Απαγόρευση του καπνίσματος.
Σε άλλες χώρες έχει μερικά χρόνια που έχει εφαρμοστεί. Στην Ελλάδα υποτίθεται θα γίνει σε λίγο καιρό. Από μια πρώτη ματιά, όλοι οι μη-καπνιστές (αλλά και ορισμένοι καπνιστές) δεν έχουν κανένα λόγο να αντιτίθενται σε αυτό το νομοθετικό μέτρο. Τουναντίον. "Επιτέλους", θα πουν... "καιρός να βάλει κάποιος χέρι σε όλους αυτούς τους καπνιστές που επιβάλλονται, μέσω του καπνού, στα σώματα των άλλων, των διπλανών τους, κάνοντάς τους παθητικούς καπνιστές" κλπ.
Αλλά η καρδιά του ζητήματος δεν είναι στο να επιβληθεί τελικά ο μη-καπνιστής πάνω στον καπνιστή, αλλά είναι (ακόμα μια φορά) στον διαμεσολαβητικό ρόλο που παίρνουν οι κρατικοί νόμοι και στην ολοκληρωτική επιβολή των νόμων σε επίπεδο καθημερινότητας και συμπεριφοράς: μετά του ου φονεύσεις, ου κλέψεις έρχεται το ου καπνίσεις... και δεν είναι ου καπνίσεις αόριστα, είναι ου καπνίσεις σε δημόσιους χώρους.
Η απαγόρευση αυτή αφενός έχει την τάση να τονίζει την ελευθερία στον ατομικό χώρο με το να θέτει τα ανυπέρβλητα και προαποφασισμένα όρια της κοινωνικής συνύπαρξης και αφετέρου έχει την τάση να διασπάει τους χώρους με το να τους ενοποιεί υπό την σκιά της καθολικότητας των νόμων. Διασπάει τους χώρους αποτρέποντας τους ανθρώπους να αποφασίζουν αν το κατά πόσο θα επιτραπεί το κάπνισμα ή όχι (ή οτιδήποτε άλλο). Τους διασπάει γιατί η συμπεριφορά είναι προδιαγραμμένη: απαγορεύεται το κάπνισμα.
Προσωπικά προσπαθώ να βρίσκομαι στον αντίποδα των απαγορεύσεων και ειδικά των κρατικών νομοθετημένων απαγορεύσεων. Κάθε χώρος (ακόμα και τα καφενεία) θα πρέπει να είναι σε θέση να αποφασίζουν ή να θέτουν τους κανόνες τους ανάλογα με τα άτομα που υπάρχουν την δεδομένη στιγμή. Να προσαρμόζονται ανά πάσα στιγμή στις ορέξεις των ανθρώπων που γεμίζουν τον χώρο και όχι να προεξοφλούνται οι συμπεριφορές.
Σε άλλες χώρες έχει μερικά χρόνια που έχει εφαρμοστεί. Στην Ελλάδα υποτίθεται θα γίνει σε λίγο καιρό. Από μια πρώτη ματιά, όλοι οι μη-καπνιστές (αλλά και ορισμένοι καπνιστές) δεν έχουν κανένα λόγο να αντιτίθενται σε αυτό το νομοθετικό μέτρο. Τουναντίον. "Επιτέλους", θα πουν... "καιρός να βάλει κάποιος χέρι σε όλους αυτούς τους καπνιστές που επιβάλλονται, μέσω του καπνού, στα σώματα των άλλων, των διπλανών τους, κάνοντάς τους παθητικούς καπνιστές" κλπ.
Αλλά η καρδιά του ζητήματος δεν είναι στο να επιβληθεί τελικά ο μη-καπνιστής πάνω στον καπνιστή, αλλά είναι (ακόμα μια φορά) στον διαμεσολαβητικό ρόλο που παίρνουν οι κρατικοί νόμοι και στην ολοκληρωτική επιβολή των νόμων σε επίπεδο καθημερινότητας και συμπεριφοράς: μετά του ου φονεύσεις, ου κλέψεις έρχεται το ου καπνίσεις... και δεν είναι ου καπνίσεις αόριστα, είναι ου καπνίσεις σε δημόσιους χώρους.
Η απαγόρευση αυτή αφενός έχει την τάση να τονίζει την ελευθερία στον ατομικό χώρο με το να θέτει τα ανυπέρβλητα και προαποφασισμένα όρια της κοινωνικής συνύπαρξης και αφετέρου έχει την τάση να διασπάει τους χώρους με το να τους ενοποιεί υπό την σκιά της καθολικότητας των νόμων. Διασπάει τους χώρους αποτρέποντας τους ανθρώπους να αποφασίζουν αν το κατά πόσο θα επιτραπεί το κάπνισμα ή όχι (ή οτιδήποτε άλλο). Τους διασπάει γιατί η συμπεριφορά είναι προδιαγραμμένη: απαγορεύεται το κάπνισμα.
Προσωπικά προσπαθώ να βρίσκομαι στον αντίποδα των απαγορεύσεων και ειδικά των κρατικών νομοθετημένων απαγορεύσεων. Κάθε χώρος (ακόμα και τα καφενεία) θα πρέπει να είναι σε θέση να αποφασίζουν ή να θέτουν τους κανόνες τους ανάλογα με τα άτομα που υπάρχουν την δεδομένη στιγμή. Να προσαρμόζονται ανά πάσα στιγμή στις ορέξεις των ανθρώπων που γεμίζουν τον χώρο και όχι να προεξοφλούνται οι συμπεριφορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου