Ανακοίνωση της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας, του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης και του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Το βράδυ της Τρίτης 24/2, γύρω στις 10 και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ανοιχτή εκδήλωση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης με θέμα τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα στο Στέκι Μεταναστών στην Αθήνα, στα Εξάρχεια, άγνωστος πέταξε μια χειροβομβίδα και κατόπιν εξαφανίστηκε. Όσοι βρίσκονταν στο εσωτερικό της αίθουσας, ακούσαν ένα χτύπημα στο παράθυρο και αμέσως μετά μια ισχυρή έκρηξη. Ο δράστης προσπάθησε να πετάξει τη χειροβομβίδα μέσα στην αίθουσα όπου πραγματοποιόταν η εκδήλωση σπάζοντας το τζάμι.

Ευτυχώς, το τζάμι δεν έσπασε με αποτέλεσμα η χειροβομβίδα να πέσει στο παρτέρι πουβρισκόταν κάτω από το παράθυρο και να εκραγεί προκαλώντας μόνο υλικές ζημιές, σε αντίθεση με την προφανή και σαφέστατη πρόθεση του δράστη να προκαλέσει μακελειό..

Θεωρούμε ότι η δολοφονική επίθεση της 24ης Φεβρουαρίου δεν στρέφεται μόνο κατά του Στεκιού Μεταναστών, του Δικτύου, του Συνδέσμου Αντιρρησιών και των άλλων κινηματικών συλλογικοτήτων που λειτουργούν στο κτίριο της Τσαμαδού 13.

Με «σιδηρού βραχίονα» τις φασιστικές παρακρατικές συμμορίες, το κράτος και το πολιτικό σύστημα, η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, η πλειονότητα των ΜΜΕ και οι ποικίλοι θιασώτες «του νόμου και της τάξης» προσπαθούν να συκοφαντήσουν, να εκφοβίσουν και να καταστείλουν το κίνημα που βγαίνει από την εξέγερση του Δεκέμβρη. Ένα κίνημα μαζικό, μαχητικό και πολύμορφο, που διαχέεται στους εργαζόμενους, τους «απασχολήσιμους» και τη νεολαία, ντόπια και μεταναστευτική, ένα κίνημα που στέκεται όρθιο απέναντι στα ΜΑΤ και τα χημικά, πραγματοποιεί δεκάδες καταλήψεις και παρεμβάσεις αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα.

Επιμένουμε ότι η κρατική και φασιστική τρομοκρατία πηγαίνουν χέρι χέρι, ότι συναντιούνται στους παρακρατικούς μηχανισμούς και κέντρα. Γι’ αυτό η ατιμωρησία των αστυνομικών της «ζαρντινιέρας», η στυγνή δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οι τόνοι χημικών στους διαδηλωτές του Δεκέμβρη, αλλά και στους αγωνιζόμενους Κρητικούς αγρότες, οι δολοφονικές καταδιώξεις μεταναστών από αστυνομικούς στο Τμήμα Αλλοδαπών της Π. Ράλλη αλλά και στο Αιγαίο και τον Έβρο, η αστυνομική βαρβαρότητα απέναντι στους κατοίκους της Λευκίμμης στην Κέρκυρα, οι συνεχιζόμενες προφυλακίσεις πολλών διαδηλωτών της εξέγερσης και η δίωξη ορισμένων από αυτούς με τον τρομονόμο πάνε χέρι χέρι με τη δολοφονική επίθεση του Χρυσαυγίτη Περίανδρου κατά του αγωνιστή Δημήτρη Κουσουρή και των συντρόφων του, τις αλλεπάλληλες φασιστικές επιθέσεις σε μετανάστες, αριστερούς και αναρχικούς, στέκια και καταλήψεις, τη μαφιόζικη δολοφονική επίθεση κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα, τη συνεχή κοινή δράση αστυνομικών και φασιστών. Γι’ αυτό οι ποικίλοι κρατικοί αξιωματούχοι και τηλεεισαγγελείς ουρλιάζουν για το πανεπιστημιακό άσυλο και τη «διάλυση του κράτους», για την «τρομοκρατία των Εξαρχείων» και την «ασφάλεια των πολιτών», αλλά σιωπούν για τη λεηλασία των ζωών μας, την εργοδοτική ασυδοσία, την κρατική καταστολή και τη φασιστική παρακρατική τρομοκρατία.

Αυτοί που ευθύνονται για την κρίση, τις απολύσεις, την ακρίβεια, την ανεργία και το δουλεμπόριο εργαζομένων δεν μπορούν να μιλούν για «ασφάλεια» και «πλιάτσικο», είναι τρομοκράτες και δολοφόνοι.

Δηλώνουμε ότι ο αγώνας μας ενάντια στην κρατική, κυβερνητική και φασιστική τρομοκρατία συνεχίζεται και δυναμώνει. Με μαζικούς, ενωτικούς και μαχητικούς αγώνες αντιτασσόμαστε στο σύστημα της βαρβαρότητας, διεκδικούμε μια ζωή που να μας αξίζει.

Μόκο

Σύσσωμο το "πολιτικό" σώμα έτρεξε να καταδικάσει την επίθεση στην εφημερίδα Απογευματινή. Όπως και τις τελευταίες εβδομάδες γενικά το κάνουν για όλες εκείνες τις "κινήσεις" (γνήσιες ή προβοκατόρικες) που έχουν στόχο κάποια "μέρη του συστήματος". Αν θυμάστε, οι διανοούμενοι του τόπου (Δοξιάδης, Τσατσόπουλος και λοιποί) βγήκαν να καταδικάσουν τις διακοπές θεατρικών παραστάσεων και τον τραμπουκισμό απέναντι στον καθηγητή Πανούση. Κανείς τους όμως δεν βγήκε να καταδικάσει την επίθεση με χειροβομβίδα στην εκδήλωση του ΣΑΣ (Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης) στο στέκι των μεταναστών στα Εξάρχεια, επίθεση με προφανή δολοφονική πρόθεση.

Τα συμπεράσματα και η οργή δικά σας...


(Προσθήκη: Τα παραπάνω τα έγραψα πριν διαβάσω το άρθρο του Μανδραβέλη {εδώ}... ο οποίος αναφέρεται στο γεγονός της επίθεσης... αλλά για να μιλήσει παρακάτω για τις μικρο-παραβατικότητες, το άβατο των Εξαρχείων, την απόδραση του Παλαιοκώστα και την κακή γενικά κατάσταση του κράτους. Ούτε κουβέντα για την πιθανότητα η επίθεση να είχε καταλήξει σε μακελειό. Είναι ο ίδιος αρθρογράφος που χτυπιόταν και ωρυόταν επειδή οι εξεγερμένοι της Λυρικής Σκηνής είχαν διακόψει την κυκλοφορία... τι είπαμε για την Καθημερινή; Α... μαύρη καθεστωτική φυλλάδα).

Barbara E.

Η Barbara E., δούλευε σε σούπερ μάρκετ. Την απέλυσαν λόγω κατάχρησης εξουσίας. Καταχράστηκε την θέση της ως ταμεία αφού διέπραξε κλοπή της τάξης των 1.30 ευρώ (και μάλιστα σε μορφή κουπονιών). Το δικαστήριο έκρινε σωστή την απόλυση.


Σχόλιο: πόσο σχετικές είναι οι έννοιες τελικά!!! (σιγά την έκπληξη).


Ένα είναι σίγουρο: ο πόλεμος είναι άνισος...

...αλλά έχουν δημιουργηθεί επιτροπές αλληλεγγύης και δουλεύουν πάνω στο ζήτημα. Κάποια στιγμή πρέπει να καταδικαστούν ορισμένοι για εγκλήματα (ταξικού) πολέμου.

Δολοφονική επίθεση με χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών

Αναδημοσιεύω την ανακοίνωση του Δικτύου για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα:

Χτες το βράδυ 24/2/09 στις 10:05 «άγνωστοι» πέταξαν χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών που βρίσκεται στην οδό Τσαμαδού στα Εξάρχεια (στον ίδιο χώρο στεγάζονται και τα γραφεία του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα). Εκείνη την ώρα το Στέκι ήταν γεμάτο κόσμο μιας και είχε ανοιχτή εκδήλωση ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης και συνεδρίαζε το συντονιστικό της οργάνωσης μας. Η επίθεση δεν είχε θύματα από καθαρή τύχη δεδομένου ότι η χειροβομβίδα δεν μπόρεσε να σπάσει το διπλό τζάμι του παραθύρου, έκανε γκελ, και τελικά έσκασε στη ζαρντινιέρα που βρίσκεται μπροστά στο κτίριο.

Η χτεσινή φασιστική παρακρατική δολοφονική επίθεση εντάσσεται στη γενική προσπάθεια καθεστωτικής αντεπίθεσης μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Όλο το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε την όξυνση της κρατικής και παρακρατικής βίας καθώς και μια εκστρατεία μαύρης προπαγάνδας ενάντια στους χώρους αντίστασης («η άκρα Αριστερά είναι υπεύθυνη για τη βία»). Οι «άγνωστοι» που πέταξαν τη χειροβομβίδα δεν στρέφονται μόνο εναντίον μας, αλλά ενάντια συνολικά στο ανταγωνιστικό κίνημα, σε όσους και όσες εξεγέρθηκαν το Δεκέμβρη, σε όσες και όσους αρνούνται έμπρακτα τη δικτατορία των αγορών και τη «δημοκρατία» του ροπάλου.

Είναι μάλλον περιττό να πούμε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω, είναι μάλλον περιττό να δηλώσουμε ότι το παρακράτος θα πάρει την απάντηση που του αξίζει

Αθήνα 25 Φεβρουαρίου 2009

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Οικονομία και προστατευτισμός

Τελευταία ακούμε όλο και πιο συχνά περί προστατευτισμού και πόσο κακός είναι για την οικονομία. Προστατευτισμός όμως πάντα υπήρχε (κεκαλυμμένος). Δείτε τις επιθέσεις του νεο-φιλελευθερισμού τα τελευταία χρόνια: δεν θα μπορούσαν να έχουν γίνει όλα αυτά χωρίς συγκεκριμένες πολιτικές-κρατικές κινήσεις που να ευνοούν συγκεκριμένα κοινωνικά συμφέροντα. Και λέω κεκαλυμμένος γιατί δεν είχε σαφή στόχο: ήταν υπέρ γενικά του κεφαλαίου με αόριστο τρόπο. Τότε τι φοβούνται από τον προστατευτισμό; Λέτε να φοβούνται το ότι θα "βρωμίσουν" την ιδεολογία τους με "σοσιαλιστικές κορώνες";
Ο νέος αυτός φόβος περί προστατευτισμού έχει αλλού τον πυρήνα του: στον ανταγωνισμό των εθνών-κρατών και των εθνικών κεφαλαίων. Η εμφάνιση πάλι της λειτουργίας των δομών αυτών θα απο-ιδεολογικοποιήσει την αόρατη χείρα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου που ως ιδεολογία έχει ως εξής: η δράση του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου είναι πιο δυνατή από κάθε έθνος-κράτος που προσπαθεί να του σταθεί εμπόδιο. Θα αποδυθεί η ιδεολογία της ανεμπόδιστης επέκτασης της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και θα θέσει πάλι τον κοινωνικό ανταγωνισμό στα όρια των επικρατειών των εθνών-κρατών... και εν συνεχεία στα εθνικά και ντόπια αφεντικά. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός θα αποκτήσει με αυτόν τον τρόπο άλλη δυναμική... θα γίνει πιο τοπικός, πιο συγκεκριμένος. Επικίνδυνο για τέτοιες εποχές (για τα αφεντικά επικίνδυνο).
------
Πέρα το ότι ένας εμφανής προστατευτισμός θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε οικονομικούς (εθνικούς) πολέμους, ίσως όμως οδηγήσει και σε εθνικούς στρατιωτικούς πολέμους. ..

Ε.ξεγερμένη Λ.αϊκή Σ.κηνή

Όταν συμβαίνει μια εξέγερση, συμβαίνει πάντα και το αντίθετό της: Αντι-εξέγερση. Δεν θα μπω στην μαζική και ενορχηστρωμένη αντι-εξέγερση του Δεκεμβρίου που έγινε από όλες τις μεριές, δεξιά, "αριστερά", πάνω, κάτω, πλαγίως και σταυρωτά. Θα σταθώ στην πιο πρόσφατη και που είναι και αντιπροσωπευτική. Την αντι-εξέγερση ενάντια στην Ε.ξεγερμένη Λ.αϊκή Σ.κηνή (εδώ).
Ούτε θα χρειαστεί πολλά αποκόμματα εφημερίδων και πολλούς συγγραφείς. Μια εφημερίδα αρκεί και 2 δημοσιοκάφροι: Ρηγόπουλος (εδώ) και Μανδραβέλης (εκεί).

Πρώτο χαρακτηριστικό της αντι-εξέγερσης: υποτίμηση, υποβίβαση, κακοχαρακτηρισμός και γενικά πρόσδοση αρνητικού προσήμου στους δρώντες. Οι λέξεις και οι φράσεις που χρησιμοποιούν οι 2 δημιο-γράφοι:

"...παιδιά...", "...Μια πρωτοβουλία ανθρώπων των τεχνών (θεωρώντας τέχνη τη ζωή του καθενός)..."...αυτοαποκαλούμενοι..."...εξεγερμένοι με νταούλια..."

κλπ κλπ κλπ...

Δεύτερο χαρακτηριστικό της αντι-εξέγερσης: απομόνωση, περιθωριοποίηση και γενικά παρουσίαση των δρώντων ως εχθροί του συνόλου.

"... γιατί η επιθυμία του ενός θα πρέπει καταχρηστικά να οδηγεί στην κατάλυση του κοινωνικού ρόλου του άλλου...", "...επιθυμίες των υπολοίπων..."

κλπ κλπ κλπ

Τρίτο χαρακτηριστικό της αντι-εξέγερσης: διατήρηση της τάξης (υπονοείτε).
-------------
Πρέπει να σημειωθεί ότι η λειτουργία του να υποτιμήσεις κάποιο γεγονός ή κάποιους ανθρώπους συμβαδίζει και με την υποτίμηση του γεγονότος μιας ενδεχόμενης καταστολής τους. Δεν θα θιχτεί το "δημοκρατικό" αίσθημα όταν κατασταλθούν υποδεέστερα όντα: μην ξεχνιόμαστε η "Δημοκρατία μας" είναι η δημοκρατία των ίσων, που όμως δεν τυγχάνουν όλοι να είναι ίσοι μεταξύ τους.
Σε όλη την φιλολογία της αντι-εξέγερσης υπάρχουν δυο υποκείμενα: το υποκείμενο που δρα (οι εξεγερμένοι) και το Υποκείμενο που είναι δέκτης της δράσης. Τα δρώντα υποκείμενα τα ξέρουμε: κάποιοι ανάξιοι που δρουν εις βάρος της κοινωνίας......Αχα...... να το δεύτερο Υποκείμενο: η κοινωνία. Όλοι αυτοί που κυκλοφορούν και ταλαιπωρούνται όταν κλείνουν οι δρόμοι... Όλοι αυτοί οι κακομοίρηδες που ζημιώνονται από τις διάφορες δράσεις... Αυτή και αν δεν είναι μια μεγάλη πολύ μεγάλη αφαίρεση. Αυτή και αν δεν είναι η μεγάλη πληγή των ανθρώπων: το να υπάρχουν κάποιοι που να παίρνουν ρόλο αντιπροσώπου αυτής της αφαίρεσης. Και ο ρόλος αυτός να γίνεται και αποδεκτός (από κάποια μερίδα).

Το ότι ασχολούμαι με αυτό το ζήτημα είναι επειδή θεωρώ ότι εδώ είναι η καρδιά του ολοκληρωτισμού: οι εκφάνσεις του Όλου να μην τίθενται ως ικανά μέρη για την επίδρασή τους πάνω στο Όλο, γιατί δεν αντιπροσωπεύουν το Όλο ή τουλάχιστον την πλειοψηφία του. Ένα Όλο που κινείτε βάσει εξωγενών επιταγών και ως εκ τούτου η λειτουργία του είναι αόριστη. Αλλά ο αντιπρόσωπος ή ο εκπρόσωπος ή το νομιμοποιημένο μέρος μπορεί. Και μπορεί όχι βάσει τις επιταγές των μερών του Όλου (αφού δεν είναι άξια προσοχής) αλλά βάσει του ίδιου του Όλου. Το ίδιο το Όλο όμως τι άλλο είναι εκτός από το ίδιο το σύστημα το οποίο πρέπει να διατηρηθεί; Και έτσι το σύστημα ως κάτι που εκφεύγει των μερών νομιμοποιείτε να λειτουργεί εις βάρος όλων εκείνων των μερών που είναι σχεδιασμένο να κάνει. Με άλλα λόγια ζούμε σε ένα σύστημα σχεδιασμένο για την εκμετάλλευση και κανείς δεν είναι σε άξια θέση να δράσει (νομιμοποιημένα) απέναντι στο Όλο. Δηλαδή μάγκες μου "εγκλωβιστήκατε σε κάποια τερτίπια λογικής" και δεν ξέρετε τι να κάνετε...
Με την λογική του κατακερματισμού των προλεταριακών ομάδων κάθε φορά που μια ομάδα δρα, υποτίθεται δρα εις βάρος των άλλων ομάδων (ακόμα και των προλεταριακών ομάδων). Έτσι μας λένε. Εμείς πως απαντάμε;

Το ρίσκο και το τίμημα

Το ρίσκο και το τίμημα, Του Αλεξη Παπαχελα (εδώ).

Ο καθεστωτικός δημοσιογράφος μας μάς ψιθυρίζει στο αυτί (οι τονισμοί δικοί μου):

Οσο σκληρό και αν ακούγεται, η σοφία του καπιταλιστικού μοντέλου βασίζεται στην αρχή ότι το «σύστημα» πρέπει πού και πού να αφήνει κάποιους να πέφτουν έξω ή τέλος πάντων να πληρώνουν για λανθασμένα ρίσκα που πήραν.

Πόσο καλά ξέρει να κρύβει τα πράματα!!! Με το που και που κρύβει ένα δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού: την επέκταση, και ακόμα ένα, την συσσώρευση.
Η επέκταση, προϋποθέτει καινούρια, παρθένα εδάφη. Νέα εδάφη, δηλαδή, νέους τομείς που να δημιουργούν αγορά. Ό,τι κοινωνικό μπορεί να υπάρξει πρέπει να υπαχθεί στην καπιταλιστική σχέση: όλες οι ανθρώπινες δηλαδή σχέσεις πρέπει να γίνουν καπιταλιστικές σχέσεις. Σχέσεις μεταξύ προϊόντων και αφεντικών.
Ό,τι φυσικό μπορεί να υπάρξει πρέπει να υπαχθεί στον καπιταλιστικό τρόπο εκμετάλλευσης: όλοι οι φυσικοί πόροι πρέπει να είναι εμπορεύσιμοι.
Όλα τα παραπάνω προφανώς έχουν τα όριά τους. Και όταν ο καπιταλισμός σκουντουφλά στα όριά του τότε εισέρχεται σε κρίση. Δεν το θέλει αλλά συμβαίνει ως ενδογενής αδυναμία του. Τι; Αδυναμία; Μα η σοφία του καπιταλιστικού συστήματος... Το καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει σοφία: η ψυχή του είναι η επικράτηση. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Επικράτηση μέσα σε ένα στίβο ανταγωνισμού. Το που και που του παπαhellα είναι μια εσκεμμένη απόκρυψη του δομικού σφάλματος του καπιταλισμού. Γιατί τί σημαίνει που και που; Όταν γουστάρει; Και πότε γουστάρει; Και για πόσο θα γουστάρει; Δεν μας το λέει αυτό.
Αφήνει κάποιους να πέσουν... να πέσουν από το μπαλκόνι; Ή να πέσουν από μια κοινωνική τάξη σε μια άλλη; Και αυτοί οι κάποιοι είναι όσοι έχουν κάνει λανθασμένα ρίσκα μας λέει. Στην ιστορία του καπιταλισμού και των κρίσεών του συνήθως άλλοι την πληρώνουν: οι προλετάριοι που ποτέ δεν έχουν πάρει ούτε το παραμικρό ρίσκο. Οι προλετάριοι που στο μόνο που έχουν φταίξει είναι (παθητικά) που γεννήθηκαν από λάθος μήτρα σε λάθος χρόνο και σε λάθος τόπο [και (ενεργητικά) που δεν ρίχνουν μια φάπα σε όλους αυτούς τους καταληστευτές]. Με αυτό αποκρύπτεται το γεγονός ότι η δομή του κρατικού μηχανισμού και της "πολιτικής" ηγεσίας ως θεματαφύλακας του "αόριστου" καπιταλισμού πριμοδοτούν συγκεκριμένους κύκλους συμφερόντων: που σημαίνει ότι ό,τι μαλακία και να έχουν κάνει (λανθασμένα ρίσκα) κάποιος θα είναι εκεί για να τους σώσει. Άρα το κάποιους δεν είναι κάποιους. Είναι όλοι οι άλλοι εκτός από αυτούς που "αβαντάρει" το κράτος ως διαχειριστής των κοινωνικών σχέσεων. Αυτό το λέει λίγο παρακάτω:

Ούτε οι μέτοχοί τους, ούτε και τα στελέχη θα τιμωρηθούν, γιατί το κράτος αναλαμβάνει πλήρως να καλύψει τα ρίσκα τους.

Αλλά θεωρεί ότι ένα τέτοιο μοντέλο δεν είναι βιώσιμο. Ο κρατικός παρεμβατισμός είναι κακός. Είναι κακός μόνο όσο δεν αφήνει το κεφάλαιο να ρυθμίσει μόνο του τις υποθέσεις του. Αλλά αυτό το κεφάλαιο πως παράχθηκε; Το κράτος δεν συνέβαλε στην συσσώρευση του πλούτου;

Παρακάτω όμως ο παπαχελάς μας εκπλήσσει:

Το σύστημα αναπτύσσεται, κάνει υπερβολές, φτάνει στα άκρα, «καίγεται» και ξαναγεννιέται μέσα από την καταστροφή όσων έκαναν μοιραία λάθη.

Μας εκπλήσσει εν μέρει. Άρα ξέρει ότι ο καπιταλισμός φτάνει στα άκρα. Αλλά μας λέει ότι αυτό γίνεται επειδή κάποιοι έκαναν λάθη. Πάλι τα ίδια.
Το παραπάνω είναι περιγραφή μιας αλληλουχίας καταστάσεων του καπιταλισμού. Στον καπιταλισμό κανένας δεν κάνει μοιραία λάθη. Όλα επιτρέπονται, σχεδόν. Στον καπιταλισμό απλώς δεν επικρατούν όλοι. Και το σύστημα καίγεται γιατί έχει φτάσει στα άκρα του όχι επειδή κάποιοι έκαναν μοιραία λάθη, αλλά γιατί έχει φτάσει στο όριο της εκμετάλλευσης (και για αυτό πιέζει για χαμηλότερους μισθούς και για αυτό προβαίνει σε απολύσεις). Γιατί ο πλούτος έχει συσσωρευτεί, έχει συγκεντρωθεί. Δεν έχει άλλα περιθώρια κέρδους. Δεν μπορεί να κερδίζουν πολλοί, τα πράματα υποχωρούν ώσπου να επικρατήσουν πραγματικά λίγοι.

Τέλος:

Το κράτος πρέπει τέλος να προστατεύσει τους αδύναμους και να επιτελέσει τον κοινωνικό του ρόλο. Το κράτος δεν πρέπει να μπλέκεται με τις δουλειές του κεφαλαίου. Έτσι λένε οι φιλελεύθεροι.

Πρέπει να προστατεύει τους αδύναμους: πως; Προλεταριοποιόντας τους;
...και να επιτελέσει τον κοινωνικό του ρόλο: όταν εξεγείρονται οι προλετάριοι δηλαδή να φυλάει την τάξη και την ασφάλεια. Με άλλα λόγια να χύνει αίμα για να διατηρηθεί ένα σοφό σύστημα. Ένα σύστημα που είναι για λίγους (και για αυτό είναι σοφό).

Katsiaficas George - Η ανατροπή της πολιτικής

... εδώ θα βρείτε το βιβλίο του George Katsiaficas -The Subversion of Politics: European Autonomous Social Movements and the Decolonization of Everyday Life (Η ανατροπή της πολιτικής: Ευρωπαϊκά Αυτόνομα Κοινωνικά Κινήματα και η Αποαποικιοποίηση της Καθημερινής Ζωής).

Το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει και στην ελληνική γλώσσα από τις εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα.