Νεοελληνική αυτομόρφωση...

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

14 ΜΑΪΟΥ 2010

ΚΕΙΜΕΝΟ

Με τον όρο αυτομόρφωση περιγράφουμε μία σύνθετη εκπαιδευτική διαδικασία της οποίας θεμελιώδης κινητήρια δύναμη είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος, έχοντας επίγνωση των αναγκών και των επιθυμιών του, καλείται να συμβάλει αποφασιστικά στην πορεία της εκπαιδευτικής και επαγγελματικής του κατάρτισης. Σε αυτή την ατομική, και πολλές φορές εξαιρετικά δύσκολη, πορεία κατάκτησης νέων γνώσεων, δεν ενεργεί μόνος του, όπως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε με βάση το πρώτο συνθετικό της λέξης αυτο-μόρφωση. Ο άνθρωπος δεν δραστηριοποιείται μέσα σε ένα κοινωνικό κενό, αλλά μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον. Βρίσκεται δηλαδή σε συνεχή επικοινωνία με τους άλλους, σε επαφή και ανταλλαγή με τους επίσημους ή ανεπίσημους εκπαιδευτικούς θεσμούς, με ποικίλους οργανισμούς και κέντρα κατάρτισης, ακόμη και όταν οι νέες τεχνολογίες του επιτρέπουν να μαθαίνει και να εργάζεται σε φυσική απόσταση από τους άλλους. Με αυτή την έννοια, οι διαδικασίες και οι πρακτικές αυτομόρφωσης στη σημερινή εποχή δεν σημαίνουν την απουσία των άλλων, θεσμών και ατόμων, ούτε την κοινωνική απομόνωση του καθενός ατόμου, αλλά την ενεργητική στάση του, αφού το ίδιο αποφασίζει, άλλοτε αυτοβούλως και άλλοτε κάτω από την πίεση συγκεκριμένων αναγκών, να εκπαιδευθεί. Η ενεργητική στάση συνίσταται στο ότι ο άνθρωπος καλείται να διαμορφώσει μαζί με τους άλλους συμμετέχοντες (οργανισμούς, εκπαιδευτές, εκπαιδευόμενους) το περιεχόμενο, τη διαδικασία και τους τρόπους της εκπαίδευσής του. Όμως οι πρωταρχικοί παράγοντες που καθιστούν την αυτομόρφωση αναγκαία για τα άτομα των σύγχρονων κοινωνιών είναι οι νέες επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις και οι συνεπακόλουθες μεταμορφώσεις της αγοράς εργασίας. Μία από τις συνέπειες αυτών των αλλαγών είναι ότι πολλά επαγγέλματα χάνουν γρήγορα την αξία και τη χρησιμότητά τους, ενώ οι γνώσεις και οι δεξιότητες που τα άτομα κατέκτησαν στα πρώτα στάδια της ζωής τους καθίστανται ανεπαρκείς για το παρόν και το μέλλον. Η συνολική τεχνολογική αναδιάρθρωση της εργασιακής δραστηριότητας στερεί όλο και περισσότερο στα άτομα τη δυνατότητα να διατηρούν μία και μοναδική επαγγελματική ταυτότητα σε όλη τη διάρκεια της ενεργού ζωής τους. Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής της κατάστασης για τα άτομα, οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους. Το γεγονός αυτό επιβάλλει στα άτομα να κατακτούν διαρκώς γνώσεις, να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους, να αποκτούν γρήγορα νέες ειδικεύσεις, δηλαδή, να εκπαιδεύονται συνεχώς. Η εκπαίδευση δεν νοείται πια ως η απλή, κανονιστική μετάδοση γνώσεων από τις μεγαλύτερες γενιές στις νεότερες, όπως την όριζε ο E. Durkheim κατά τον 19ο αιώνα. Και τούτο επειδή, τόσο το περιεχόμενο της εκάστοτε εκπαιδευτικής πράξης όσο και ο χρόνος που αφιερώνεται σε αυτήν, αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές, τα δύο φύλα και τις διαφορετικές κουλτούρες των ανθρώπων, γεγονός που παρατηρείται σε όλες τις σύγχρονες πρακτικές της καθημερινής ζωής. Η εκπαιδευτική πράξη καθίσταται επομένως μια διαδικασία που δεν περιορίζεται στο χώρο (το σχολείο) και το χρόνο (περίοδος της νεότητας), αλλά επεκτείνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής και πέραν των σχολικών τειχών. Αλεξάνδρα Κορωναίου, Εκπαιδεύοντας Εκτός Σχολείου, 2002 (Διασκευή) (εδώ).

Υπάρχει ένα άρθρο το οποίο ίσως θα είναι καλό να το διαβάσετε (εδώ) και με το οποίο συμφωνούμε στο ότι το θέμα στις φετινές εισαγωγικές εξετάσεις έχει προπαγανδιστικό ύφος. Άλλωστε, μια ζωή θυμόμαστε που λέγαμε ότι το μάθημα, τουλάχιστον, της "έκθεσης" ήταν μια γενικότερη προπαγάνδα.

Ας έρθουμε λίγο όμως στο φετινό θέμα, την αυτομόρφωση.

Η λέξη αυτή είναι μια σύνθετη λέξη και περιέχει όπως βλέπουμε την λέξη "αυτό-" και την λέξη "-μόρφωση".

Ξεκινώντας από την λέξη "-μόρφωση" και διατρέχοντας την ιστορία της, βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια το νόημα που της δίνεται είναι αυτό της κατοχής κατάλληλων πληροφοριών που επιτρέπουν την τέλεση πολύπλοκων και εξειδικευμένων εργασιών. Δηλαδή η μόρφωση έχει αποκτήσει εργαλειακό χαρακτήρα.
Η "μόρφωση" όπως έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια (πόσα δεν έχει σημασία) μπορούμε να πούμε ότι έχει τριπλό χαρακτήρα: 1) αποτελεί νοηματικά εργαλεία προς τέλεση μιας εξειδικευμένης εργασίας, 2) ενός εμπορεύματος που πάνω του στήνεται μια ολόκληρη αγορά (δες φροντιστήρια, πανεπιστήμια, ΚΕΚ κλπ κλπ) και 3) μια προλεταριακή απαίτηση για αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου μέσω "αναβαθμισμένων" δουλειών.
Υπάρχουν βέβαια και οι ανθρωπιστικές επιστήμες που δίνουν μια άλλη έννοια της μόρφωσης, αυτή της πνευματικής καλλιέργειας (ή αλλιώς κουλτούρας).

Το δεύτερο (πρώτο) σύνθετο της λέξης αυτομόρφωση, το "αυτό-" είναι μια κατά βάση κινηματική έννοια (αν εξαιρέσει κανείς την τεχνολογική - αυτοκίνητο, αυτόκλειστο κλπ) καντιανής έμπνευσης και προσπαθεί να σημαίνει ούτε λίγο ούτε πολύ: κάτι που τίθεται και δίνεται από τον ίδιο του τον εαυτό.

Οπότε προσπαθώντας να προσεγγίσουμε την "αυτομόρφωση" από κινηματική σκοπιά, αυτό που, θα θέλαμε, να σημαίνει είναι μια διαδικασία πνευματικής καλλιέργειας ή ακόμα και απόκτησης γνώσεων που να υπηρετούν τις ανάγκες αυτών που τις κατέχουν και του άμεσου ή γενικότερου κοινωνικού κύκλου στον οποίο ανήκουν, συμμετέχουν και παρεμβαίνουν.
Το αντίθετο του παραπάνω είναι η πνευματική καλλιέργεια και απόκτηση γνώσεων για να υπηρετούν τις ανάγκες κάποιων άλλων. Στον καπιταλισμό, οι ανάγκες των κάποιων άλλων είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου και των αφεντικών, δηλαδή κύκλων εργασιών που αναπαράγουν την κεφαλαιοκρατική σχέση της συσσώρευσης.

Το νέο φρούτο της δια βίου εκπαίδευσης (η καρδιά του κειμένου που δόθηκε στις εξετάσεις) δεν είναι τίποτα άλλο από το παλιό φρούτο της ανάγκης του καπιταλισμού για εργασιακή ευελιξία (και κατά απόλυτο τρόπο για κατάργηση εργασιακών κανόνων) προσαρμοσμένο στο "αναβαθμισμένο" του επίπεδο και συνδυασμένο με την δημιουργία αγοράς "μόρφωσης". Με άλλα λόγια οι άνθρωποι είναι άτομα που κινούνται βάσει των αναγκών των αγορών και μορφώνονται πάνω σε όσα και από όσα δημιουργεί η ίδια η αγορά: μιλάμε δηλαδή για μια αυτοενισχυόμενη διαδικασία.

Συνοψίζοντας λοιπόν, για τους από πάνω αυτομόρφωση σημαίνει η εργασιακή ευελιξία και η κατανάλωση μόρφωσης (δημόσιας και ιδιωτικής) και για τους από κάτω, "θα πρέπει", να σημαίνει η γνώση που θα επιτρέψει το ξεπέρασμα της κεφαλαιοκρατικής εξουσιαστικής σχέσης.

Έτσι θα ξεπεράσουμε την κρίση

με ολίγον λαϊκισμό

Δήμευση περιουσίας και παροχή βασικής σύνταξης 360 ευρώ/μήναΔήμευση περιουσίας και παροχή βασικής σύνταξης 360 ευρώ/μήνα

Δήμευση περιουσίας και παροχή βασικής σύνταξης 360 ευρώ/μήνα

Δήμευση περιουσίας και παροχή βασικής σύνταξης 360 ευρώ/μήνα

Δήμευση περιουσίας και παροχή βασικής σύνταξης 360 ευρώ/μήνα


Δήμευση περιουσίας και παροχή βασικής σύνταξης 360 ευρώ/μήνα

και ο κατάλογος είναι μακρύς...

Η μυθοποιητική λειτουργία της απομυθοποίησης...

Αντιγράφω αυτούσιο το κείμενο:

Τρεις (βολικοί) μύθοι για τη βία

Tης Σταθη N. Kαλυβα*

Ακούγοντας τον ανταποκριτή του BBC να περιγράφει το επιχειρούμενο «ντου» στη Βουλή ως απόδειξη πως η αντίσταση είναι εγγεγραμμένη στο εθνικό μας DNA, και διαβάζοντας δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο που ερμήνευαν τα ίδια γεγονότα με αναφορά στον ρόλο της Τουρκοκρατίας στη διαμόρφωση του ψυχισμού μας, απόρησα ξανά για την τεράστια αντοχή κάποιων μύθων και την κυριαρχία τους στο συλλογικό μας φαντασιακό.

Η κυριαρχία τέτοιων μύθων είναι διπλά προβληματική. Από τη μία αποτελούν υποκατάστατα ορθολογικής σκέψης (συνεπώς και εμπόδια γι’ αυτήν) και από την άλλη ενισχύουν την παθητικότητα: αν φταίει η Τουρκοκρατία για το κακό μας ριζικό, γιατί να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι;

Ο τραγικός θάνατος των τριών νέων ανθρώπων λειτουργεί, νομίζω, ως αφορμή για να ξανασκεφτούμε τη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο πρόβλημα της «αντιεξουσιαστικής» βίας. Οι μορφές που παίρνουν οι σχετικοί μύθοι είναι τρεις. Ο πρώτος μύθος είναι ότι η αντίσταση είναι στο DNA του Ελληνα. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά σχετικά. Η ευκολία με την οποία επικράτησε το πραξικόπημα του 1967 αρκεί για να ακυρώσει κάθε συμπέρασμα σχετικά με το αντιστασιακό DNA της φυλής μας. Είναι άλλωστε εξόφθαλμη ανακρίβεια στη μυθική εκδοχή της πρόσφατης ιστορίας μας πως η δικτατορία κατέρρευσε εξαιτίας «λαϊκών κινητοποιήσεων».

Ο δεύτερος μύθος, που οδήγησε αρκετούς στο συμπέρασμα ότι η επερχόμενη ύφεση προδικάζει ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές, είναι ότι η βία αποτελεί αναπόφευκτη έκφραση κοινωνικών αντιδράσεων ή «έκρηξη λαϊκής οργής». Ο ίδιος μύθος οδήγησε στον χαρακτηρισμό, με περισσή ευκολία, των γεγονότων του Δεκεμβρίου 2008 ως «εξέγερση», προσδίδοντάς τους μια μαζικότητα και μια ουσία που δεν είχαν. Οι εξεγέρσεις λήγουν συνήθως με θρίαμβο ή καταστολή, όχι όταν εκτονωθούν οι πρωταγωνιστές τους.

Τα στοιχεία που επιμένουν να παραβλέπουν οι αναλύσεις που θέλουν τη βία έκφραση κοινωνικής διαμαρτυρίας, είναι η συχνότητα των επεισοδίων βίας καθώς και τα χαρακτηριστικά της συμμετοχής σε αυτά. Τα 12 τελευταία χρόνια έγιναν 5.952 εμπρηστικές επιθέσεις από άτομα του λεγόμενου «αντιεξουσιαστικού» χώρου, που σημαίνει ότι κάθε χρόνο σημειώνονται περίπου 500 εμπρηστικές επιθέσεις, από τις οποίες περίπου 400 αφορούν εμπρησμούς στη διάρκεια διαδηλώσεων. Παράλληλα, εκτιμάται πως ο ευρύτερος χώρος που παράγει τη βία αυτή υπολογίζεται το πολύ σε 3.000 άτομα, ενώ ο μαχητικός πυρήνας είναι πολύ μικρότερος. Με άλλα λόγια έχουμε να κάνουμε με μικρές, οργανωμένες ομάδες, όχι με κάποιο μαζικό φαινόμενο. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι πως σε όλο αυτό το διάστημα καταγράφονται μόλις 20 καταδικαστικές αποφάσεις για εμπρησμούς! Το συμπέρασμα είναι σαφές: ένας που θέλει να κάψει μπορεί κάλλιστα να πορευθεί βάσει του συλλογισμού ότι στατιστικά αποκλείεται να τιμωρηθεί.

Αυτή η οιωνεί νομιμοποίηση της βίας καταρρίπτει τον μυθικό συλλογισμό περί «ξεσπάσματος οργής»: με δεδομένο, δηλαδή, πως η πιθανότητα τιμωρίας για συμμετοχή στο «μπάχαλο» είναι μηδαμινή, ο αριθμός των εμπρησμών και των θυμάτων τους είναι, τελικά, μάλλον μικρός. Αντίθετα, η διαπιστωμένη ατιμωρησία της ανομίας μας δείχνει ότι το πρόβλημα δεν είναι κοινωνικό, αλλά αστυνομικό. Δεν αφήνει απλώς έωλα τα επιχειρήματα του τύπου «οι νέοι είναι οργισμένοι που δεν έχουν μέλλον και γι’ αυτό καίνε, σπάνε κ. λπ.», αλλά καταντά χωρίς ιδιαίτερο νόημα η ενασχόληση με τα κίνητρα των δραστών, αφού πάντοτε και παντού υπάρχουν μικρές μειοψηφίες ατόμων με καταστροφικές τάσεις. Το θέμα είναι αν επιτρέπεται να τις εκδηλώνουν ή όχι. Στην Ελλάδα επιτρέπεται.

Η ατιμωρησία θα μπορούσε εύκολα να χρεωθεί στην ανεπάρκεια της Πολιτείας. Υπάρχει, όμως, ένα βαθύτερο ζήτημα που μας φέρνει στον τρίτο απλουστευτικό μύθο, ότι υπάρχει δηλαδή ξεκάθαρος διαχωρισμός της διαμαρτυρίας σε βίαιη (άρα παράνομη και αθέμιτη) και μη βίαιη (άρα νόμιμη και θεμιτή). Είναι αναμφισβήτητο ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετέχουν σε μια διαδήλωση απορρίπτει τη βία. Και όμως, αφενός ένα μέρος της πλειοψηφίας αυτής αρνείται να πάρει ξεκάθαρη θέση κατά της βίας, απομονώνοντας τους δράστες –πράγμα που φάνηκε με τραγικό τρόπο στην περίπτωση της Marfin– και αφετέρου τίθεται και το ζήτημα μιας στάσης γενικότερης κοινωνικής ανοχής. Τις τελευταίες μέρες διαβάσαμε αρκετά κείμενα και δηλώσεις που συνιστούν έμμεση δικαιολόγηση των φόνων των τριών τραπεζικών, αποδίδοντας στον εργοδότη τους ή και στους ίδιους την ευθύνη, μέσω επιχειρημάτων όπως «δεν τους άφησαν να απεργήσουν», «έπρεπε να σχολάσουν νωρίτερα», «δεν υπήρχαν μέτρα πυρασφάλειας».

Η στάση αυτή αναδεικνύει ένα βαθύτερο πρόβλημα, που μπορεί να διατυπωθεί αφοριστικά ως εξής: η κοινωνία αντιδρά έντονα στη βία μόνον όταν ο θύτης εκπροσωπεί το κράτος. Αυτό άλλωστε προκύπτει και από σειρά ερευνών για τη στάση της κοινωνίας απέναντι στην τρομοκρατία. Οπως διαπιστώνει πρόσφατη έρευνα της Αφροδίτης Μπάκα και της Βασιλικής Τρίγκα, υπάρχει σαφής διαφοροποίηση των Ελλήνων σε σύγκριση με άλλους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς: οι Ελληνες πιστεύουν ως επί το πλείστον πως το κράτος είναι ένας θεσμός που, αντί να προστατεύει τους πολίτες, τους καταδιώκει. Είναι προφανές πως μια τέτοια αντίληψη ευνοεί το κλίμα ατιμωρησίας των μη κρατικών αυτουργών της βίας, και επομένως συμβάλλει στην αύξησή της. Μπορούν να αναζητηθούν οι ιστορικές καταβολές της νοοτροπίας αυτής (όχι στην Τουρκοκρατία πάντως!) ή να επισημανθούν τα παράδοξά της, όπως το ότι οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπουν το κράτος ως εχθρό επιθυμούν διακαώς την πρόσληψή τους απ’ αυτό. Είναι όμως βέβαιο ότι διαιωνίζεται γιατί αποτελεί βολική δικαιολογία ατομικών πρακτικών παραβατικής συμπεριφοράς (φοροδιαφυγή, επικίνδυνη οδήγηση, αντιγραφή στο πανεπιστήμιο κ. λπ.), των πρακτικών δηλαδή που συνέβαλαν να φθάσει η χώρα στο χείλος της αβύσσου. Αν δεν αλλάξει στάση η Πολιτεία στο θέμα της εφαρμογής του νόμου, και η κοινωνία, στην ανοχή της ανομίας, η βία θα πολλαπλασιάζεται και ίσως θρηνήσουμε περισσότερα θύματα. Γι’ αυτά δεν θα φταίνε η κρίση ή το ΔΝΤ, αλλά η εμμονή μας στους μύθους που ανέφερα, που εν προκειμένω λειτουργούν καλλιεργώντας το υπέδαφος στο οποίο ευδοκιμεί η βία.

* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Yale.

Ο Καλύβας έχει πάντα "ενδιαφέρον" γιατί προσπαθεί να είναι η εξωτερική, και κατ' επέκταση λογική ματιά στα πράγματα. Το τελευταίο του άρθρο πραγματεύεται αυτό που ταλανίζει τελευταία την ελληνική και παγκόσμια κοινωνία: τους βολικούς (τρεις) μύθους της αντιεξουσιαστικής βίας.

Αρχικά θα θέλαμε να σταθούμε στην εμμονή, που υπάρχει στις αναλύσεις-τύπου-καλύβα, στην βία. Θεωρούμε ότι η ενασχόληση με την βία είναι ο ευκολότερος τρόπος προσημοδότησης των πολιτικών διακυβευμάτων: ό,τι προσδίδεται ότι εμπεριέχει βία είναι εξ αρχής και κατ' ανάγκην καταδικαστέο, άρα και αντίθετο σε μια σειρά από θεσπισμένους κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς και πολιτικής νομιμότητας. Αλλά το ζήτημα σε όλα αυτά δεν είναι η βία σαν βία (και έχει σημασία από που προέρχεται και προς τα που στοχεύει, δες εδώ) αλλά οι ίδιοι οι κανόνες της πολιτικής συμπεριφοράς και η ίδια η πολιτική νομιμότητα. Όταν κάποιος κοινωνιολογεί ή πολιτικολογεί δεν μπορεί να αποφεύγει κεντρικά ερωτήματα όπως: ποιος καθορίζει τι είναι τι;

Αυτό που ενοχλεί κάποιους πατριώτες στην εντιεξουσία δεν είναι η βία της, αλλά η αντι-βία της και η δυναμική της: να γίνει μαζική λαϊκή κινητοποίηση (με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν έχει σημασία). Αυτό που ενοχλεί κάποιους ακαδημαϊκούς δεν είναι η βία των αντιδράσεων, αλλά η πολυπλοκότητά τους: όταν η μάζα δεν είναι πλέον μάζα, αλλά μια συνάθροιση υποκειμένων (πολιτικών). Αυτό που ενοχλεί ορισμένους δεν είναι η βία, αλλά το ότι η πολιτική δεν είναι, μόνο, η εφαρμογή από τα πάνω, αλλά κυρίως, οι απροσδιόριστες αρνήσεις από τα κάτω.

Το ότι η βία δεν είναι μυθοποιημένη από το μεγαλύτερο κομμάτι του κινηματικού κόσμου, φάνηκε από την δημόσια συζήτηση που άνοιξε μετά τον θάνατο των τριών τραπεζοϋπαλλήλων της Marfin.

Με λίγα λόγια, η μυθοποίηση της βίας γίνεται από όσους θέλουν να "απομυθοποιήσουν" τις εξεγέρσεις, τις λαϊκές και κοινωνικές κινητοποιήσεις. Και το άρθρο του Καλύβα δεν είναι το μόνο που προσπαθεί να το κάνει.

Τα υπόλοιπα σχόλια δικά σας...

...

Ο καπιταλισμός θριαμβεύει μόνο όταν ταυτίζεται με το κράτος, όταν είναι κράτος.

Fernard Braudel, Η δυναμική του καπιταλισμού.

...

Δεν τρώει και δεν πίνει…επί εβδομήντα χρόνια!

Η ανάλυση που ακολουθεί είναι μια ακραία αυθαιρεσία:

Ας προσπεράσουμε την μεγάλη πιθανότητα του τσαρλατανισμού και ας θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, δηλαδή το να μην τρώει κανείς και να μην πίνει τίποτα και να επιβιώνει για πολλά πολλά χρόνια! (διαβάστε πρώτα το άρθρο).

Αρχικά, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το ότι αυτοί που ενδιαφέρονται άμεσα για το επίμαχο γεγονός και το παρακολουθούν στενά(;) είναι στρατιωτικοί γιατροί, που θέλουν να βρουν εφαρμογές στους τομείς όπως η διαβίωση στρατιωτών ή αστροναυτών.

Θεωρούμε το ότι τον παρακολουθούν στρατιωτικοί γιατροί δεν οφείλεται στην επιστημονική πρωτοπορία του στρατιωτικού τομέα. Θεωρούμε ότι έχει να κάνει με την δυνατότητα αξιοποίησης της "τεχνικής να επιβιώνεις χωρίς να τρως και χωρίς να πίνεις". Είναι εύλογη η αξιοποίηση στον στρατιωτικό τομέα: οι πόροι για φαϊ και ύπνο καθώς και οι μεταφορές αυτών κοστίζουν και σίγουρα κάνουν μια στρατιωτική επιχείρηση δύσκαμπτη: ενώ φανταστείτε πόσο εύκαμπτη θα ήταν μια στρατιωτική επιχείριση που θα εκτελούνταν μόνο από στρατιώτες και σφαίρες, χωρίς μάγειρους, χωρίς καζάνια και στρατόπεδα.
Η μεγάλη φαντασίωση των στρατηγών: στρατιώτες που θα διαβίωναν στα κλαριά των δέντρων.

Συνεχίζοντας,

έμμεσα, βέβαια, μπορούν να ενδιαφερθούν και τα αφεντικά αυτού του κόσμου: για φανταστείτε προλετάριους που να δουλεύουν και να μην τρώνε και να μην πίνουν: τέλεια! Δεν χρειάζεται να ανθρωποποιηθεί η μηχανή, μπορεί να μηχανοποιηθεί ο άνθρωπος, εφαρμόζοντας την θερμοδυναμική ουτοπία της αεικίνητης μηχανής... να παράγει δηλαδή χωρίς να καταναλώνει...

Αλλά το σύμπαν είναι αντιφατικό και δεν αφήνει ήσυχα ούτε τα αφεντικά.

Να γιατί:
όπως είπαμε πριν, το ότι τον κύριο γιόγκι και της ικανότητάς του να επιβιώνει χωρίς φαΐ και χωρίς υγρά, τον εξετάζουν στρατιωτικοί γιατροί έχει να κάνει με το ότι τα αφεντικά δεν θα τους συνέφερε τελικά να ανακαλύψουν τον μηχανισμό με τον οποίο οι προλετάριοι δεν πεινούσαν και δεν θα διψούσαν, όχι από οικονομικό λόγο, αλλά πολιτικό: για φανταστείτε προλετάριους που να μην πεινούν και να μην διψούν, δεν θα είχαν ανάγκες για τις οποίες θα έπρεπε να αναγκάζονται να δουλεύουν...

Οικονομική κρίση και Αριστερά: μια συνέντευξη του μπλογκ aformi με τον Γιάννη Μηλιό και τον Σπύρο Λαπατσιώρα

Από εδώ

5-5-2010

Αναδημοσίευση από εδώ.

Νιώθω υποχρέωση απέναντι στους αδικοχαμένους συναδέρφους μου να πω αυτές τις αντικειμενικές αλήθειες. Στέλνω αυτό το μύνημα σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και όλα τα ενημερωτικά sites. Όποιος έχει ακόμα συνείδηση, ας το δημοσιεύσει. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης.

● Η πυροσβεστική υπηρεσία δεν έχει δώσει έγγραφη άδεια για το συγκεκριμένο κτίριο, η συμφωνία ήταν κάτω από το τραπέζι, όπως άλλωστε γίνεται πρακτικά με όλες τις επιχειρήσεις και τις εταιρείες στην Ελλάδα.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δε διαθέτει πυρασφάλεια και πυροπροστασία, ούτε μελέτη ούτε εγκατάσταση, δηλαδή ψεκαστήρες οροφής, εξόδους διαφυγής, πυροσβεστικές φωλιές. Μόνο φορητούς πυροσβεστήρες, οι οποίοι φυσικά δε μπορούν να αντιμετωπίσουν μια εκτεταμένη πυρκαγιά σε ένα κτίριο φτιαγμένο με προ πολλού ξεπερασμένες προδιαγραφές ασφαλείας.

● Κανένα κατάστημα της τράπεζας δε διαθέτει προσωπικό εκπαιδευμένο στην αντιμετώπιση πυρκαγιών. Ούτε καν στη χρήση των λιγοστών πυροσβεστήρων. Η διοίκηση προφασίζεται πάντα το κόστος και δεν κάνει ούτε στοιχειώδεις κινήσεις για να προφυλάξει το προσωπικό.

● Ποτέ δεν έχει γίνει άσκηση εκκένωσης οποιουδήποτε κτιρίου από τους εργαζόμενους της τράπεζας ούτε έχει γίνει σεμινάριο από πυροσβέστες, ώστε να δοθούν οδηγίες για τέτοιες καταστάσεις. Οι μόνες ασκήσεις που έχουν γίνει στη Mafrin Bank είναι για σενάρια τρομοκρατικών ενεργειών και διαφυγή των μεγάλων κεφαλιών της τράπεζας από τα γραφεία τους.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δεν είχε ειδική πρόβλεψη για φωτιά, παρόλο που λόγω η κατασκευή του είναι πολύ ευαίσθητη κάτω από τέτοιες συνθήκες και παρόλο που ήταν γεμάτο με υλικά από πάνω μέχρι κάτω. Υλικά που παίρνουν φωτιά πολύ εύκολα, όπως χαρτί, πλαστικά, καλώδια, έπιπλα. Το κτίριο αυτό αντικειμενικά είναι ακατάλληλο για χρήση σαν τράπεζα λόγω της κατασκευής του.

● Καμία ομάδα προσωπικού ασφαλείας δεν έχει γνώση πρώτων βοηθειών και πυρόσβεσης, παρόλο που πρακτικά του ανατίθεται με προφορική εντολή κάθε φορά να προστατέψει το κατάστημα. Οι τραπεζικοί υπάλληλοι καλούνται να γίνουν πυροσβέστες και σεκιούριτι ανάλογα με τις επιθυμίες του κάθε κ.Βγενόπουλου.

● Τα στελέχη της τράπεζας απαγόρεψαν κάθετα και κατηγορηματικά στους εργαζόμενους να φύγουν, παρόλο που οι ίδιοι το ζητούσαν επίμονα από νωρίς το πρωί, ενώ επέβαλλαν στους εργαζόμενους να κλειδώσουν τις πόρτες και επιβεβαίωναν συνέχεια τηλεφωνικά το κλείδωμα του κτιρίου. Όποιος φύγει να μην έρθει αύριο για δουλειά, ήταν η μόνιμη απειλή. Τους έκλεισαν ακόμα και την πρόσβαση στο διαδίκτυο για να μην επικοινωνούν με τον έξω κόσμο.

● Εδώ και μέρες επικρατεί πλήρης τρομοκρατία στην τράπεζα σχετικά με τις κινητοποιήσεις, με την προφορική προσφορά "ή δουλεύεις ή απολύεσαι".

● Οι δύο αστυνομικοί της ασφάλειας που δουλεύουν στο συγκεκριμένο κατάστημα για τις ληστείες δεν εμφανίστηκαν σήμερα, παρόλο που τα στελέχη είχαν υποσχεθεί προφορικά ότι θα τους φέρουν εκεί.

Επιτέλους κύριοι, κάντε την αυτοκριτική σας και σταματήστε να περιφέρεστε παριστάνοντας τους σοκαρισμένους. Είστε οι υπεύθυνοι για αυτό που έγινε σήμερα και σε κάποιο ευνομούμενο κράτος (σαν κι αυτά που κατά καιρούς χρησιμοποιείτε σαν παράδειγμα από τηλεοράσεως) θα ήσασταν ήδη κρατούμενοι για τις παραπάνω πράξεις. Με δόλο έχασαν τη ζωή τους οι συνάδερφοί μου σήμερα. Δόλο της τράπεζας και του κ.Βγενόπουλου προσωπικά, που έδωσε εντολή, όποιος δε δουλέψει να μην έρθει αύριο στο γραφείο.
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

Θεωρούμε ότι κανένας από όσους χρησιμοποίησαν τις μολοτοφ για να κάψουν την τράπεζα δεν είχαν πρόθεση να δολοφονήσουν οποιονδήποτε. Η κακή συγκυρία και η σε μεγάλο βαθμό μαλακισμένη νοοτροπία (πείτε το και ανευθυνότητα) των μολοτοφάκιδων προστίθενται σε μια μεγάλη εγκληματική ενέργεια από την πλευρά των αφεντικών: το να θεωρούν τα μέτρα εργασιακής ασφάλειας περιττά έξοδα. Το θέμα της εργασιακής ασφάλειας ήταν διακύβευμα έντονων αγώνων στην δεκαετία του 60 και 70.

Το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει είναι να μην πολιτικοποιηθούν τα τρία θύματα: ούτε δικά μας να είναι, ούτε δικά τους. Να πολιτικοποιηθούν οι ευθύνες του καθενός για το συμβάν. Κυρίως ας λειτουργήσει ως μάθημα (με πολύ ακριβά δίδακτρα): ότι η φωτιά καίει.

Βέβαια ήδη (χωρίς να μας εκπλήσσει) οι από πάνω έχουν κάνει ήδη την διαχείριση του συμβάντος: ταύτισαν την μαζική διαδήλωση με κάποιους μολοτοφάκιδες και τους μολοτοφάκιδες με την αντιεξουσία και όλους αυτούς με δολοφόνους (εδώ). Η εξουσία ήδη εξαπέλυσε τις δυνάμεις τρομοκράτησης (έτσι και αλλιώς θα γινόταν) με πρόσχημα τα γεγονότα και τους νεκρούς: έχουν εισβάλει σε χώρους οργανώσεων και καταλήψεων, έχουν εισβάλει σε σπίτια σπάζοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και τραυματίζοντας κόσμο... και άλλα τέτοια ωραία δημοκρατικά πράγματα. Ο Χρυσοχοίδης αποκάλεσε την σημερινή μέρα ως μαύρη ημέρα για την δημοκρατία. Αυτή η φράση είναι κλασσική περίπτωση αντεστραμμένης έννοιας: τις αντιδημοκρατικές πρακτικές της εξουσίας τις επιστρέφει σαν χαρακτηρισμό σε όσους και όσες αντιστέκονται.

Ήδη με τις δηλώσεις των πολιτικών για εθνική συνεννόηση, εθνική ομοψυχία κλπ διαφαίνεται που πάει το πράγμα: απαγόρευση των διαδηλώσεων, των απεργιών και καταστολή γενικά των κοινωνικών αντιστάσεων. Το συμβάν αυτό θα το χρησιμοποιήσουν ως ένα επιπλέον όπλο στο οπλοστάσιό τους. Το δικό μας χρέος είναι να τους αφοπλίσουμε : και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένα σοβαρό κοινωνικό κίνημα, μεταξύ των άλλων, θα πρέπει να έχει ως στόχο τον αφοπλισμό της εξουσίας: ειδικά στην δημοκρατία που δεν υπάρχουν αδιέξοδα, δεν υπάρχει και ανάγκη της ένοπλης διασφάλισής της... Στην δημιο-κρατία όμως;

Ένα είναι σίγουρο: η κατάσταση είναι βουτηγμένη στο μπαρούτι.
Επίσης, σημερινή διαδήλωση ήταν μαζικότατη (χωρίς να σημαίνει από μόνο του κάτι). που δείχνει ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού είναι αντίθετο με τα μέτρα. Μαζικοί αγώνες σημαίνει κοινωνική δράση. Αν κάτι τρομάζει την εξουσία είναι το ωστικό κύμα της βίαιης κατάρρευσης της ιδεολογίας της. Χρέος μας είναι να εντείνουμε αυτή την κατάρρευση.

Οι αγώνες πρέπει να συνεχιστούν...

...

Ένα από τα ζητήματα που τίθενται ανοιχτά είναι αυτό του δημόσιου χώρου και των δημόσιων οργάνων. Υπό το πρίσμα της λογικής αφού η ΕΡΤ είναι δημόσιο όργανο θα έπρεπε να είναι ανοιχτή στον καθένα που επιθυμεί να εκφράσει γνώμη και άποψη.
Αλλά η εξουσία διαχειρίζεται το δημόσιο υπέρ της, αλλοτριώνοντάς το, αλλοτριώνοντας το ίδιο το δημόσιο από τον εαυτό του: δηλαδή το δημόσιο επειδή είναι δημόσιο δεν ανήκει σε κανέναν αφήνοντας χώρο να ανήκει σε αυτόν που, υποτίθεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τον αντιπροσωπεύει.
Αλλά μια δημόσια πλατεία είναι δημόσια όταν ο καθένας μπορεί να πάει και να κάνει οτιδήποτε θέλει. Το οτιδήποτε θέλει είναι ένα πρόβλημα που θα το λύσει η εκόστωτε σύνθεση των ατόμων εκείνου του χώρου. Η απαγόρευση και η εκ των προτέρων επιτρεπτότητα είναι αυτών που θέλουν να κατέχουν και να επιτάσσουν: δηλαδή της εξουσίας.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον δημόσιο διάλογο: ο καθένας μπορεί και πρέπει να λέει ό,τι θέλει. Το τι θα λέει είναι πρόβλημα το οποίο θα το κρίνει η εκάστοτε σύνθεση των διαλογούντων.

Στην ΕΡΤ και στην κάθε ΕΡΤ ο καθένας έχει το δικαίωμα να πάει όποτε θέλει και να πει ό,τι θέλει. Αυτό ισχύει και για τα ιδιωτικά κανάλια: από την στιγμή που εκπέμπουν σε δημόσιο χώρο (ο αέρας είναι δημόσιος χώρος) και από την στιγμή που τίθενται σαν μέσα δημόσιου διαλόγου, ο καθένας μπορεί να πάει και να ζητήσει τον λόγο. Κάθε παρεμπόδιση αντίκειται στις αρχές του δημοκρατικού διαλόγου.

Το ίδιο και για την Ακρόπολη. Όποιος θέλει μπορεί να ανέβει και να κάνει ό,τι θέλει από το να αναρτήσει ένα πανό μέχρι το να φωτογραφηθεί με κατεβασμένα βρακιά και τον κώλο έξω.

Τα λέμε όλα αυτά γιατί η ίδια σχεδόν προσέγγιση γίνεται και στην σφαίρα της οικονομίας: η εξουσία διαχειρίζεται τον κοινωνικό πλούτο με τρόπο που να τίθεται όχι ως τέτοιος αλλά ως σαν να ανήκει σε όσους, υποτίθεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τον παράγουν: δηλαδή το κεφάλαιο ή οι καπιταλιστές ή οι επιχειρηματίες ή οι κεφαλαιοκράτες ή οι...
Η δημόσια σφαίρα στην οικονομία, όσα δημιούργησαν δηλαδή οι (εργατικοί και όχι μόνο) κοινωνικοί αγώνες του παρελθόντος για την έμμεση αύξηση της ευκολίας (μείωση της δυσκολίας) της προλεταριακής αναπαραγωγής βρίσκονται στο στόχαστρο της εξουσίας γιατί ακριβώς εκεί στις προλεταριακές ανάγκες υπάρχει πολύ μεγάλος χώρος για ιδιοποίηση και εκμετάλλευση: είναι πολλά τα λεφτά...
Η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού έγκειται ακριβώς σε αυτό: να ιδιωτικοποιήσει όσα περισσότερα δημόσια αγαθά γίνεται και να κάνει όσο περισσότερο δύσκολες τις συνθήκες της προλεταριακής αναπαραγωγής . Γιατί αν θεωρήσουμε τον πλούτο που παράγεται σαν μια τυρόπιτα, η προλεταριακή αναπαραγωγή είναι ένα στόμα που τρώει ένα κομμάτι της. Η δουλειά της εξουσίας και των αφεντικών είναι να μειώσουν όσο γίνεται περισσότερο αυτό το κομμάτι (ας μην μπούμε στις αντιφάσεις του καταναλωτικού καπιταλισμού, θα μπλέξουμε).
Οι περικοπές στους μισθούς, η ευελιξία στην εργασία και η μείωση των δαπανών για το δημόσιο είναι μια πολιτική επιλογή που βαδίζει στην κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισμού. Και πρέπει να το κατανοήσουμε πολύ καλά αυτό: τα μέτρα που παίρνει το ΠΑΣΟΚ δεν είναι μονόδρομος. Είναι πολιτική επιλογή. Και πολιτική επιλογή σημαίνει ότι μεταξύ δύο συνιστωσών επιλέγεται να ευνοηθεί η μία: Για αυτό το λόγο λέμε ότι το πραξικόπημα του ΠΑΣΟΚ είναι ταξική επίθεση: γιατί επιλέγει, προκειμένου να κρατηθεί στη θέση (ή και για να αυξήσει αυτή τη θέση) του παγκόσμιου ανταγωνιστικού συσχετισμού για όφελος των αφεντικών, να επιβάλει την εξαθλίωση σε ένα υπόλοιπο μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι αντικοινωνικά (θα υπάρξουν ευνοημένοι): είναι αντιλαϊκά και αντιταξικά=αντιπρολεταριακά.

Ένα καθήκον του σύγχρονου ταξικού αγώνα είναι ο επαναπροσδιορισμός και η επαναοικειοποίηση του δημόσιου χώρου: είτε αυτό λέγεται πλατεία, είτε τηλεόραση είτε χώρος παραγωγής (οποιασδήποτε παραγωγής).

'''''''''''''''''''''''''''''''
Στο παραπάνω βίντεο: ο μόνος πραγματικός δημοκρατικός διάλογος που μπορεί να αναπτύξει η εξουσία είναι αυτός που φαίνεται περίπου στο χρονικό σημείο 2.40

καλή θέαση, καλή ακρόαση, και καλόν διαλογισμόν... (δημοκρατικόν διαλογισμόν, φυσικά).