Το κείμενο του Καλύβα και του Μαραντζίδη προσπαθεί να αποδείξει ότι τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 υπολλείπονται σε σημασία αυτών του 1944, παραθέτοντας μια σειρά από διαφορές.
Είναι ένα κείμενο που δείχνει την χρήση λάθος ερμηνευτικών κλειδιών σε λάθος κλειδαριές-γεγονότα. Σαφώς και η κάθε απόπειρα εύρεσης κοινών στοιχείων των δεκεμβριανών του '44 με τα "νέα δεκεμβριανά", όπως αποκαλούνται, αποτυγχάνει. Και αποτυγχάνει για έναν σαφή λόγο: της ιστορικότητας. Διαφορετικά γεγονότα σε διαφορετικό πλαίσιο.
Πέρα από τις πολιτικές καταβολές τους, οι συγγραφείς, διαπράττουν και το εξής λογικό έγκλημα: αποϊστορικοποιούν τα γεγονότα ιστορικοποιώντας τα, ανηγμένα σε κοινό χρόνο.
Το μεγαλύτερο όμως σφάλμα, είναι ότι αναζητούν στοιχεία του παρελθόντος, τα οποία οι εξεγερμένοι του 2008, συστηματικά προσπαθούν να αποφύγουν:
Πολιτικό υποκείμενο:
Τότε:
...την κινητοποίηση και την όλη οργάνωση της εξέγερσης ανέλαβε ένα πολιτικό κίνημα, το ΕΑΜ-ΚΚΕ, που ήξερε τι ήθελε και διέθετε υψηλό βαθμό συνοχής και σιδερένια πειθαρχία.Τώρα:
Μάζες στους δρόμους χωρίς ουσιαστικό πολιτικό στόχο, χωρίς κανένα βαθμό πολιτικής συνοχής.Αν παρακολουθούσανε έστω και κατά ελάχιστο την γόνιμη σύγχρονη πολιτική σκέψη θα ξέρανε ότι η ριζοσπαστική τάση πλέον θέτει ως βάση την μη-ύπαρξη πολιτικού υποκειμένου. Άραγε σε μια βιο-εξουσιαστική κοινωνία ποιος αποτελεί πολιτικό υποκείμενο πέρα από τον ίδιο τον πολίτη ή καλύτερα τον ίδιο τον άνθρωπο; Με την ιστορική πείρα της πειθαρχίας και της κεντρικής διαχείρισης, πως μια νέα επαναστατική οντότητα θα μπορούσε να υποπέσει στα ίδια λάθη;
---
Πολιτικός στόχος:
Τότε:
Ο κομμουνισμός ή λαοκρατία, όπως και να τον πούμε, γεννούσε ελπίδες σε πολλούς, τρομοκρατούσε περισσότερους, αλλά σε κάθε περίπτωση μπορούσε να λειτουργεί ως κοινωνική διαίρεση κατανοητή σε όλους.Τώρα:
...κανείς δεν κατανοεί ακριβώς τι γίνεται, για ποιο σκοπό, για ποιους στόχους, με ποιες ιδέες.Είναι φανερό, απορώ πως κάποιος (και ειδικά πολιτικός επιστήμονας) δεν μπορεί να το δει: Ισότητα και ελευθερία. Δύο αθώες λεξούλες. Εκτός αν το επιθυμητό και αναγκαίο για την κατανόηση είναι κάποιο εκτενές μανιφέστο γραμμένο από μουσάτους 15άρηδες. Η φιλολογία πάνω σε όλα αυτά λήγει σιγά-σιγά. Οι πράξεις προς την ουτοπία είναι πιο εύγλωττες από όλες τις απόπειρες περιγραφής της.
---
Δεκάδες αναλύσεις επικεντρώνουν σε σειρά αντιφατικών ιδεολογιών και κινήτρων, από τον αντιεξουσιαστικό φονταμενταλισμό των Εξαρχείων, τον ελευθεριακό φιλελευθερισμό των ακριβών προαστίων, τον μαρξισμό-λενινισμό των γερασμένων εξωκοινουβουλευτικών του ΄68, του ΄73 και των διαδόχων τους που προέκυψαν από τις δίχως τέλος μεταπολιτευτικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις ως τον μηδενισμό των χούλιγκαν και των «μπαχαλάκηδων».Welcome to post-modernity.
---
Θύματα:
Τότε:
...το εξεγερμένο ΚΚΕ οργάνωσε ένα μοναδικό σε έκταση πολιτικό πογκρόμ, συλλαμβάνοντας με τρομερή αποτελεσματικότητα και μέσα στα σπίτια τους χιλιάδες ανθρώπους, εκτελώντας αρκετούς και στέλνοντας τους υπόλοιπους ως όμηρους σε πορείες θανάτου, ξυπόλητους στα παγωμένα Κρώρα.Τώρα:
...τα θύματα των εξεγερμένων είναι άψυχα: βιτρίνες και κτίρια, με συχνό χαρακτηριστικό το πλιάτσικο...Χρειάζεται κάποιο σχόλιο εδώ, πέρα του ότι οι εξεγερμένοι δεν είναι αιμοδιψείς; Όσο για το πλιάτσικο, είναι συνήθης τακτική των νέο-ταγματασφαλιτών να προσδίδουν ποινικές κατηγορίες στους εξεγερμένους.
Επίσης μην ξεχνάμε, τις αρκετές μέχρι τώρα, επιθέσεις σε κρατικά κτήρια...
Όσοι δεν έχουν την ικανότητα να δούνε το παρόν, πως μπορούν να δουν το παρελθόν και περισσότερο το μέλλον;
---
Οι φωνές αυτές δεν προέρχονται μόνο από ακτιβιστές της άκρας Αριστεράς που φαντασιώνονται ότι ήλθε η ώρα να συμμετάσχουν επιτέλους στη μεγάλη βραδιά, τη λαϊκή εξέγερση που θα κατασπαράξει την ντόπια μπουρζουαζία και θα γίνει παράδειγμα προς μίμηση στην Ευρώπη και, γιατί όχι, στον κόσμο ολόκληρο.
και
Τελικά δεν είχε άδικο ο Καρλ Μαρξ όταν έγραφε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα.
Η αντιστροφή του σκηνικού: Οι φωνές αυτές δεν προέρχονται μόνο από τους πρετεντέριδες που φαντασιώνονται ότι όλοι χορεύουν στον ρυθμό που βαράνε παλαμάκια, αλλά και από αναλυτές που βαυκαλίζονται ότι ερμηνεύουν τα γεγονότα και κάνουν παρέα με τον Μαρξ. Τι και αν υπήρξε μια φορά κάποιος Μαρξ να ερμηνεύσει σωστά τα γεγονότα, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Η συνέχισή της (της ερμηνείας) είναι απλώς μια τραγωδία.
---
Το θέμα δεν είναι να κατανοήσεις τον κόσμο, το θέμα είναι να τον αλλάξεις. Κ.Μάρξ.
---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου