Ε.ξεγερμένη Λ.αϊκή Σ.κηνή

Όταν συμβαίνει μια εξέγερση, συμβαίνει πάντα και το αντίθετό της: Αντι-εξέγερση. Δεν θα μπω στην μαζική και ενορχηστρωμένη αντι-εξέγερση του Δεκεμβρίου που έγινε από όλες τις μεριές, δεξιά, "αριστερά", πάνω, κάτω, πλαγίως και σταυρωτά. Θα σταθώ στην πιο πρόσφατη και που είναι και αντιπροσωπευτική. Την αντι-εξέγερση ενάντια στην Ε.ξεγερμένη Λ.αϊκή Σ.κηνή (εδώ).
Ούτε θα χρειαστεί πολλά αποκόμματα εφημερίδων και πολλούς συγγραφείς. Μια εφημερίδα αρκεί και 2 δημοσιοκάφροι: Ρηγόπουλος (εδώ) και Μανδραβέλης (εκεί).

Πρώτο χαρακτηριστικό της αντι-εξέγερσης: υποτίμηση, υποβίβαση, κακοχαρακτηρισμός και γενικά πρόσδοση αρνητικού προσήμου στους δρώντες. Οι λέξεις και οι φράσεις που χρησιμοποιούν οι 2 δημιο-γράφοι:

"...παιδιά...", "...Μια πρωτοβουλία ανθρώπων των τεχνών (θεωρώντας τέχνη τη ζωή του καθενός)..."...αυτοαποκαλούμενοι..."...εξεγερμένοι με νταούλια..."

κλπ κλπ κλπ...

Δεύτερο χαρακτηριστικό της αντι-εξέγερσης: απομόνωση, περιθωριοποίηση και γενικά παρουσίαση των δρώντων ως εχθροί του συνόλου.

"... γιατί η επιθυμία του ενός θα πρέπει καταχρηστικά να οδηγεί στην κατάλυση του κοινωνικού ρόλου του άλλου...", "...επιθυμίες των υπολοίπων..."

κλπ κλπ κλπ

Τρίτο χαρακτηριστικό της αντι-εξέγερσης: διατήρηση της τάξης (υπονοείτε).
-------------
Πρέπει να σημειωθεί ότι η λειτουργία του να υποτιμήσεις κάποιο γεγονός ή κάποιους ανθρώπους συμβαδίζει και με την υποτίμηση του γεγονότος μιας ενδεχόμενης καταστολής τους. Δεν θα θιχτεί το "δημοκρατικό" αίσθημα όταν κατασταλθούν υποδεέστερα όντα: μην ξεχνιόμαστε η "Δημοκρατία μας" είναι η δημοκρατία των ίσων, που όμως δεν τυγχάνουν όλοι να είναι ίσοι μεταξύ τους.
Σε όλη την φιλολογία της αντι-εξέγερσης υπάρχουν δυο υποκείμενα: το υποκείμενο που δρα (οι εξεγερμένοι) και το Υποκείμενο που είναι δέκτης της δράσης. Τα δρώντα υποκείμενα τα ξέρουμε: κάποιοι ανάξιοι που δρουν εις βάρος της κοινωνίας......Αχα...... να το δεύτερο Υποκείμενο: η κοινωνία. Όλοι αυτοί που κυκλοφορούν και ταλαιπωρούνται όταν κλείνουν οι δρόμοι... Όλοι αυτοί οι κακομοίρηδες που ζημιώνονται από τις διάφορες δράσεις... Αυτή και αν δεν είναι μια μεγάλη πολύ μεγάλη αφαίρεση. Αυτή και αν δεν είναι η μεγάλη πληγή των ανθρώπων: το να υπάρχουν κάποιοι που να παίρνουν ρόλο αντιπροσώπου αυτής της αφαίρεσης. Και ο ρόλος αυτός να γίνεται και αποδεκτός (από κάποια μερίδα).

Το ότι ασχολούμαι με αυτό το ζήτημα είναι επειδή θεωρώ ότι εδώ είναι η καρδιά του ολοκληρωτισμού: οι εκφάνσεις του Όλου να μην τίθενται ως ικανά μέρη για την επίδρασή τους πάνω στο Όλο, γιατί δεν αντιπροσωπεύουν το Όλο ή τουλάχιστον την πλειοψηφία του. Ένα Όλο που κινείτε βάσει εξωγενών επιταγών και ως εκ τούτου η λειτουργία του είναι αόριστη. Αλλά ο αντιπρόσωπος ή ο εκπρόσωπος ή το νομιμοποιημένο μέρος μπορεί. Και μπορεί όχι βάσει τις επιταγές των μερών του Όλου (αφού δεν είναι άξια προσοχής) αλλά βάσει του ίδιου του Όλου. Το ίδιο το Όλο όμως τι άλλο είναι εκτός από το ίδιο το σύστημα το οποίο πρέπει να διατηρηθεί; Και έτσι το σύστημα ως κάτι που εκφεύγει των μερών νομιμοποιείτε να λειτουργεί εις βάρος όλων εκείνων των μερών που είναι σχεδιασμένο να κάνει. Με άλλα λόγια ζούμε σε ένα σύστημα σχεδιασμένο για την εκμετάλλευση και κανείς δεν είναι σε άξια θέση να δράσει (νομιμοποιημένα) απέναντι στο Όλο. Δηλαδή μάγκες μου "εγκλωβιστήκατε σε κάποια τερτίπια λογικής" και δεν ξέρετε τι να κάνετε...
Με την λογική του κατακερματισμού των προλεταριακών ομάδων κάθε φορά που μια ομάδα δρα, υποτίθεται δρα εις βάρος των άλλων ομάδων (ακόμα και των προλεταριακών ομάδων). Έτσι μας λένε. Εμείς πως απαντάμε;