...

ΟΗΕ: Σε κίνδυνο η διατροφική ασφάλεια λόγω κλιματικής αλλαγής... (εδώ).

Οι κλιματικές αλλαγές όλο και περισσότερο θεωρούνται πιο δεδομένες από κάποιους, αλλά επίσης όλο και πιο πολύ αμφισβητούνται από άλλους. Δεν αμφισβητούνται αυτές καθ' εαυτές, αλλά τα αίτια που τις προκαλούν όπως και οι επιπτώσεις τους (στο περιβαλλοντικό και κοινωνικό επίπεδο).
Στην προκειμένη περίπτωση, για την διατροφή, ο ΟΗΕ μας λέει ότι λόγω των κλιματικών αλλαγών θα υπάρξει επισιτιστικό πρόβλημα. Και το πρόβλημα αυτό θα το υποστούν οι φτωχότερες και πιο ευάλωτες χώρες.

Οι κλιματικές αλλαγές, σαν όλα τα "μεγάλα" προβλήματα του "κόσμου" είναι διαχειρίσιμα. Αυτό τι σημαίνει; Ότι τους προσδίδονται άλλα χαρακτηριστικά από αυτά που έχουν, ιδεολογικοποιώντας τα και χρησιμοποιώντας τα για κάλυψη των πολιτικών πρακτικών που βρίσκονται πίσω από τα μεγάλα προβλήματα.
Για παράδειγμα η ερημοποίηση. Όντως υπάρχει ένα τέτοιο φαινόμενο. Αλλά αναρωτήθηκε κανείς ότι η ερημοποίηση μπορεί να μην είναι κλιματικό-περιβαλλοντικό φαινόμενο αλλά κοινωνικό; Κοινωνικό γιατί η δεδομένη πρακτική (γεωργική-οικονομική), που ωθείται από την λογική του κέρδους (άρα και της συντήρησης καθεστώτος σπάνης αγαθών), επιτάσσει την εγκατάλειψη των γαιών και την ερημοποίησή τους, ή την χρήση τους με τέτοιο τρόπο που απλώς δεν μπορεί να διατηρηθεί ο βιολογικός κύκλος-ισορροπία τους.
Ειδικά σε καιρούς οικονομικής κρίσης, η καταστροφή προϊόντων είναι μια επιβεβλημένη πρακτική για να μπορέσουν να φτάσουν οι τιμές σε επίπεδα κερδοφορίας. Και αυτό έχει ολέθριο αντίκτυπο στους προλετάριους. Η εμπειρία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στον μεσοπόλεμο το στηρίζει αυτό.

Επίσης το ζήτημα με το διοξείδιο του άνθρακα.
Όντως υπάρχει συσσώρευση και αύξηση της συγκέντρωσής του στην ατμόσφαιρα. Αλλά δεν είναι καθόλου σαφές αν επιδρά, όσο διατείνονται κάποιοι, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Με αυτή την έννοια είναι ένα μεγάλο πεδίο για την πολιτική του χρησιμοποίηση.

Αλλά η ιδεολογική χρήση όλων αυτών των περιβαλλοντικών ζητημάτων έχει σαν κύριους σκοπούς 1) να δημιουργήσει την αίσθηση της παγκοσμιότητας των αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν 2) να αποκρύψουν τις κοινωνικό-οικονομικές ζημιές του καπιταλιστικού συστήματος και 3) να αποτελέσουν πάτημα για την αναδιάρθρωσή του.

Με άλλα λόγια, οι κλιματικές αλλαγές γίνονται σύμμαχος για τον καπιταλισμό: οι καταστροφές που θα πρέπει να δημιουργήσει (ακριβώς αυτό: δημιουργική καταστροφή, αλλά όχι με την έννοια της καταστροφής των αγορών και την δημιουργία άλλων, αλλά με την έννοια της δημιουργίας αγοράς της καταστροφής και της καταστροφής μέσω του ανταγωνισμού) δεν θα είναι από αυτόν, αλλά από την υπερθέρμανση του πλανήτη.

...

Η ζωή, λένε, είναι γεμάτη αντιφάσεις.
Ναι, όντως είναι.

Αλλά κάποιες αντιφάσεις δεν είναι αντιφάσεις...
...αλλά πολιτική διαχείριση.
Παράδειγμα: ο Ομπάμα.
Που μόλις παρέλαβε το Νόμπελ Ειρήνης ενώ ταυτόχρονα στέλνει άλλους 30.000 φονιάδες-στρατιώτες στο Αφγανιστάν για να διευρύνει τον Πόλεμο.

Αν η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις, όπως Μίσος-Αγάπη, ο καπιταλισμός είναι από τα πάνω μέχρι τα κάτω συνεπής: Κυριαρχία-Πόνος, Πόνος-Θάνατος.

...

Όταν μιλάμε και αναφερόμαστε στο Σύστημα, δεν έχουμε κατά νου κάποιο εκ των προτέρων σχεδιασμένο και αλγοριθμικό κοινωνικό μόρφωμα. Τουναντίον, μιλάμε για ένα δίκτυο ρευστών κοινωνικών σχέσεων που την κάθε του στιγμή την καθορίζει ο συσχετισμός των δυνάμεων: υπέρ του ενός ή του άλλου. Και οι πολιτικοί θεσμοί, όπως τα συντάγματα, οι νόμοι κλπ και φυσικά η ερμηνεία τους, ακολουθούν ακριβώς αυτό το μοτίβο: τίποτα δεν είναι δεδομένο και άπαξ. Όλα εξαρτώνται από τον προσδιορισμό και τον επαναπροσδιορισμό των πραγμάτων και των αληθειών. Όλα υπηρετούν τις δυνάμεις που καθορίζουν την ισχύ και την αξία τους. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός παρεμβαίνει στο σημείο εκείνο που πρέπει να οδηγήσει τα πράγματα προς την μια ή την άλλη πλευρά. Και οι έντονα πολιτικές περίοδοι χαρακτηρίζονται ακριβώς από αυτό: από τον ανταγωνισμό του ποιος θα αποκτήσει το πάνω χέρι για να επαναπροσδιορίσει τα πράγματα προς όφελός του.
Πέρα από την ιδεακή υφή των πραγμάτων υπάρχει και η πραγματική: η έμπρακτη επιβολή των σχέσεων. Όταν η ιδεολογία αποτυγχάνει να πείσει τους υποτελείς, αναλαμβάνει η βία. Η κρατική βία. Όταν η πολιτική αντιπροσώπευση περνά κρίση, τότε το σύστημα κυριαρχίας καταφεύγει στα μέσα (όποια μέσα) που θα του επιτρέψει να συνεχίσει να υφίσταται.

Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει μετά τον περσινό Δεκέμβρη είναι η πολιτικοποίηση ευρύτερων κοινωνικών κομματιών και την αντίδραση των κυρίαρχων σε αυτό το γεγονός. Τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει μαζεμένοι αγώνες και διεκδικήσεις όσοι δεν έχουν συμβεί τα 10 προηγούμενα. Και όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση (για να μην ξεχνιόμαστε) τόσο θα πολιτικοποιούνται οι συμπεριφορές: η κρίση ως πεδίο ανασχηματισμού αναδύει τις επιλογές σε κοινωνικό επίπεδο. Οι πολιτικές επιλογές, ως "αυθαίρετες", ενέχουν τον ανταγωνισμό γιατί ακριβώς δεν υπάρχουν εκ των προτέρων και ούτε είναι δεδομένες. Υπάρχουν απλώς οι κατευθύνσεις και οι προεργασίες τους. Υπάρχουν οι μηχανισμοί που ωθούν προς μια κατεύθυνση.
Έχει σημασία σε περιόδους ανασχηματισμού η διαπραγματευτική δύναμη αυτών που αναζητούν έναν καλύτερο κόσμο για όλο τον κόσμο, να είναι ισχυρή και πιεστική. Ει δυνατόν και ανατρεπτική. Έχει σημασία σε πολιτικούς καιρούς, η παρουσία των κοινωνικών κινημάτων να είναι αισθητή. Ει δυνατόν και ανατρεπτική.

Αυτές τις μέρες υπάρχει, από την μεριά της κυριαρχίας, ένας επαναπροσδιορισμός των κατασταλτικών μέσων. Η πρόληψη αντί της θεραπείας, δεν είναι μόνο ιδεολογία του υγειινισμού. Είναι μια νέα μορφή μεταφυσικού φασισμού. Ό,τι μπορεί να αποτραπεί ας αποτραπεί. Η θρησκευτικού τύπου προσέγγιση των πραγμάτων με την πρόληψη εδράζεται στο γεγονός ότι όποιος πείθει ότι κατέχει την γνώση για τα μέλλοντα, αυτός μπορεί να τα προλαμβάνει επίσης.
Το κρατικό ιερατείο, έχει πάρει ήδη θέση.

...

Όταν ο φασισμός φοράει καπότα δημοκρατισμού (εδώ)...

...

Μια μέρα πριν την "επέτειο" της δολοφονίας του Γρηγορόπουλού, ο κρατικός μηχανισμός στήνει σκηνικό έντασης: τα τάγματα ασφαλείας επιτέθηκαν, σπάζοντας πόρτες και τζάμια, στο αυτοδιαxειριζόμενο στέκι στο Κερατσίνι. Επίσης, υπήρξαν μαζικές προσαγωγές διαφόρων ατόμων στα Εξάρχεια. Επίσης έχουν, λέει, στήσει κάμερες στο κέντρο της Αθήνας, για live μετάδοση των γεγονότων που ΘΑ γίνουν.

Πάλι θα παίξουν οι τηλεοράσεις φωτιές. Πάλι το θέαμα θα επιτύχει το σκοπό του: να ρίξει την περσινή εξέγερση στη φωτιά της παραποίησης και της διαστρέβλωσης. Να αναβάλει για ακόμα μια φορά την σκέψη για τα αίτια. Πάλι θα εστιάσει στα αποκαΐδια, ξεζουμάροντας από τα πολιτικά υποκείμενα, τους εξεγερμένους.

Πάλι οι κυρίαρχοι θα επιβάλουν τους όρους τους: καμιά άρνηση, καμιά αντίδραση και αντίσταση δεν θα ξεφύγει από τον παραμορφωτικό τους φακό. Κανένας υποτελής δεν πρέπει να κοιτάξει αλλού, παρά μόνο στον φακό τους, να στηθεί, να χαμογελάσει, να κάψει και μετά, αφού γυρίσει σπίτι, να δει στις ειδήσεις των οχτώ τα κατορθώματά του.

Και το κακό είναι ότι θα τσιμπήσουν πολλά επαναστατημένα ψάρια.

Οι εξεγέρσεις δεν γίνονται με ραντεβού.