Εθνικός διχασμός

Πόσο μακριά, όμως, μπορεί να βαδίσει μια διχασμένη κοινωνία; Και πώς μπορεί να διαχειριστεί τον διχασμό της, την ίδια στιγμή που τα επίπεδα της βίας εκτινάσσονται ανεμπόδιστα; Διότι εμένα δεν με προβληματίζει αν έχουμε ή δεν έχουμε «κοινωνική εξέγερση των νέων». Με προβληματίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελαν να έχουμε. Και που κάνουν ό,τι μπορούν για να την υποκινήσουν. Που δεν αντιπαλεύουν μια πολιτική, αλλά που καταλύουν την κοινωνική συνοχή.
Με αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, ποια είναι τα όρια της ανοχής και της συνύπαρξης; Πώς μπορούμε να βαδίσουμε μαζί, όταν μας χωρίζουν τα στοιχειώδη; Θέτω το ερώτημα με αγωνία. Χωρίς να διαθέτω απάντηση. Ή ίσως επειδή με τρομάζει η απάντηση που αυτονόητα προκύπτει.

Ο φιλόσοφος της γυάλας και του βήματος ξαναχτυπάει. Αυτή τη φορά προβληματίζεται από την ύπαρξη ανθρώπων που θέλουν και κάνουν "ό,τι μπορούν για να υποκινήσουν" την εξέγερση των νέων. Πόσο κακοί πρέπει να είναι αυτοί, για να επιζητούν τον διχασμό και την κατάλυση της συνοχής της ελληνικής κοινωνιας; Πόσο κακοί είναι αυτοί και πόσο πρέπει να τους ανεχτούμε άλλο; Στην πυρά με όλους τους "διχαστές", ως μάγισσες, παγανηστές ή αιρετικούς, αδιάφορο. Εδώ είναι πρετεντεριστάν και η κάθε απόκλιση τιμωρείται.

...όταν μας χωρίζουν τα στοιχειώδη... έτσι είναι η αντιπαράθεση, η εύνοια των στοιχειωδών για κάποιους είναι η δύσνοια των στοιχειωδών για άλλους. Αλλά που να ξέρει ο πρετεντέρης από αντιπαράθεση, που, παρέα με τους άλλους μεγκαϊκούς φιλοσόφους τραγουδάνε το ίδιο τραγουδάκι με νότες αντίστιξης... τάχαμου σαν να διαφωνούν.

... ή ίσως επειδή με τρομάζει η απάντηση που αυτονόητα προκύπτει...Είναι, όντως τρομακτικό πόσο γρήγορα και σταθερά μεταδίδεται η δύναμη της εξέγερσης...