχνιόμαστε ότι πυλώνας του είναι ακόμα και τώρα τα εθνοκρατικά μορφώματα) παράγει ορδές μετανάστευσης, μέσω της ερημοποίησης (κοινωνικής και οικονομικής) της παγκόσμιας περιφέρειάς του, κινδυνεύει να χάσει ένα από τα ιδεολογικά του όπλα: την εθνική καθαρότητα. Αν αλλάξει η σύνθεση της εθνοκρατικής επικράτειας, αν οι μουσουλμάνοι γίνουν ξαφνικά περισσότεροι από τους έλληνες χρηστιανούς, τότε δεν θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα εθνικού αυτοπροσδιορισμού; Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς.
Μέχρι ένα σημείο αυτό αντιμετωπίζεται με το να μην αναγνωρίζονται οι μετανάστες ως πολίτες του εθνοκράτους. Με το να παραμένουν στην αφάνεια, να γίνονται αόρατοι. Δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, δεν έχουν γενικά δικαίωμα, πέρα από αυτό που η αγορά τους δίνει, όσο είναι σε θέση να τους απορροφά και να τους ξεζουμίζει. Αυτή η μη-αναγνώριση των μεταναστών ως πολιτών και ο καθορισμός πολλών από αυτών ως παράνομων ή λαθρομεταναστών έχει ακόμα μια λειτουργία: υπό την απειλή της απέλασης οι καπιταλιστές τους πιέζουν για χαμηλότερους μισθούς και ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. Επιπλέον σε αυτό, η ιδεολογία της κατωτερότητας του μετανάστη έρχεται και δένει το γλυκό δίνοντας και ένα άλλοθι από την ηθική πλευρά του ζητήματος: κατώτεροι άνθρωποι αξίζουν κατώτερους μισθούς και κατώτερες απολαβές/συνθήκες-επιβίωσης. Αυτό βολεύει σίγουρα και τα δεξιά αλλά και τα αριστερά αφεντικά.
Ερχόμαστε τώρα στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Υπάρχει ύφεση, η πραγματική οικονομία αρχίζει και συρρικνώνεται, οι δουλειές μειώνονται, οι άνεργοι αυξάνονται. Οι πρώτοι που πλήττονται, βέβαια, είναι οι μετανάστες. Αυτοί ως παρακατιανοί, ως δανεικοί, προσωρινοί και αναλώσιμοι, πρώτοι γεύονται τον αποκλεισμό.
Αντιμετωπίζοντας την οικονομική κρίση ως μια ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών ενάντια στα κοινωνικά κεκτημένα, στην εργατική τάξη και γενικά στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δεν μπορεί κανείς να δει το μεταναστευτικό πρόβλημα ως πρόβλημα συνόρων. Όταν κάποιος είναι αριστερός, δεν μπορεί παρά μόνο να δει την ταξική πλευρά του ζητήματος. Ότι δηλαδή οι μετανάστες είναι οι παγκόσμιοι προλετάριοι που κινούνται για να βρουν τις συνθήκες εκείνες που θα τους προσφέρουν μια καλύτερη ζωή. Αλλά οι αριστεροί και δεξιοί πατριώτες τους σηκώνουν τα τείχη: STOP, τους λένε, δεν έχεις δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή, δεν έχεις δικαίωμα να απαιτείς, δεν έχεις δικαίωμα σε τίποτα. Εδώ που ήρθες, κουμάντο κάνουμε εμείς ως γνήσιοι ντόπιοι και νόμιμοι πολίτες. Εσύ, μετανάστη, θα παίξεις με τους όρους μας. Αρχικά θα είσαι χαμηλόμισθος και θα κάνεις τις βρωμοδουλειές. Στην συνέχεια, θα αφομοιωθείς: θα μάθεις ελληνικά, θα μάθεις ιστορία (ελληνική για τους γαμάτους αρχαίους έλληνες)και θα μάθεις να κάνεις και κανένα σταυρό... αν θες να σε κρατήσουμε θα πρέπει να γίνεις άνθρωπος δηλαδή.

Η Cynical γράφει κάπου: δεν κινδυνεύουμε από τους αλβανούς, αυτοί είναι λίγοι.
Πόσο βραχύμνημη είναι; Οι πρώτοι μαζικοί μετανάστες στην μεταπολεμική Ελλάδα ήταν (πέρα από τους εσωτερικούς μετανάστες) οι Αλβανοί. Τότε, όποιος θυμάται, οι Αλβανοί αποτελούσαν υπανθρώπους και δημόσιο κίνδυνο. Οι Αλβανοί για όσους θυμούνται, έχτισαν την Ελλάδα με μισθούς πείνας. Μετά, σειρά πήραν οι διάφοροι άλλοι μετανάστες...
...αλλά κρίμα, τώρα είναι κακές οι εποχές. Η αγορά δεν τους χρειάζεται. Και αφού δεν τους χρειάζεται πρέπει να σκεφτούμε τί θα τους κάνουμε: οι λύσεις;
1). τους απελαύνουμε, 2). τους κρατάμε, 3). άλλους τους απελαύνουμε, άλλους τους κρατάμε και 4). προωθούμε την οικονομική ανάπτυξη των χωρών τους ώστε να παραμείνουν και να εργαστούν στις εστίες τους.
Η κανονικότητα του συστήματος καλά κρατεί. Όταν πρέπει να απαντηθούν πρακτικά ζητήματα η ιδεολογία πιάνει δουλειά...
Ο βασικότερος όμως φόβος που προκαλούν οι μετανάστες είναι ότι στην εντεινόμενη εξαθλίωσή τους θα αντιδράσουν. Βίαια, προλεταριακά. Και ποιος είδε τους κολασμένους και δεν φοβήθηκε;


Η συνέπεια στις βασικές αρχές (για ισότητα και ελευθερία) δεν μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια σε όλα αυτά. Όποιος αντιμετωπίζει τους μετανάστες, ως λαθρομετανάστες ή παράνομους ή και ακόμα ως μετανάστες και όχι ως άτομα με αναφαίρετο δικαίωμα στην μετακίνησή τους και στην πρόσβαση στα μέσα αναπαραγωγής τους, πρέπει να αναθεωρήσει τις αρχές του. Πρέπει να στοχαστεί σε ποιά τάξη ανήκει και ποιά τάξη θέλει να υπερασπιστεί.

2 Videάκια για την οικονομική κρίση

1) Richard Wolff - Capitalism Hits the Fan A Marxian View

και

2) George Caffentzis - The Future of the Commons

ΕΞΟΥΣΙΑ, ΕΘΝΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ - Γιάννης Μηλιός

Ένα πολύ καλό κείμενο για τα ανθρωποφάγα καπιταλιστικά Έθνη-Κράτη (εδώ).

-------------

Από μια καθαρά ταξική ματιά, ο σχηματισμός του Έθνους-Κράτους είναι μια διεργασία επιβολής των καπιταλιστικών κανόνων, επιβολής της κυριαρχίας μέσω του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι μια κοινωνική σχέση κυριάρχησης η οποία παράγει δύο αντιμέτωπες, ανταγωνιστικές μεριές: τον καπιταλιστή (κεφαλαιοκράτη - ο έχων κεφάλαιο) και τον προλετάριο (ο μη-έχων κεφάλαιο). Οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι πλήρως αντικειμενικοί: η κατοχή ή μη, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, είναι μεγεθοποιημένη, ποσοτικοποιημένη. Αυτός που έχει τρεις παράδες, θα αγοράσει την εργατική δύναμη του προλετάριου που δεν έχει ούτε μια. Ο προλετάριος για να επιβιώσει θα πρέπει να πουλήσει στον κεφαλαιοκράτη την εργατική του δύναμη. Ο κεφαλαιοκράτης, κάτοχος των μέσων παραγωγής και αναπαραγωγής, "εκχωρεί" τα μέσα παραγωγής στον προλετάριο για να παράξει προϊόντα. Ας πούμε ότι ο προλετάριος παράγει 10 ψωμιά στον φούρνο του καπιταλιστή. Ο καπιταλιστής πληρώνει στο τέλος της μέρας τον προλετάριο ένα καρβέλι ψωμί και κρατάει τα άλλα 9 για την πάρτι του, ανταλλάσσοντάς τα με άλλα προϊόντα. Τα 9 ψωμιά που παρήγαγε και δεν πήρε ο προλετάριος, είναι η υπεραξία που καρπώνεται ο καπιταλιστής. Δηλαδή ο προλετάριος παράγει 10 ψωμιά και καρπώνεται μόνο το 1. Άδικο;
Μέχρι εδώ, θα μου πει κάποιος: ναι, καλά, αλλά ο καπιταλιστής έβαλε κεφάλαιο, δηλαδή λεφτά, για να φκιάξει τον φούρνο. Κάπως πρέπει να αποσβέσει την επένδυσή του.
Ωραία, αλλά το ζητούμενο είναι: πως ο καπιταλιστής απέκτησε αυτό το κεφάλαιο; Κι εδώ έρχεται, σφήνα, αυτό που ο Μαρξ αποκαλούσε, πρωταρχική συσσώρευση. Η αρχική κεφαλαιοποίηση δηλαδή. Η αρχική αυθαίρετη κεφαλαιοποίηση.
Κατά μια έννοια η δόμηση Έθνους-Κράτους ήταν η βίαιη υποταγή των ανθρώπων και των ικανοτήτων τους προς εργασία στο κεφάλαιο και η κεφαλαιοποίηση πόρων και σχέσεων προηγούμενων οικονομικών-παραγωγικών συστημάτων. Στην αρχή δεν ήταν ακριβώς ιμπεριαλισμός, με την έννοια που θα έδινε στην λέξη αργότερα ο Λένιν. Στην αρχή ήταν η σταδιακή εκχέρσωση των παλιών συστημάτων και η εγκατάσταση του καπιταλισμού.
Ιμπεριαλισμός, ήταν η επέκταση των κρατικών συνόρων κατά τους βαλκανικούς πολέμους με τον Βενιζέλο. Αυτό που τώρα μαθαίνουμε ως απελευθέρωση των ελληνικών κατεχόμενων εδαφών, ήταν η επέκταση των επικρατειών των αφεντικών με μπροστάρη τον Βενιζέλο. Και εν δυνάμει, Ελλάδα θα μπορούσε να είναι παντού: η απελευθέρωση δεν αφορούσε έτσι και αλλιώς κατεχόμενα εδάφη, αλλά εδάφη που κατά την επέκταση ελληνοποιούνταν.
Και ξέρετε τι σημαίνει ελληνοποίηση ε; Έχετε ακούσει για τον Τούρκικο εθνικισμό του Κεμάλ. Γίνεται για μια στιγμή Τούρκοι και θα καταλάβετε. Ή γίνεται για μια στιγμή άμαχοι, γυναικόπαιδα της περιοχής, ανυποψίαστοι εργάτες γης. Φανταστείτε να έρχεται κάποιος (όποιος προλάβει) και να σας ελληνοποιεί ή να σας τουρκοποιεί: φανταστείτε όμως κυρίως να σας προλεταριοποιεί. Να σας διώχνει από το κομμάτι γης που ζούσατε και εργαζόσασταν και να σας στέλνει σε αναζήτηση εργασίας. Αναζήτηση εργασίας σε κάποιον κεφαλαιοκράτη ο οποίος με την βοήθεια των σπαθιών και της ιδεολογίας κεφαλαιοποίησε ό,τι ανήκε σε άλλους και σε άλλα οικονομικά συστήματα.
Η ιδεολογία του εθνικισμού είχε (και έχει αμείωτα) το εξής: ομοιoγενοποιούσε την επικράτεια, όχι μόνο σε θέματα γλώσσας, ή θρησκείας... αλλά κυρίως σε θέματα τάξης. Όλοι, αφεντικά και εργαζόμενοι, έχουν ένα στόχο: να διαπρέψει το έθνος... (θυμηθείτε τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 σαν εθνικό σκοπό: στην καλοπιστία των εθνικοπαρμένων η Αγγελοπούλου ΑΕ έβγαλε λεφτά με το τσουβάλι) αλλά ποιό έθνος τους; Ποιά πατρίδα;
Η εθνική ιδεολογική χαβούζα, μπόρεσε και κατάπιε πάντως πολλούς προλετάριους: πιστέψανε στο ιδεώδες των αφεντικών (αυτοί κάποια στιγμή θα γίνουν οι γερμανοτσολιάδες, οι Μάυδες και γενικώς οι εθνικόφρονες που θα κυνηγήσουν τους κομμουνιστοσυμμορίτες). Κάποιοι όμως δεν το έχαψαν: οι προλετάριοι, λέγανε, (αυτοί που δεν το έχαψαν), δεν έχουν σχέση με όλες αυτές τις αηδίες. Οι προλετάριοι, λέγανε, είναι αυτοί που παράγουν τον πλούτο και τον θέλουνε όλο. Είναι αυτοί που εκδιώχτηκαν από τη γη τους και την θέλουν πίσω. Βουρ για επανάσταση, είπαν, για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Για μια κοινωνία όπου ο παραγόμενος πλούτος θα μοιράζεται ίσα. Οι προλετάριοι, για αυτό δεν έχουνε πατρίδα... γιατί δεν τους εκφράζει η ιδεολογία της πατρίδας: η πατρίδα είναι εναντίον τους... η πατρίδα δομήθηκε στις πλάτες τους.



Ερχόμενος στην παρούσα οικονομική κρίση: τα αφεντικά αβαντάρουν τον ναζιστικό-εθνικισμό του καρατζαφέρη... γιατί άραγε; Μήπως επειδή η πατριδολατρεία, η εθνολατρεία και γενικότερα η εθνοφαντασίωση είναι μια ταξική φίμωση; Δείτε τι γίνεται με τους μετανάστες-προλετάριους...
...το πρόβλημα με το σύγχρονο προλεταριάτο είναι ότι δεν έχει κάποιο πολιτικό χαρακτήρα όπως είχε μέχρι και την δεκαετία του '80. Τώρα είναι διασπασμένο σε ανειδίκευτους, σε επισφαλείς σε εργάτες λάστιχο, σε μουσουλμάνους, σε αφγανούς σε αλβανούς εργάτες... και είναι εύκολο να στρέψεις την μια ομάδα ενάντια της άλλης. Οι ιδεολογίες των αφεντικών έχουν εμποτίσει βαθιά τους ανθρώπους: βλέπεται καθημερινά βομβαρδίζονται από τα ΜΜΕ και εκτίθενται σε συγκεκριμένες απόψεις για τα πράματα, τρέφοντας φυσικά και τα ανάλογα αντανακλαστικά...
Αλλά... οι λογαριασμοί δεν έκλεισαν ποτέ μεταξύ των αφεντικών και των προλετάριων: το θέμα είναι προς τα ποια κατεύθυνση θα στραφούν οι προλετάριοι. Θα αλληλοκανιβαλιστούν ή θα συσπειρωθούν ενάντια σε αυτό που τους καταδυναστεύει στην πραγματικότητα;

Παγκόσμια Κρίση

Να υπενθυμίσω αυτό το κείμενο: (εδώ)...

Πρασινάδες...

Σε εφαρμογή το πρόγραμμα απόσυρσης παλιών κλιματιστικών

Ο υπουργός Ανάπτυξης, κ.Κ.Χατζηδάκης, τόνισε ότι το πρόγραμμα εντάσσεται στην πολιτική του υπουργείου για την προώθηση της πράσινης ενέργειας.

Αναρωτιέμαι, τι σχέση έχει η απόσυρση κλιματιστικών με την πράσινη ενέργεια. Και αναρωτιέμαι για δύο συγκεκριμένους λόγους: α) η αναβάθμιση τεχνολογίας στα κλιματιστικά δεν εντάσσεται πουθενά αλλού παρά μόνο στην εξοικονόμηση ενέργειας β) τα κλιματιστικά λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα ασχέτως αν αυτό προέρχεται από «πράσινες» τεχνολογίες, από λιθάνθρακα ή πυρηνικά, ή ακόμα και από την χειροκίνητη ηλεκτροπαραγωγή (βάλτε έναν δούλο να γυρνάει μια ηλεκτρογεννήτρια και θα έχετε ρεύμα!).

Κατά το α) η εξοικονόμηση ενέργειας δεν έχει καμιά σχέση με την πράσινη ενέργεια. Η εξοικονόμηση ενέργειας είναι απλώς μια προσπάθεια «καλύτερης οικονομικής αξιοποίησης» της ίδιας της ενέργειας (ανεξάρτητα από την πηγή της), με την αύξηση των συντελεστών λειτουργίας των μηχανών ή αλλιώς την αύξηση της αποδοτικότητάς τους.

Έρχομαι τώρα στο κύριο θέμα: τι σχέση έχει η απόσυρση κλιματιστικών με την πράσινη ενέργεια; Ό,τι σχέση έχουν όλες οι εξαγγελίες των αφεντικών και των υπουργείων τους με την πράσινη ενέργεια. Όπως έχω πει και σε άλλο ποστ, η επόμενη (βραχυχρόνια ωστόσο) αναδιάρθρωση του καπιταλισμού θα έχει χρώμα πράσινο: αλλά όχι ως πρακτικά φιλικού στο περιβάλλον, αλλά σαν ιδεολογία και διαφημιστικό σλόγκαν. Στην τωρινή υπερ-συσσώρευση, δηλαδή στην πλεονασματική παραγωγή (λόγω της υποκατανάλωσης) ο καπιταλισμός, για να συνεχίσει να έχει κέρδη, πρέπει να πείσει τους καταναλωτές να «αναβαθμίσουν»/αντικαταστήσουν τον μηχανολογικό τους στόλο. Αφού πλέον η αναβάθμιση δεν μπορεί να έχει ως αρκετά πειστικό λόγο το "ένα παραπάνω κουμπάκι" ή την αλλαγή του λουκ του μηχανήματος (πέραν της παρούσας οικονομικής αδυναμίας της μάζας, εξ ου και η υποκατανάλωση), ο επόμενος (παρόντας) πειστικός λόγος θα είναι μπαμπουλίστικος: αλλάξτε τα μηχανήματα γιατί αλλιώς κινδυνεύει ο πλανήτης μας!!!

Όλα αυτά τα πράσινα αυτοκίνητα, πράσινα κλιματιστικά, πράσινα πλυντήρια, πράσινα απορρυπαντικά, πράσινα τοξικά και ραδιενεργά απόβλητα κλπ, έχουν ένα σκοπό: να απενεχοποιήσουν τον καταναλωτισμό και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής (που ωθεί στον καταναλωτισμό). Καταναλώστε ελεύθερα, δεν ζημιώνεται το περιβάλλον, τουναντίον με την καινούρια μάρκα αυτοκινήτου ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ το περιβάλλον.

Και ένα κουίζ: στο δίλημμα μεταξύ (οικονομικής) ανάπτυξης ή προστασίας του περιβάλλοντος, τα αφεντικά, τα τσιράκια τους και τα υπουργεία τους, τι νομίζεται ότι διαλέγουν; Πρασινάδες;