...

Οι γλώσσες τις εξουσίας είναι πριν από όλα γλώσσες αποπλάνησης που υποχρεώνουν στην αγόρευση πριν την απαγόρευση, αλλά που επιβάλλονται με τη βία εκεί όπου η υπνωτική έκσταση δεn λειτουργεί και τα σημαίνοντα της κυριαρχίας δεν κατορθώνουν να καθηλώσουν τις κοινωνικές συμπεριφορές στα διάφορα προγράμματα αναπαραγωγής των αλλοτριωμένων κοινωνικών σχέσεων (Curcio -Franceschini).

...

Μέσα στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου (Ντεμπόρ).

Μέσα στον πραγματικό ανεστραμμένο κόσμο, μια στιγμή του ψεύτικου γίνεται πραγματικό.

Αφιερωμένο στις γρίπες. Όλες τις γρίπες.

ΠτΔ

Βάζουν, που και που, τον Παπούλια (και τον κάθε 'Πρόεδρο της "Δημοκρατίας"") να πει μερικές φράσεις με "κοινωνική ευαισθησία", για να δείξουνε ότι, παρόλο που υπάρχουν μερικοί-μερικοί που κάνουν ατασθαλίες, οι ΘΕΣΜΟΙ είναι ΔΥΝΑΤΟΙ και λειτουργούν: το αποδεικνύει άλλωστε ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ με όσα λέει και τα οποία στρέφονται κατά αυτών που κάνουν τις ατασθαλίες. Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ παρουσιάζεται πάντα ως ο μηχανισμός αυτο-προστασίας και αυτο-ίασης των ΘΕΣΜΩΝ .

Αλλά όλο αυτό το θέατρο κινείται στο πλαίσιο: καλλιέργειας του ΜΥΘΟΥ ότι οι ΘΕΣΜΟΙ είναι ανεξάρτητοι από αυτούς που τους "ενσαρκώνουν", τους "επανδρώνουν" και τους "υπηρετούν".

Οι ΘΕΣΜΟΙ δεν είναι αμετάβλητοι και αιώνιοι. Οι ΘΕΣΜΟΙ είναι κοινωνικές σχέσεις και μεταβάλλονται προς την κατεύθυνση ισχυροποίησης του ισχυρότερου. Στην συγκεκριμένη φάση, ο ισχυρότερος είναι το ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Και ό,τι γίνει (σε επίπεδο θεσμού) θα γίνει για να μπορέσει να λειτουργήσει απρόσκοπτα η κυριαρχία του Κεφαλαίου.


Κατά τα άλλα, ο "Πρόεδρος της "Δημοκρατίας"" μιλάει για "Τέλος Εποχής".
Προφανώς δεν μιλάει για τέλος του νεο-φιλελευθερισμού ή του καπιταλισμού.

Αλλά για ποιανού τέλος εποχής μιλάει;

Α....τσουυυυυύ

Έχει ξεκινήσει η ελληνική διαχείριση της "γρίπης".

Και όταν λέμε διαχείριση, μιλάμε πάντα διαχείριση από κάποιον/ους.

Έχει ξεκινήσει η ελληνική πανδημία.
Το κράτος να μας φυλάει!!!

... η έννοια του πολιτικού...

… «ένας κόσμος, στον οποίο έχει τελείως απαλειφθεί και εξαφανιστεί η δυνατότητα μιας […] σύγκρουσης, μια οριστικά ειρηνευθείσα γήινη σφαίρα, θα ήταν ένας κόσμος χωρίς διάκριση μεταξύ Φίλου και Εχθρού […]. Σε αυτόν θα μπορούσαν να υπάρχουν διαφόρων ειδών ίσως πολύ ενδιαφέρουσες αντιθέσεις και έντονες διαφορές, ανταγωνισμοί και ραδιουργίες κάθε είδους, αλλά λογικώ τω τρόπω καμιά αντίθεση, βάσει της οποίας θα μπορούσε να απαιτήσει κανείς από τους ανθρώπους τη θυσία της ζωής τους και να εξουσιοδοτήσει ανθρώπους να χύσουν αίμα και να θανατώσουν άλλους ανθρώπους».

… αλλά για να μπορέσει να υπάρξει απαίτηση και εξουσιοδότηση για θυσία και θανάτωση πρέπει να υπάρξει Εχθρός…

… και «Εχθρός είναι ακριβώς ο άλλος, ο Ξένος» […] το «υπαρξιακά κάτι άλλο».

… το διακριτό από το «Φίλος»…

… και «η διάκριση» μεταξύ «Φίλου και Εχθρού […] είναι η ειδικά πολιτική διάκριση, στην οποία μπορούν να αναχθούν οι πολιτικές πράξεις και τα πολιτικά κίνητρα […]».

… και η πολιτική διάκριση γίνεται βάσει της έννοιας του Πολιτικού…

…γιατί «η έννοια του κράτους προϋποθέτει την έννοια του Πολιτικού»…

… και όπως το κράτος έχει το «μονοπώλιο της βίας»

«έχει» και «το μονοπώλιο του Πολιτικού»… (Carl Schmitt).

Ο Carl Schmitt ήταν θεωρητικός του κράτους… και ναζιστής.

Carl Schmitt, Η έννοια του πολιτικού, Εκδ. Κριτική 1988.

...

...

τα πρόβατα

με την γκλίτσα, με σκυλιά

και με πέτρες παν στη στάνη

...

Στην Καθημερινή γράφει σήμερα (οι τονισμοί δικοί μου):

Τίτλος: Αλλού τα κακαρίσματα του ρατσισμού

Tου Πασχου Μανδραβελη

Για σταθείτε, ρε παιδιά! Με ποια λογική η κατεδάφιση αυθαίρετων κτισμάτων είναι «επιχείρηση βαρβαρότητας» (όπως είπε το ΚΚΕ) ή «εγκληματικό πογκρόμ» (όπως βροντοφώναξε ο ΣΥΡΙΖΑ); Δεν συμφωνήσαμε όλοι ότι τα αυθαίρετα οικήματα ανεξαρτήτως κατασκευής και «κατοχής» είναι «απειλή για το οικοσύστημα» και «προσβάλλουν την αισθητική των πόλεων ή ακτών». Τα ίδια κόμματα, μαζί με τους ευαισθητοποιημένους πολίτες, δεν κατήγγειλαν σε όλους τους τόνους τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών στη φαβέλα της Πάτρας; Δεν υπήρχαν εύλογοι φόβοι για μετάδοση λοιμωδών νοσημάτων, επειδή οι συνθήκες υγιεινής ήταν ανύπαρκτες; Προς τι ο οδυρμός για την κατεδάφιση μερικών δεκάδων παραγκών στην παραλιακή οδό της Πάτρας; Οχι τίποτε άλλο, αλλά όπως αναφέρουν τα ρεπορτάζ, ο καταυλισμός ήταν σχεδόν άδειος.

Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι φασίστας δεν είναι μόνο όποιος μιλάει για Αρία φυλή, DNA και Ηγέτες (που η εφημερίδα Καθημερινή τα χρησιμοποιεί, τουλάχιστον τα δύο τελευταία, με μια αξιοσημείωτη συχνότητα) αλλά όποιος μιλάει και για μετάδοση λοιμωδών ασθενειών και προσβολή στην αισθητική των πόλεων και των ακτών λόγω των... "λαθρομεταναστών". Φασίστας είναι δηλαδή όποιος βλέπει στους, κατά τα άλλα, πραγματικούς ανθρώπους, μια στραβοπινελιά στην τάξη του πίνακα της πόλης και του κόσμου που φαντάζεται.

Φασισμός είναι η λογική που δημιουργεί το "ο Άλλος".

Σκέψεις πάνω στην έννοια διανοούμενος

Σκέψεις πάνω στην έννοια διανοούμενος

Η πιο συνηθισμένη έννοια του διανοούμενου είναι αυτή που τον θέλει χαρισματικό, μορφωμένο, λόγιο, ικανό και γενικά ξεχωριστό και ίσως και «ανώτερο» Αλλά αυτή η άποψη κινείται στο πλαίσιο της συγκριτικής αξιολόγησης: Κάποιος είναι κάπως και κάπως αλλιώς από κάποιον άλλο. Δεν περιέχει κάποιο ρόλο ή κάποια ενεργητικότητα. Παρουσιάζει το αντικείμενό της με όρους αισθητικής και επιφανειακής φαινομενικότητας.

Για να καλυφθεί η παραπάνω άποψη από το κενό που αφήνει η απουσία του ρόλου και της ενέργειας έρχεται η αναγκαία συμπλήρωση: ο διανοούμενος δεν πρέπει να συμβιβάζεται ή να φοβάται, πρέπει να λέει με σθένος την «αλήθεια» και να βρίσκεται συνέχεια σε «αντίθεση» με το status quo, να υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και όχι την εξουσία κλπ.

Συνήθως ο ρόλος και η ενέργεια που προστίθενται στην εικόνα του διανοούμενου έχουν έναν χαρακτήρα ειδωλικό: οι διανοούμενοι είναι φορείς οικουμενικών αξιών και αληθειών, όντα που κουβαλάνε μέσα τους έννοιες και αξίες άφθαρτες, αιώνιες. Είναι ήρωες που για να υπερασπίσουν την «αλήθεια» που πρεσβεύουν θα θυσιαζόντουσαν, θα πέφτανε ακόμα και στη φωτιά. Σε γενικές γραμμές ο πιο κλασικός τύπος του διανοούμενου είναι ο ήρωας που αψηφά τους κινδύνους και τις συνέπειες όσων λέει και όσων εκφράζει γιατί απλώς: εκφράζει την αιώνια, συμπαντική και απόλυτη αλήθεια.

Αλλά σε αυτό το σημείο έρχεται ο Said και γειώνει λίγο τον ήρωα, λέγοντας: «Ο πραγματικός διανοούμενος είναι ον κοσμικό. Όσο κι αν οι ίδιοι διανοούμενοι ισχυρίζονται ότι αυτά που εκπροσωπούν είναι ανώτερα πράγματα και υπέρτατες αξίες, η ηθική τους αρχίζει όταν αρχίζει η δράση τους στο κοσμικό πλαίσιο της ζωής: εξαρτάται από το πού συμβαίνει, τίνος συμφέροντα εξυπηρετεί, πώς αρθρώνεται γύρω από μια συνεκτική και οικουμενική δεοντολογία, με ποιο τρόπο θεμελιώνει τη διάκριση μεταξύ εξουσίας και δικαιοσύνης, τι φανερώνει για τις επιλογές και τις προτεραιότητές του». Επίσης «οι διανοούμενοι πρέπει να βρουν ελεύθερο χώρο στο μυαλό τους για την αμφιβολία, τον αυτοσαρκασμό», «να αποφεύγουν την απόλυτη βεβαιότητα και τις γενικεύσεις». Το αιώνιο, δηλαδή, και το συμπαντικό γίνονται ιστορικό και κοινωνικό (ταξικό) και το απόλυτο, σκεπτικιστικό. Ακολουθεί κατά κάποια έννοια τα χνάρια του Φουκώ: «…δεν πρέπει πια να θεωρούμε τον διανοούμενο ως φορέα καθολικών αξιών. Ο διανοούμενος είναι, αντίθετα, το πρόσωπο που κατέχει μια ειδική θέση». Και αυτή η ειδική θέση καθορίζεται από την τοποθέτησή τους σε συγκεκριμένα σημεία βάσει των συνθηκών ζωής ή εργασίας κλπ.

Παρ’ όλα αυτά, ο Said δεν απομυθοποιεί τον διανοούμενο, εξακολουθεί να τον εξυψώνει: «... ο διανοούμενος είναι ένα άτομο προικισμένο με την ικανότητα της αναπαράστασης, της ενσάρκωσης και της άρθρωσης ενός μηνύματος, ενός οράματος, μιας στάσης, μιας φιλοσοφίας ή μιας άποψης» (η υπογράμμιση δική μου). Δηλαδή ο διανοούμενος παραμένει ένας ήρωας που έχει όμως συνείδηση ότι καθορίζεται κάθε φορά από το κοινωνικο-ιστορικό πλαίσιο στο οποίο κινείται.

Στο σημείο αυτό ο Said διαφωνεί με τον Γκράμσι που λέει ότι: «...όλοι οι άνθρωποι είναι διανοούμενοι» και ότι η διαφορά μεταξύ των διαφόρων ανθρώπων έγκειται στο ότι «δεν έχουν όλοι τους λειτουργία διανοούμενου μέσα στην κοινωνία». Κατά τον Γκράμσι «η διάκριση αυτή αναφέρεται μονάχα στην άμεση κοινωνική λειτουργία της επαγγελματικής κατηγορίας των διανοούμενων, δηλαδή γίνεται με βάση την κατεύθυνση προς την οποία κλίνει το κέντρο βάρους της ειδικής επαγγελματικής δραστηριότητας: στη διανοητική επεξεργασία ή στη νευρο-μυϊκή προσπάθεια». Ο Γκράμσι, σε αντίθεση με τον Said είχε τονίσει ότι υπάρχει προσπάθεια για διαχωρισμό μεταξύ της πνευματικής (διανοητικής επεξεργασίας) εργασίας και της χειρονακτικής (νευρο-μυϊκής προσπάθειας). Όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες (ακόμα και το σκάψιμο του εδάφους) προϋποθέτουν διανοητική ικανότητα και επεξεργασία. Οπότε στο επίπεδο του καταμερισμού της εργασίας ο διαχωρισμός της πνευματικής και της χειρονακτικής εργασίας έρχεται για να υποτιμήσει την μία σε σχέση με την άλλη. Αλλά όπως και να έχει, όλοι οι άνθρωποι «αναπτύσσουν μια διανοητική δραστηριότητα […] που συμβάλει στο να στερεωθεί ή να τροποποιηθεί μια κοσμοαντίληψη…». Ενώ για τον Γκράμσι η διάκριση γίνεται με όρους επαγγελματικούς, για τον Said γίνεται με κριτήρια ηθικά και Αρχής. Για τον Said υπάρχουν δύο είδη: α) οι διανοούμενοι και β) οι πραγματικοί διανοούμενοι. Οι διανοούμενοι σκέτα είναι όλοι εκείνοι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «συντηρούν το status quo». Αυτοί είναι συνήθως οι διανοούμενοι που μέσω της επαγγελματικής τους θέσης «υπηρετούν την εξουσία και προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια και τα οφέλη που αυτή προσφέρει». Αντίθετα, οι πραγματικοί διανοούμενοι πρέπει να αντιτίθενται στην εξουσία: «… ο πραγματικός διανοούμενος ούτε αξιωματούχος είναι, ούτε υπάλληλος αφοσιωμένος στους πολιτικούς στόχους μιας κυβέρνησης, μιας μεγάλης εταιρίας ή μιας συντεχνίας ομοϊδεατών».

Οι διανοούμενοι (σκέτοι) του Said στην σήμερον ημέρα έχουν όνομα. Λέγονται: Think Tank’s. Πέρα από αυτούς υπάρχουν και εκατομμύρια άλλοι ειδικοί διανοούμενοι (με την έννοια του Φουκώ) που παράγουν και κυρίως αναπαράγουν «αλήθειες», ακούσια ή εκούσια, και δεδομένα, συνθέτοντας ένα δίχτυ σχέσεων και εξουσιών. Από τη θέση που προσβλέπει σε μια κοινωνική ανατροπή των εξουσιαστικών σχέσεων, υπάρχει μια σύμπλευση με αυτό που ο Φουκώ εντοπίζει ως το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα: «την εξακρίβωση της δυνατότητας συγκρότησης μιας νέας πολιτικής της αλήθειας». Μιας αλήθειας όμως που θα παράγει μια αρνητική εξουσία της εξουσίας, δηλαδή μια εξουσία που θα καταπιέζει, θα παρεμποδίζει και θα εκμηδενίζει την ίδια την εξουσία.

Κατά κάποια έννοια, η τελευταία απαίτηση οδηγεί στην κατάργηση των διανοούμενων. Η αρνητική εξουσία της εξουσίας δεν μπορεί να προκύψει εκτός του δικτύου των κοινωνικών σχέσεων. Αλλά οι κοινωνικές σχέσεις διατρέχουν, με τον έναν ή τον άλλο βαθμό και τρόπο, τους πάντες. Οι πάντες θα πρέπει να γίνουν διανοούμενοι. Διανοούμενοι που να έχουν την αμφισβήτηση ως αξία, να αντιδρούν στις προσταγές της εξουσίας σαν νιτσεϊκοί εγωιστές και να παράγουν μια πολιτική της αντιεξουσίας. Θα είναι διανοούμενοι όχι με την έννοια του προικισμένου και του ικανού αλλά του πρόθυμου: από την μία, να κατανοήσουν, να συγκολλήσουν και να ενοποιήσουν τον κόσμο και από την άλλη να αποκαταστήσουν την πολλαπλότητα, την πολυειδία και το διασπασμένο του κόσμου. Και κυρίως να εξυμνήσουν αυτό που η κυριαρχία υποτιμά: την ίδια την ζωή.

Η προτροπή το να γίνουν οι πάντες διανοούμενοι είναι όμως γενική και αόριστη. Η τάξη στην οποία ασκείται η εξουσία και η εκμετάλλευση είναι το προλεταριάτο. Για την ανατροπή των σχέσεων εξουσίας αυτοί που πρέπει να παράξουν μια νέα πολιτική της αλήθειας είναι μόνο οι προλετάριοι. Αυτοί πρέπει να γίνουν οι διανοούμενοι που θα καταργήσουν τους ίδιους τους τούς εαυτούς και κατ' επέκταση θα καταργήσουν την ίδια την εκμετάλλευση.

Η ταξική συνείδηση όμως είναι ζήτημα που περνάει αναγκαστικά μέσα από τα μονοπάτια της διανόησης. Αλλά η προλεταριακή ανατροπή της εξουσίας και της εκμετάλλευσης περνά μόνο από αυτό που έχει πει ο Βανεγκέμ: «Ενώ ο διανοούμενος μηχανεύεται πώς να περάσει από την τρύπα της κλειδαριάς, αυτός που προαισθάνεται τον κόσμο των επιθυμιών σπρώχνει την πόρτα – χοντροκοπιά δίχως προηγούμενο για όποιον επιζητεί την ολοκλήρωση της σκέψης εκεί που μόνο η ζωή επιζητεί να ολοκληρωθεί».

Το τέρας δείχνει το πρόσωπό του

Πέφτουν οι μάσκες, το τέρας δείχνει το πρόσωπό του.

Οι σειρά των αποκαλύψεων με τα «σκάνδαλα» και τις «συμμορίες του εγκλήματος» απευθύνονται με σαφή τρόπο σε όλους μας: Κράτος, ΜΜΕ και Κεφάλαιο αποτελούν ένα κλαμπ που κάνει κουμάντο. Αυτό που παρουσιάζεται ως «έγκλημα» είναι στην ουσία η άλλη όψη της σύγχρονης πολιτικής-οικονομικής διαχείρισης.

Οι αποκαλύψεις όλων αυτών έχουν στόχο να βάλουν το πολιτικό σύστημα σε μια «δημιουργική κρίση»: να ανασυνταχθεί και να ασφαλιστεί. Η μπατσο-στρατικοποίηση, οι νόμοι για τις κουκούλες, τις κάμερες, τους «λαθρομετανάστες», οι γνωμοδοτήσεις για την άρση του απορρήτου και όλα αυτά τα συναφή, κινούνται σε αυτή τη τροχιά: το παιχνίδι θα γίνεται από εδώ και πέρα απροκάλυπτα και όποιος αντιδράει θα βιώνει τις συνέπειες του νόμου.

«Νόμος και Τάξη». Οι άρχοντες μάς λένε: ο Νόμος είμαστε Εμείς και η Τάξη είναι η κυριαρχία μας. Γκέγκε;

Στο επίπεδο του θεάματος, οι αποκαλύψεις των γεγονότων είναι η νομιμοποίησή τους.

Στο επίπεδο του θεάματος όσα συμβαίνουν, δεν συμβαίνουν Εδώ και σε Εμάς, συμβαίνουν Εκεί και στους Άλλους.

Μέρες Μεσοπολέμου στην Πάτρα

Η σημερινή αστυνομική επιχείρηση στην Πάτρα, που οδήγησε στην ισοπέδωση και τον εμπρησμό του προσφυγικού καταυλισμού, ανακαλεί στη μνήμη μέρες του ευρωπαϊκού Μεσοπολέμου. Αυτή η επίδειξη κρατικού ρατσισμού και βαρβαρότητας εναντίον των προσφύγων καταπατά κάθε έννοια δικαίου, ηθικής και ανθρωπιάς. Το κράτος όχι μόνο ποινικοποιεί την προσφυγιά, αλλά και αφαιρεί από εκατοντάδες ανθρώπους το δικαίωμα σε μια (στοιχειώδη και άθλια έστω) κατοικία. Οι ίδιοι άνθρωποι που έφυγαν από το Αφγανιστάν κυνηγημένοι από τα στρατεύματα της Δύσης (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης), τώρα υφίστανται εδώ νέο κύκλο βάρβαρων διωγμών.

Η υιοθέτηση από την κυβέρνηση της πιο σκληρής ακροδεξιάς στάσης απέναντι στους πρόσφυγες της Πάτρας, δηλαδή η ισοπέδωση του καταυλισμού χωρίς τη λήψη οποιασδήποτε πρόνοιας για τους κατοίκους του, δεν αφήνει αμφιβολίες ότι επιταχύνεται η διολίσθηση προς έναν ιδιότυπο νέο ολοκληρωτισμό. Μια διολίσθηση για την οποία κάνουν ό,τι μπορούν τόσο το ΠΑΣΟΚ με τις κραυγές περί «μηδενικής ανοχή στη λαθρομετανάστευση», όσο και τα ΜΜΕ με τη διαρκή τρομολαγνεία περί «εισαγόμενης εγκληματικότητας».

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, είναι επείγουσα η μαζική συσστράτευση για να αναχαιτιστεί η ρατσιστική επίθεση κράτους και παρακράτους. Οι πρόσφυγες δεν είναι και δεν θα μείνουν μόνοι!

Αθήνα 12/7/09

Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών

...ο μαζικός πόλεμος απαίτησε μαζική παραγωγή.

Η μεγάλη ύφεση (1873-1895) οδήγησε στην Bell Epoque (-1914). Η οικονομική κρίση που θα ξεσπούσε, εκτονώθηκε και προλήφθηκε από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η δεκαετία του '20 ήταν ασταθής, αλλά στα τέλη της υπήρξε ένα οικονομικό boom που οδήγησε στην κρίση του 1929-32 και στην ύφεση του 1933-40. Μετά είναι γνωστό: ήρθε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

... οι πόλεμοι του 20ου αιώνα ήταν μαζικοί πόλεμοι με την έννοια ότι χρησιμοποίησαν και κατέστρεψαν αδιανόητες μέχρι τότε ποσότητες προϊόντων στα πεδία των μαχών[...] ο μαζικός πόλεμος απαίτησε μαζική παραγωγή.

Hobsbawm, Η εποχή των άκρων.

Και στις δύο περιπτώσεις βλέπουμε ξεκάθαρα ότι οι πόλεμοι ήταν διέξοδοι για την οικονομική κρίση. Όταν η μηχανή της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έφραξε, έπρεπε με κάποιο τρόπο να γίνει μια αναδιάρθρωση του συστήματος. Αυτή έγινε με την αναδιάρθρωση προς την "μαζική κατανάλωση¨.
Αναρωτιέμαι εάν ήταν παρακινδυνευμένο να αντιστρέψουμε την τελευταία φράση του Hobsbawm, ότι "ο μαζικός πόλεμος απαίτησε μαζική παραγωγή" και να την διατυπώσουμε ως εξής: Η μαζική παραγωγή απαίτησε μαζικό πόλεμο... ίσως να βγάζαμε περισσότερα συμπεράσματα για το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον.

Αναρωτιέμαι επίσης (και σας συνιστώ να κάνετε το ίδιο) προς τα ποια κατεύθυνση θα αναδιαρθρωθεί/αναδιαρθρώνεται το τωρινό καπιταλιστικό σύστημα και φυσικά αναρωτιέμαι με ποιους τρόπους θα το πράξει...

Goebbels

“It is the absolute right of the State to supervise the formation of public opinion...If you tell a lie big enough and keep repeating it, people will eventually come to believe it. The lie can be maintained only for such time as the State can shield the people from the political, economic and military consequences of the lie.”

Joseph Goebbels

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΛΟΝΙΣΜΟΣ - The Shock Doctrine