...

Ένα από τα ζητήματα που τίθενται ανοιχτά είναι αυτό του δημόσιου χώρου και των δημόσιων οργάνων. Υπό το πρίσμα της λογικής αφού η ΕΡΤ είναι δημόσιο όργανο θα έπρεπε να είναι ανοιχτή στον καθένα που επιθυμεί να εκφράσει γνώμη και άποψη.
Αλλά η εξουσία διαχειρίζεται το δημόσιο υπέρ της, αλλοτριώνοντάς το, αλλοτριώνοντας το ίδιο το δημόσιο από τον εαυτό του: δηλαδή το δημόσιο επειδή είναι δημόσιο δεν ανήκει σε κανέναν αφήνοντας χώρο να ανήκει σε αυτόν που, υποτίθεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τον αντιπροσωπεύει.
Αλλά μια δημόσια πλατεία είναι δημόσια όταν ο καθένας μπορεί να πάει και να κάνει οτιδήποτε θέλει. Το οτιδήποτε θέλει είναι ένα πρόβλημα που θα το λύσει η εκόστωτε σύνθεση των ατόμων εκείνου του χώρου. Η απαγόρευση και η εκ των προτέρων επιτρεπτότητα είναι αυτών που θέλουν να κατέχουν και να επιτάσσουν: δηλαδή της εξουσίας.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον δημόσιο διάλογο: ο καθένας μπορεί και πρέπει να λέει ό,τι θέλει. Το τι θα λέει είναι πρόβλημα το οποίο θα το κρίνει η εκάστοτε σύνθεση των διαλογούντων.

Στην ΕΡΤ και στην κάθε ΕΡΤ ο καθένας έχει το δικαίωμα να πάει όποτε θέλει και να πει ό,τι θέλει. Αυτό ισχύει και για τα ιδιωτικά κανάλια: από την στιγμή που εκπέμπουν σε δημόσιο χώρο (ο αέρας είναι δημόσιος χώρος) και από την στιγμή που τίθενται σαν μέσα δημόσιου διαλόγου, ο καθένας μπορεί να πάει και να ζητήσει τον λόγο. Κάθε παρεμπόδιση αντίκειται στις αρχές του δημοκρατικού διαλόγου.

Το ίδιο και για την Ακρόπολη. Όποιος θέλει μπορεί να ανέβει και να κάνει ό,τι θέλει από το να αναρτήσει ένα πανό μέχρι το να φωτογραφηθεί με κατεβασμένα βρακιά και τον κώλο έξω.

Τα λέμε όλα αυτά γιατί η ίδια σχεδόν προσέγγιση γίνεται και στην σφαίρα της οικονομίας: η εξουσία διαχειρίζεται τον κοινωνικό πλούτο με τρόπο που να τίθεται όχι ως τέτοιος αλλά ως σαν να ανήκει σε όσους, υποτίθεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τον παράγουν: δηλαδή το κεφάλαιο ή οι καπιταλιστές ή οι επιχειρηματίες ή οι κεφαλαιοκράτες ή οι...
Η δημόσια σφαίρα στην οικονομία, όσα δημιούργησαν δηλαδή οι (εργατικοί και όχι μόνο) κοινωνικοί αγώνες του παρελθόντος για την έμμεση αύξηση της ευκολίας (μείωση της δυσκολίας) της προλεταριακής αναπαραγωγής βρίσκονται στο στόχαστρο της εξουσίας γιατί ακριβώς εκεί στις προλεταριακές ανάγκες υπάρχει πολύ μεγάλος χώρος για ιδιοποίηση και εκμετάλλευση: είναι πολλά τα λεφτά...
Η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού έγκειται ακριβώς σε αυτό: να ιδιωτικοποιήσει όσα περισσότερα δημόσια αγαθά γίνεται και να κάνει όσο περισσότερο δύσκολες τις συνθήκες της προλεταριακής αναπαραγωγής . Γιατί αν θεωρήσουμε τον πλούτο που παράγεται σαν μια τυρόπιτα, η προλεταριακή αναπαραγωγή είναι ένα στόμα που τρώει ένα κομμάτι της. Η δουλειά της εξουσίας και των αφεντικών είναι να μειώσουν όσο γίνεται περισσότερο αυτό το κομμάτι (ας μην μπούμε στις αντιφάσεις του καταναλωτικού καπιταλισμού, θα μπλέξουμε).
Οι περικοπές στους μισθούς, η ευελιξία στην εργασία και η μείωση των δαπανών για το δημόσιο είναι μια πολιτική επιλογή που βαδίζει στην κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισμού. Και πρέπει να το κατανοήσουμε πολύ καλά αυτό: τα μέτρα που παίρνει το ΠΑΣΟΚ δεν είναι μονόδρομος. Είναι πολιτική επιλογή. Και πολιτική επιλογή σημαίνει ότι μεταξύ δύο συνιστωσών επιλέγεται να ευνοηθεί η μία: Για αυτό το λόγο λέμε ότι το πραξικόπημα του ΠΑΣΟΚ είναι ταξική επίθεση: γιατί επιλέγει, προκειμένου να κρατηθεί στη θέση (ή και για να αυξήσει αυτή τη θέση) του παγκόσμιου ανταγωνιστικού συσχετισμού για όφελος των αφεντικών, να επιβάλει την εξαθλίωση σε ένα υπόλοιπο μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι αντικοινωνικά (θα υπάρξουν ευνοημένοι): είναι αντιλαϊκά και αντιταξικά=αντιπρολεταριακά.

Ένα καθήκον του σύγχρονου ταξικού αγώνα είναι ο επαναπροσδιορισμός και η επαναοικειοποίηση του δημόσιου χώρου: είτε αυτό λέγεται πλατεία, είτε τηλεόραση είτε χώρος παραγωγής (οποιασδήποτε παραγωγής).

'''''''''''''''''''''''''''''''
Στο παραπάνω βίντεο: ο μόνος πραγματικός δημοκρατικός διάλογος που μπορεί να αναπτύξει η εξουσία είναι αυτός που φαίνεται περίπου στο χρονικό σημείο 2.40

καλή θέαση, καλή ακρόαση, και καλόν διαλογισμόν... (δημοκρατικόν διαλογισμόν, φυσικά).