Πληθωρισμός και πόλεμος

Υπάρχει πλέον ένα δίλημμα: Αποπληθωρισμός ή Υπερ-πληθωρισμός; Οι αφέντες αυτού του κόσμου εύχονται βασικά το δεύτερο. Το γιατί θα το δούμε στη συνέχεια. Λέω, εύχονται γιατί τα πράγματα δεν γίνονται πάντα όπως τα θέλουν (να το έχουμε κατά νου αυτό).
Ας διερευνήσουμε λίγο τη σημασία του πληθωρισμού. Στην wikipedia αναφέρει: Πληθωρισμός είναι η ποσοστιαία μεταβολή του γενικού επιπέδου των τιμών μιας οικονομίας μέσα σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Δηλαδή η μεταβολή των τιμών των αγαθών. Το θέμα όμως είναι τι κάνει και μεταβάλλονται οι τιμές;
Υπάρχουν διάφορες σχολές που προσπαθούν να ερμηνέψουν αυτό το φαινόμενο (;). Η μία σχολή λέει ότι οι τιμές αυξάνονται ή μειώνονται ανάλογα με την προσφορά του χρήματος. Αν κυκλοφορεί πολύ χρήμα δηλαδή στην αγορά τότε οι τιμές αυξάνονται. Αν, αντιθέτως, λείπει από την αγορά χρήμα τότε οι τιμές πέφτουν. Αυτό συμβαίνει επειδή το χρήμα, ως εμπόρευμα , ακολουθεί τον νόμο της ζήτησης-προσφοράς. Όσο η προσφορά του δηλαδή είναι μεγάλη τόσο η αξία του πέφτει. Όταν μια κεντρική τράπεζα κόβει συνέχεια χρήμα και το θέτει σε κυκλοφορία τόσο το χρήμα αξίζει λιγότερο. Με άλλα λόγια όταν κυκλοφορεί περισσότερο χρήμα στην αγορά σε σχέση με τα προϊόντα τότε τα προϊόντα χρειάζονται περισσότερο χρήμα για να αγοραστούν. Η άλλη σχολή λέει ότι ο πληθωρισμός έχει και κοινωνικo-πολιτικά αίτια.
Ο αποπληθωρισμός είναι η αρνητική τάση της μεταβολής των τιμών. Όταν για παράδειγμα ο πληθωρισμός είναι 4% και πέσει στο 2% τότε έχουμε φαινόμενο αποπληθωρισμού. Αυτό βασικά σημαίνει ότι τα προϊόντα απαξιώνονται (με βάση το τρέχον χρήμα) ενώ το χρήμα ως χρήμα παίρνει αξία. Όσοι έχουν χρήμα μπορούν να χαίρονται γιατί υπό συνθήκες αποπληθωρισμού το χρήμα τους θα παίρνει αξία. Τι γίνεται όμως με τα χρέη; Σε συνθήκες αποπληθωρισμού τα χρέη "παίρνουν και αυτά αξία": όσοι έχουν δηλαδή χρέη ας μην χαίρονται γιατί θα είναι πολύ δύσκολα να ξεχρεώσουν. Ο αποπληθωρισμός είναι μια δίνη που οδηγεί το σύστημα προς μια εσωτερική κατάρρευση: οι τιμές πέφτουν, τα περιθώρια κέρδους για τα αφεντικά πέφτουν άρα προβαίνουν προς απολύσεις. Οι απολύσεις αυξάνουν την ανεργία άρα μειώνουν την αγοραστική δύναμη και αυτό οδηγεί περαιτέρω στην μείωση των περιθωρίων κέρδους κ.ο.κ. Αλλά από την στιγμή όμως που το χρήμα παίρνει αξία, τα αφεντικά δεν πρέπει να χαίρονται, εφόσον έχουν μαζεμένο το χρήμα; Ίσως. Αλλά να όμως που το χρήμα μαζεύεται σε σχέση όμως προς μια κλειστότητα όπως είναι η εθνική οικονομία. Και μην ξεχνάμε ότι οι παλιές ισχυρές εθνικές οικονομίες είναι καταχρεωμένες.
Υπερ-πληθωρισμός: καταστάσεις όπου η οικονομία είναι σε ανεξέλεγκτη κατάσταση, οι τιμές ανεβαίνουν σαν τρελές. Με άλλα λόγια: στον υπερπληθωρισμό απαξιώνεται το χρήμα. Όταν απαξιώνεται το χρήμα όμως, τα χρηματικά αποθέματα απαξιώνονται και αυτά. Οι οικονομίες μιας ζωής μπορούν να χαθούν σε διάστημα ορισμένων μηνών. Ο υπερπληθωρισμός είναι μια επίθεση στα αποθέματα και στους μισθούς των εργαζομένων. Σε αντίθεση όμως με τις συνθήκες αποπληθωρισμού, τουλάχιστον κατά τον υπερπληθωρισμό η παραγωγικο-καταναλωτική μηχανή κουτσά στραβά δουλεύει (το οποίο είναι και το ζητούμενο): υπάρχει χρήμα και κινείται. Τα χρέη όμως τι γίνονται κατά τον υπερπληθωρισμό; Τα χρέη, σβήνουν κατά κάποια έννοια, υπό τη σκιά της απαξίωσης του χρήματος. Σου χρωστάω 100; Κόβω χρήμα υπερπληθωρικό και σου τα δίνω. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Περίπου δηλαδή. Γιατί μπορεί με αυτόν τον τρόπο να σβήνει το χρέος, απαξιώνεται ταυτόχρονα όμως και το νόμισμα της εθνικής οικονομίας και άρα αλλάζει και ο διεθνής συσχετισμός ισχύος. Αλλά όπως ξέρουμε, ο συσχετισμός της ισχύος μετράται και με το βάρος της δυναμίτιδας.

Τα νομίσματα γενικά μπαίνουν σε έναν χορό αποσταθεροποίησης. Τα μεγάλα συμφέρονται κρατικοποιούνται δημιουργώντας μισθοφόρους στρατούς (στρατόμπατσους, αστικούς και μη) με χρήμα από φόρους, γίνεται επίθεση για την απαξίωση/υποτίμηση της εργασίας, γίνεται επίθεση στους μισθούς και στα κοινωνικά αποθέματα προλεταριοποιώντας μεγάλες μερίδες των κοινωνιών, γίνεται πόλεμος συνειδήσεων και προπαγάνδας για ηγέτες και καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για την εύρεση κοινωνικής συναίνεσης για την ταξική και την γενικευμένη επίθεση. Όλα αυτά δεν είναι παρά πόλεμος. Και είναι πόλεμος μεταξύ "εθνών" όπου πολεμάνε τα αφεντικά με την πλάτη των προλετάριων. Και είναι πόλεμος μεταξύ των τάξεων όπου τα αφεντικά επιτίθενται στα κεκτημένα των προλετάριων.
Οι εθνικοί πόλεμοι πάντα ήταν ήττα για τους προλετάριους: δεν ήταν ποτέ δικός τους πόλεμος. Οι προλετάριοι, ιστορικά με τα εργατικά κινήματα, ήταν αυτοί που κουβάλησαν το πρόταγμα μιας δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας. Στην πορεία αυτό το πρόταγμα κάπου παράπεσε. Μήπως ήρθε η ώρα να το ξανασηκώσουμε;