Όταν μιλάμε και αναφερόμαστε στο Σύστημα, δεν έχουμε κατά νου κάποιο εκ των προτέρων σχεδιασμένο και αλγοριθμικό κοινωνικό μόρφωμα. Τουναντίον, μιλάμε για ένα δίκτυο ρευστών κοινωνικών σχέσεων που την κάθε του στιγμή την καθορίζει ο συσχετισμός των δυνάμεων: υπέρ του ενός ή του άλλου. Και οι πολιτικοί θεσμοί, όπως τα συντάγματα, οι νόμοι κλπ και φυσικά η ερμηνεία τους, ακολουθούν ακριβώς αυτό το μοτίβο: τίποτα δεν είναι δεδομένο και άπαξ. Όλα εξαρτώνται από τον προσδιορισμό και τον επαναπροσδιορισμό των πραγμάτων και των αληθειών. Όλα υπηρετούν τις δυνάμεις που καθορίζουν την ισχύ και την αξία τους. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός παρεμβαίνει στο σημείο εκείνο που πρέπει να οδηγήσει τα πράγματα προς την μια ή την άλλη πλευρά. Και οι έντονα πολιτικές περίοδοι χαρακτηρίζονται ακριβώς από αυτό: από τον ανταγωνισμό του ποιος θα αποκτήσει το πάνω χέρι για να επαναπροσδιορίσει τα πράγματα προς όφελός του.
Πέρα από την ιδεακή υφή των πραγμάτων υπάρχει και η πραγματική: η έμπρακτη επιβολή των σχέσεων. Όταν η ιδεολογία αποτυγχάνει να πείσει τους υποτελείς, αναλαμβάνει η βία. Η κρατική βία. Όταν η πολιτική αντιπροσώπευση περνά κρίση, τότε το σύστημα κυριαρχίας καταφεύγει στα μέσα (όποια μέσα) που θα του επιτρέψει να συνεχίσει να υφίσταται.
Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει μετά τον περσινό Δεκέμβρη είναι η πολιτικοποίηση ευρύτερων κοινωνικών κομματιών και την αντίδραση των κυρίαρχων σε αυτό το γεγονός. Τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει μαζεμένοι αγώνες και διεκδικήσεις όσοι δεν έχουν συμβεί τα 10 προηγούμενα. Και όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση (για να μην ξεχνιόμαστε) τόσο θα πολιτικοποιούνται οι συμπεριφορές: η κρίση ως πεδίο ανασχηματισμού αναδύει τις επιλογές σε κοινωνικό επίπεδο. Οι πολιτικές επιλογές, ως "αυθαίρετες", ενέχουν τον ανταγωνισμό γιατί ακριβώς δεν υπάρχουν εκ των προτέρων και ούτε είναι δεδομένες. Υπάρχουν απλώς οι κατευθύνσεις και οι προεργασίες τους. Υπάρχουν οι μηχανισμοί που ωθούν προς μια κατεύθυνση.
Έχει σημασία σε περιόδους ανασχηματισμού η διαπραγματευτική δύναμη αυτών που αναζητούν έναν καλύτερο κόσμο για όλο τον κόσμο, να είναι ισχυρή και πιεστική. Ει δυνατόν και ανατρεπτική. Έχει σημασία σε πολιτικούς καιρούς, η παρουσία των κοινωνικών κινημάτων να είναι αισθητή. Ει δυνατόν και ανατρεπτική.
Αυτές τις μέρες υπάρχει, από την μεριά της κυριαρχίας, ένας επαναπροσδιορισμός των κατασταλτικών μέσων. Η πρόληψη αντί της θεραπείας, δεν είναι μόνο ιδεολογία του υγειινισμού. Είναι μια νέα μορφή μεταφυσικού φασισμού. Ό,τι μπορεί να αποτραπεί ας αποτραπεί. Η θρησκευτικού τύπου προσέγγιση των πραγμάτων με την πρόληψη εδράζεται στο γεγονός ότι όποιος πείθει ότι κατέχει την γνώση για τα μέλλοντα, αυτός μπορεί να τα προλαμβάνει επίσης.
Το κρατικό ιερατείο, έχει πάρει ήδη θέση.
Πέρα από την ιδεακή υφή των πραγμάτων υπάρχει και η πραγματική: η έμπρακτη επιβολή των σχέσεων. Όταν η ιδεολογία αποτυγχάνει να πείσει τους υποτελείς, αναλαμβάνει η βία. Η κρατική βία. Όταν η πολιτική αντιπροσώπευση περνά κρίση, τότε το σύστημα κυριαρχίας καταφεύγει στα μέσα (όποια μέσα) που θα του επιτρέψει να συνεχίσει να υφίσταται.
Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει μετά τον περσινό Δεκέμβρη είναι η πολιτικοποίηση ευρύτερων κοινωνικών κομματιών και την αντίδραση των κυρίαρχων σε αυτό το γεγονός. Τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει μαζεμένοι αγώνες και διεκδικήσεις όσοι δεν έχουν συμβεί τα 10 προηγούμενα. Και όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση (για να μην ξεχνιόμαστε) τόσο θα πολιτικοποιούνται οι συμπεριφορές: η κρίση ως πεδίο ανασχηματισμού αναδύει τις επιλογές σε κοινωνικό επίπεδο. Οι πολιτικές επιλογές, ως "αυθαίρετες", ενέχουν τον ανταγωνισμό γιατί ακριβώς δεν υπάρχουν εκ των προτέρων και ούτε είναι δεδομένες. Υπάρχουν απλώς οι κατευθύνσεις και οι προεργασίες τους. Υπάρχουν οι μηχανισμοί που ωθούν προς μια κατεύθυνση.
Έχει σημασία σε περιόδους ανασχηματισμού η διαπραγματευτική δύναμη αυτών που αναζητούν έναν καλύτερο κόσμο για όλο τον κόσμο, να είναι ισχυρή και πιεστική. Ει δυνατόν και ανατρεπτική. Έχει σημασία σε πολιτικούς καιρούς, η παρουσία των κοινωνικών κινημάτων να είναι αισθητή. Ει δυνατόν και ανατρεπτική.
Αυτές τις μέρες υπάρχει, από την μεριά της κυριαρχίας, ένας επαναπροσδιορισμός των κατασταλτικών μέσων. Η πρόληψη αντί της θεραπείας, δεν είναι μόνο ιδεολογία του υγειινισμού. Είναι μια νέα μορφή μεταφυσικού φασισμού. Ό,τι μπορεί να αποτραπεί ας αποτραπεί. Η θρησκευτικού τύπου προσέγγιση των πραγμάτων με την πρόληψη εδράζεται στο γεγονός ότι όποιος πείθει ότι κατέχει την γνώση για τα μέλλοντα, αυτός μπορεί να τα προλαμβάνει επίσης.
Το κρατικό ιερατείο, έχει πάρει ήδη θέση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου