Καθρεφτάκι μου καλό...

Όταν η ερμηνεία μιας εικόνας γίνεται έχοντας ως επίκεντρο εστίασης τα αντικείμενα και φυσικά την ιδεολογία, τότε η εικόνα μεταμορφώνεται σε αυτό που οι λέξεις περιγράφουν.
---
Κοιτάξτε (εδώ) την φωτογραφία, λίγο βιαστικά στην αρχή.
Είναι ένα καθρεφτάκι, ροζ, μια φανταρίνα να κοιτιέται μέσα σε αυτό και γύρω-γύρω άλλες φανταρίνες.
Τώρα διαβάστε όσα γράφει ο λεζαντογράφος.
---
Μεταξύ των διάφορων λέει για "καλλωπισμό και φιλαρέσκεια"!!! Δηλαδή μας λέει ότι ο στρατός συνάδει με την αισθητική και τον ατομικισμό, δύο πράγματα ταμπού του "συστήματός μας".
---
Αν κοιτάξει όμως κανείς πιο προσεκτικά τη φωτογραφία καλλωπισμός και η φιλαρέσκεια μήπως εξανεμίζονται; Μήπως το σκηνικό που περιγράφει η πρώτη και βιαστική ματιά, είναι διαφορετικό από το σκηνικό που συνθέτει μια πιο προσεκτική ματιά;

Δηλαδή, μήπως στην φωτογραφία αναπαριστάνεται μια φανταρίνα που κοιτάζει σε ένα καθρεφτάκι, πού ποιος ξέρει από πού βρέθηκε, το πρησμένο μάγουλό της; Πρησμένο μάγουλο από το ξύλο, ίσως, που έφαγε από τον καραβανά αξιωματικό της;

Αλλά και πάλι, αυτό είναι μια εικασία, γιατί μια εικόνα δεν είναι απλώς χίλιες λέξεις, είναι χίλιες συνθέσεις διαφορετικών χιλιάδων λέξεων. Γιατί η φωτογραφία είναι μια στιγμή της συνεχούς πραγματικότητας. Και γιατί το θέαμα είναι η αποσπασματική περιγραφή της πραγματικότητας. Αποσπασματική γιατί μόνο έτσι το θέαμα μπορεί να είναι εφικτό.
Γιατί θέαμα για μας είναι αυτό που πλασάρει ο λεζαντογράφος, και πραγματικότητα για την φανταρίνα είναι ότι ζει εκεί που ζει και ότι υφίσταται όσα υφίσταται.

Αλλά η κυριαρχία του θεάματος δεν επιτρέπει εικασίες. Η βεβαιότητα της εικόνας είναι η βεβαιότητα της ιδεολογίας.