...

ΟΗΕ: Σε κίνδυνο η διατροφική ασφάλεια λόγω κλιματικής αλλαγής... (εδώ).

Οι κλιματικές αλλαγές όλο και περισσότερο θεωρούνται πιο δεδομένες από κάποιους, αλλά επίσης όλο και πιο πολύ αμφισβητούνται από άλλους. Δεν αμφισβητούνται αυτές καθ' εαυτές, αλλά τα αίτια που τις προκαλούν όπως και οι επιπτώσεις τους (στο περιβαλλοντικό και κοινωνικό επίπεδο).
Στην προκειμένη περίπτωση, για την διατροφή, ο ΟΗΕ μας λέει ότι λόγω των κλιματικών αλλαγών θα υπάρξει επισιτιστικό πρόβλημα. Και το πρόβλημα αυτό θα το υποστούν οι φτωχότερες και πιο ευάλωτες χώρες.

Οι κλιματικές αλλαγές, σαν όλα τα "μεγάλα" προβλήματα του "κόσμου" είναι διαχειρίσιμα. Αυτό τι σημαίνει; Ότι τους προσδίδονται άλλα χαρακτηριστικά από αυτά που έχουν, ιδεολογικοποιώντας τα και χρησιμοποιώντας τα για κάλυψη των πολιτικών πρακτικών που βρίσκονται πίσω από τα μεγάλα προβλήματα.
Για παράδειγμα η ερημοποίηση. Όντως υπάρχει ένα τέτοιο φαινόμενο. Αλλά αναρωτήθηκε κανείς ότι η ερημοποίηση μπορεί να μην είναι κλιματικό-περιβαλλοντικό φαινόμενο αλλά κοινωνικό; Κοινωνικό γιατί η δεδομένη πρακτική (γεωργική-οικονομική), που ωθείται από την λογική του κέρδους (άρα και της συντήρησης καθεστώτος σπάνης αγαθών), επιτάσσει την εγκατάλειψη των γαιών και την ερημοποίησή τους, ή την χρήση τους με τέτοιο τρόπο που απλώς δεν μπορεί να διατηρηθεί ο βιολογικός κύκλος-ισορροπία τους.
Ειδικά σε καιρούς οικονομικής κρίσης, η καταστροφή προϊόντων είναι μια επιβεβλημένη πρακτική για να μπορέσουν να φτάσουν οι τιμές σε επίπεδα κερδοφορίας. Και αυτό έχει ολέθριο αντίκτυπο στους προλετάριους. Η εμπειρία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στον μεσοπόλεμο το στηρίζει αυτό.

Επίσης το ζήτημα με το διοξείδιο του άνθρακα.
Όντως υπάρχει συσσώρευση και αύξηση της συγκέντρωσής του στην ατμόσφαιρα. Αλλά δεν είναι καθόλου σαφές αν επιδρά, όσο διατείνονται κάποιοι, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Με αυτή την έννοια είναι ένα μεγάλο πεδίο για την πολιτική του χρησιμοποίηση.

Αλλά η ιδεολογική χρήση όλων αυτών των περιβαλλοντικών ζητημάτων έχει σαν κύριους σκοπούς 1) να δημιουργήσει την αίσθηση της παγκοσμιότητας των αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν 2) να αποκρύψουν τις κοινωνικό-οικονομικές ζημιές του καπιταλιστικού συστήματος και 3) να αποτελέσουν πάτημα για την αναδιάρθρωσή του.

Με άλλα λόγια, οι κλιματικές αλλαγές γίνονται σύμμαχος για τον καπιταλισμό: οι καταστροφές που θα πρέπει να δημιουργήσει (ακριβώς αυτό: δημιουργική καταστροφή, αλλά όχι με την έννοια της καταστροφής των αγορών και την δημιουργία άλλων, αλλά με την έννοια της δημιουργίας αγοράς της καταστροφής και της καταστροφής μέσω του ανταγωνισμού) δεν θα είναι από αυτόν, αλλά από την υπερθέρμανση του πλανήτη.